H Κάμαλα Χάρις επίσημα αντίπαλος του Τραμπ και... τον παίζει στα ίσια - Τα μυστικά και ψέματα της αντιπροέδρου των ΗΠΑ
Πολιτικοποιημένη από τα παιδικά της χρόνια, ακτιβίστρια και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών, η Κάμαλα Χάρις, το όνομα της οποίας σημαίνει λωτός, επί δύο δεκαετίες γκρέμισε όλα τα κάστρα που βρέθηκαν μπροστά της
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Σε αρκετούς συμπατριώτες της μοιάζει με μια πολιτικοποιημένη Μπιγιονσέ. Σε άλλους φαντάζει ως μια στυφή εισαγγελέας που απευθύνεται αυστηρά στους ενόρκους. Σε κάποιους τρίτους φέρνει σε μαχητική ακτιβίστρια που αγωνίζεται για τα ιδανικά της. Στην πραγματικότητα η 59χρονη Κάμαλα Χάρις που σήμερα πήρε και επίσημα το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις εκλογές του Νοεμβρίου, είναι μια πολιτικός που βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της: να διεκδικήσει με προσωπική ακεραιότητα, εξουθενωτική αυτογνωσία και μπόλικη δόση φιλοδοξίας ό,τι, ως χθες κιόλας, φαινόταν αδιανόητο, να γίνει η πρώτη -και μάλιστα μαύρη- γυναίκα πρόεδρος στην Ιστορία των ΗΠΑ.
Δύσκολο, αλλά όχι και ακατόρθωτο πλέον. Εχει μπροστά της ακριβώς 92 ημέρες μέχρι τις προεδρικές εκλογές της Τρίτης 5 Νοεμβρίου και πίσω της εκατοντάδες εκατομμύρια για τη χρηματοδότηση της καμπάνιας της. Κυρίως, όμως, διαθέτει το τσαγανό του μοντέρνου, εξωστρεφούς μαύρου κοριτσιού της διπλανής πόρτας που τα κατάφερε στη ζωή της. Εχει διανύσει επί δύο δεκαετίες τον δημόσιο χώρο και την πολιτική ζωή καταγράφοντας μια λίστα με διακρίσεις, επιτεύγματα και πρωτιές. Εγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που εξελέγη γενική εισαγγελέας στην ιστορία της Καλιφόρνια, η πρώτη Ινδοαμερικανίδα γερουσιαστής της ίδιας Πολιτείας, η πρώτη Αφροαμερικανή και η πρώτη Ασιατοαμερικανίδα που επιλέχθηκε και θητεύει από το 2021 ως αντιπρόεδρος της χώρας της.
Α, ναι, στις πρωτιές της θα πρέπει να προστεθεί και ότι είναι η πρώτη υποψήφια για την προεδρία που ξεκινά τόσο αργά την προεκλογική εκστρατεία της για τον Λευκό Οίκο. Δεν είναι και λίγα όλα αυτά για την κόρη μιας Ινδής, της Σιαμάλα Γκοπαλάν, κι ενός Τζαμαϊκανού, του Ντόναλντ Χάρις, αμφότερων μεταπτυχιακών φοιτητών στην Αμερική τη δεκαετία του ’60. Γεννήθηκε στο λιμάνι του Οκλαντ στον κόλπο Σαν Φρανσίσκο και βαφτίστηκε Κάμαλα, που στα ινδικά σημάνει λωτός. Μεγάλωσε στο Μπέρκλεϊ, όπου σπούδαζαν οι νεαροί γονείς της. Οι δυο τους, εκείνα τα χρόνια του φοιτητικού αναβρασμού, στρατεύτηκαν με πάθος υπέρ του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων, με συνέπεια να την κουβαλούν μωρό με το βρεφικό καροτσάκι στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις και τις αντιρατσιστικές διαμαρτυρίες στην πανεπιστημιούπολη.
Αφότου χώρισαν οι γονείς, όταν ήταν 7 χρόνων, μετακόμισε στην πρώιμη εφηβεία της με την πανεπιστημιακή ερευνήτρια μητέρα της και τη μικρότερη αδελφή της, τη Μάγια, στο Μόντρεαλ. Τέλειωσε εκεί το Γυμνάσιο και σπούδασε στο ιστορικό «μαύρο» πανεπιστημιακό ίδρυμα Χάουαρντ στην Ουάσινγκτον. Αργότερα πήρε πτυχίο Νομικής από το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Στα 28 της είχε εξελιχθεί σε μια όμορφη γυναίκα, περήφανη για το χρώμα του δέρματός της. Γέννημα θρέμμα Αμερικανίδα με πολυπολιτισμικό υπόβαθρο, μόρφωση, αυτοπεποίθηση και ορμητική ενέργεια, ξεχώριζε στο φιλελεύθερο Σαν Φρανσίσκο.
Mε την αδελφή της και τη μητέρα της, με την οποία μεγάλωσε μετά το διαζύγιο των γονιών της
Στο δικαστικό σώμα
Επέλεξε, ως ευαισθητοποιημένη απέναντι στις αδικίες των φυλετικών διακρίσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων, να σταδιοδρομήσει στο δικαστικό σώμα, πρώτα στην Περιφέρεια του Οκλαντ και μετά στο Σαν Φρανσίσκο. Στόχος της ήταν να αλλάξει εκ των έσω τα δομικά ελαττώματα του συστήματος της Ποινικής Δικαιοσύνης. Τα έβαλε μεμιάς με τα «κοράκια» των ενυπόθηκων δανείων και τα σκοτεινά συμφέροντα που λυμαίνονταν τους χώρους των δημόσιων απορριμμάτων. Εδειξε πυγμή. Εγκωμιάστηκε για την προοδευτική στάση της ως αδέκαστη εισαγγελέας από τους «liberal», τους αριστερούς δηλαδή πολίτες, επειδή αντιτάχθηκε στη θανατική ποινή. Ωστόσο οι υπερβολικά σκληρές ποινές που πρότεινε για τους παραβάτες του νόμου σε υποθέσεις ομαδικής βίας συμμοριών, διακίνησης ναρκωτικών και σεξουαλικής κακοποίησης ήταν αμερόληπτα τσεκουράτες. Στη διάρκεια της θητείας της το ποσοστό καταδικαστικών αποφάσεων εκτινάχθηκε κατακόρυφα. Μέσα στο νομικό σύστημα διαμόρφωσε σταδιακά και τον χαρακτήρα της .
«Θηλυκός Ομπάμα»
Στις δικαστικές αίθουσες έμαθε να μη μασάει ποτέ τα λόγια της. Συμπεριφορά που ανέδειξε και στην κατοπινή θητεία της ως γερουσιαστής της Καλιφόρνια από το 2016. Δεν φοβήθηκε την κλισέ απειλή του πολιτικού κόστους. Απέφευγε συστηματικά να μιλά με αοριστίες και ασάφειες. Ακόμη και ως αντιπρόεδρος δεν δείλιασε να υποστηρίξει ανοιχτά και σταράτα το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, μια λέξη που ο καθολικός στο θρήσκευμα πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δίσταζε να εκστομίσει.
Δεν ήταν άλλωστε μια συνηθισμένα τυπική αντιπρόεδρος. Εμφανισιακά έδινε το δικό της σόου διαμηνύοντας έμμεσα τις αρχές και τις αξίες της. Εμφανίστηκε στο πάρτυ της εκλογικής νίκης του Δημοκρατικού Κόμματος επί του προέδρου Τραμπ τον Νοέμβριο του 2020 ντυμένη στα ολόλευκα, υπενθυμίζοντας την αμφίεση μιας μαχητικής σουφραζέτας των αρχών του περασμένου αιώνα.
Είχε προηγηθεί η ξεσηκωτική ομιλία της στο εθνικό συνέδριο των Δημοκρατικών, όπου αποδέχτηκε την υποψηφιότητά της ως αντιπρόεδρου υπό τους ήχους του τραγουδιού «Work That» της Mary J. Blige, ενός ένθερμου φεμινιστικού ύμνου. Ορκίστηκε αντιπρόεδρος ντυμένη στα μοβ, επιλέγοντας συμβολικά ένα χρώμα που θωρείται ότι συνδυάζει το κόκκινο των Ρεπουμπλικανών με το μπλε των Δημοκρατικών. Την ανεξαρτησία της από τις συμβατικότητες την απέδειξε πολλές φορές στον δημόσιο χώρο φορώντας λευκό παντελόνι, τζιν μπουφάν με σταμπωτά τα Pride χρώματα του ουράνιου τόξου και αθλητικά παπούτσια Converse Chuck Taylor, των οποίων είναι φανατική συλλέκτρια.
Προφανώς δεν ήταν ένας «θηλυκός Ομπάμα», χαρακτηρισμό που και η ίδια αρνούνταν λέγοντας «έχω να υπερασπιστώ τη δική μου κληρονομιά». Και παρά τη ζωντάνια της έμεινε στο πολιτικό παρασκήνιο υπηρετώντας ως αντιπρόεδρος του Μπάιντεν. Μια θέση την οποία ο εθνοπατέρας Τζον Ανταμς, ο 2ος πρόεδρος της χώρας μετά τον Τζορτζ Ουάσινγκτον, περιέγραφε ως «το πιο ασήμαντο αξίωμα που επινοήθηκε ποτέ». Εχει, όμως, ο καιρός γυρίσματα.
Την ημέρα της αποφοίτησής της με τη μητέρα και την πρώτη της δασκάλα
Να τη λοιπόν στην πρώτη της προεκλογική ομιλία στο Ντέλαγουερ πριν από δύο εβδομάδες. Εκεί, στην ιδιαίτερη πατρίδα του κραυγαλέα εξασθενημένου σωματικά και διανοητικά προέδρου Μπάιντεν, να απευθύνεται στο κοινό. Λέγοντας: «Ανέλαβα ως εισαγγελέας τις υποθέσεις δραστών όλων των ειδών. Σεξουαλικά αρπακτικά που κακοποίησαν γυναίκες, απατεώνες που έκλεβαν τους καταναλωτές, κακοποιούς που παραβίασαν τους κανόνες για το δικό τους συμφέρον». Εκανε μια παύση. Οταν συνέχισε, το κοινό αναδεύτηκε ακούγοντάς τη να λέει: «Προσέξτε με λοιπόν όταν σας λέω ότι ξέρω τον τύπο του Ντόναλντ Τραμπ». Υπονοώντας ότι γνώριζε από την καλή κι από την ανάποδη με τι κουμάσι είχε να κάνει. Αυτό ήταν.
Η αφήγηση της προεδρικής εκστρατείας της Χάρις είχε κιόλας σηματοδοτηθεί. Διαμορφωνόταν στο μοτίβο της προσωπικής της επαγγελματικής καριέρας ως ακέραιης και αδιάφθορης δικαστή. Εστιαζόταν στο προφίλ της ως μιας δίκαιης εισαγγελέως απέναντι σε έναν υποψήφιο όπως ο εγωπαθής μπίζνεσμαν Τραμπ που έχει κριθεί ένοχος για το κακούργημα του χρηματισμού μιας πορνοστάρ και για 33 ακόμη κατηγορίες. Το υπόρρητο μότο της σχεδόν βροντοφώναζε ότι «κανένας δεν είναι υπεράνω του νόμου». Αναμενόμενα πλέον η πολιτική κόντρα ανάμεσά τους για το προεδρικό χρίσμα διαφαίνεται ότι θα ενταχθεί στην καταιγιστική πλοκή μιας αλά γουέστερν ταινίας με τίτλο «Η έντιμος δικαστής και ο παραβάτης του νόμου». Λογικό.
Αμφισβήτηση
Ωστόσο, μια μερίδα της ελίτ των Δημοκρατικών της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ, που ψιλοσνομπάρει τα αισθήματα της στρατιάς των καθημερινών ψηφοφόρων του κόμματος, μουρμουρίζει ότι η Κάμαλα δεν διαθέτει την απαιτούμενη ισχύ για να μπει φουριόζα στον Λευκό Οίκο. Ενδεχομένως δεν έχουν εντελώς άδικο σε ό,τι αφορά τα στενά χρονικά περιθώρια της προεδρικής κούρσας. Πού να προλάβει τα ξεδιπλώσει τα προσόντα της; Για την ώρα η Χάρις μιλάει σαν πολιτικός κληρονόμος του ταλαιπωρημένου υπερήλικα Μπάιντεν, καθώς έλαβε από αυτόν το δαχτυλίδι της υποψηφιότητας. Ευθυγραμμίζεται με τις προεδρικές επιτυχίες και κουκουλώνει τις αποτυχίες του. Παρ’ όλα αυτά, καθώς η ίδια επανασυστήνεται στους ψηφοφόρους η ρητορική της έχει γωνίες.
Το στυλ της επιχειρηματολογίας της παίρνει επιθετική μορφή. Με μια λέξη, ενοχλεί. Οταν δημοσίως αναρωτιέται πώς οι ΗΠΑ, ως έθνος μεταναστών, φοβούνται τους μετανάστες, τσιτώνει τους ακραία προκατειλημμένους υπέρμαχους της υπεροχής της λεύκης φυλής. Από την άλλη, όταν ως αντιπρόεδρος ταξίδεψε στη Γουατεμάλα παροτρύνοντας τους φτωχούς κατοίκους της και υποψήφιους μετανάστες να μείνουν στον τόπο τους, αναστήθηκαν οι ευαίσθητοι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οταν, επιπλέον, επικαλείται ότι τα άρθρα του Συντάγματος προσφέρουν καλύτερες συμβουλευτικές απορήσεις από τον ραβίνο, τον Πάπα ή τον ιμάμη εξοργίζει τους νοσηρά πύρινους θρησκόληπτους.
Ασε που τους ανεβάζει με κατάρες στα κάγκελα επειδή υπερασπίζεται τις ΜΚΟ που παρέχουν αναπαραγωγική υγειονομική περίθαλψη, διενεργούν δηλαδή εκτρώσεις. Κάθε φορά επίσης που αναφέρεται στην κλιματική αλλαγή και τάσσεται υπέρ της καθαρής ενέργειας εκνευρίζει τους ριπογόνους πετρελαιάδες. Εφτασαν να ξεσαλώσουν εναντίον της ακόμη και οι οπαδοί της παραδοσιακής αμερικανικής μουσικής. Με αφορμή τη φιλοξενία εκ μέρους της, πέρυσι τον Σεπτέμβρη, του εορτασμού για τα 50 χρόνια Hip Hop στην επίσημη κατοικία του αντιπροέδρου στην Ουάσινγκτον. Το ότι συγκεντρώθηκαν περί τους 400 καλλιτέχνες, στελέχη της δισκογραφίας, της διαφήμισης καθώς και πολιτικοί παράγοντες εκεί κρίθηκε από τους τυχοδιωκτικά στενόμυαλους ως «έγκλημα» κατά της λαϊκής κουλτούρας.
Οι πολιτικοί της αντίπαλοι θα προτιμούσαν να είναι μια μαύρη μικρομεσαία δημόσια υπάλληλος και καλή μαγείρισσα - που πράγματι είναι. Θα την ήθελαν συμμαζεμένη σε ένα στεγανά φιλήσυχο σπίτι μαζί με τον Εβραίο σύζυγό της, τον όποιο παντρεύτηκε στα 50 της, εδώ και μια δεκαετία δηλαδή, εταιρικό δικηγόρο Νταγκ Εμχοφ. Θα την επιθυμούσαν νοικοκυρούλα να διαβάζει, αποκομμένη από την ενασχόλησή της με τα κοινά, τα αγαπημένα της βιβλία, όπως «Το χρονικό της Νάρνια», και μυθιστορήματα σαν «Το τραγούδι του Σολομώντα» της συγγραφέα Τόνι Μόρισον.
Ασυμβίβαστη
Ατυχώς γι’ αυτούς, η ανήσυχη Κάμαλα δεν μπαίνει στα καλούπια που φαντασιώνονταν. Φαίνεται να τους χαλάει τη σούπα. Να αποδομεί το σενάριο του υγιεινού περίπατου του Τραμπ προς τον Λευκό Οίκο. Δεν θα τον συντρίψει απαραίτητα στις προεδρικές κάλπες, αλλά κι εκείνος δεν θα κάνει την αεράτη και χαλαρή παρέλαση που ονειρευόταν. Εξ ου και τα δηλητηριώδη βέλη που εξακοντίζονται πλέον εναντίον της από τα προσκείμενα στον Τραμπ ΜΜΕ και τα φανατικά τρολ του Διαδικτύου, πράγμα αναμενόμενο σε μια βαθιά διχασμένη Αμερική.
Επόμενο ήταν σε αυτό το πολωτικό κλίμα ότι τα επιτεύγματα και ο χαρακτήρας της Χάρις θα επιχειρούνταν να παραμορφωθούν, να αμαυρωθούν και να απαξιωθούν. Τα τσιράκια του εξωφρενικού ρατσισμού, μισογυνισμού και σεξισμού φορτώθηκαν το παιχνίδι της παραπληροφόρησης. Τα φερέφωνα του τραμπικού MAGA, ακρωνύμιο του «Κάντε την Αμερική Μεγάλη Ξανά», ανέλαβαν επαγγελματικά τη θορυβώδη διαβολή της. Αρχισαν να τη αποκαλούν περιφρονητικά «DEI», που ακούγεται κακόηχα ως «ντιιάι», από τα αρχικά «Diversity, Equity, Inclusion» (διαφορετικότητα, ισότητα, συμπερίληψη), τα οποία, υποτίθεται, συνιστούν το πολιτικό μότο της. Ανέσυραν μια φωτογραφία της με τον βετεράνο μαύρο πεζοναύτη και πρώην τηλεοπτικό παρουσιαστή στο ομώνυμο σόου του Μόντελ Γουίλιαμς, με τον όποιο έβγαινε περιστασιακά στις αρχές του 2000. Επειδή στο ενσταντανέ εμφανίζεται μαζί με τον σόουμαν και μια άλλη κοπέλα, τα μίσθαρνα τρολ των social media υπαινίχτηκαν ότι διατηρούσε ένα ménage à trois, σεξουαλική σχέση δηλαδή με τους άλλους δυο. Μόνο που το άλλο κορίτσι που πόζαρε μαζί τους ήταν η κόρη του παρουσιαστή.
Ξέθαψαν το αδιέξοδο ρομαντικό ειδύλλιο της στα 90s με τον Γουίλι Μπράουν, τον κατά 30 χρόνια μεγαλύτερό της, πρώην δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο. Μόνο που η σχέση τους, όσο διήρκεσε, δεν ήταν κρυφή και ο δήμαρχος είχε χωρίσει από τη γυναίκα του πάνω από μία οκταετία. Αφότου ο επιδιωκόμενος διασυρμός της πήγε στράφι, άρχισαν προπαγανδιστικά να τη χλευάζουν ως χαζοχαρούμενη για τα αυθόρμητα χαχανητά της, να τη λοιδορούν ως αποτυχημένη «τσαρίνα των συνόρων» και «σοσιαλίστρια». Στο κατ’ εντολή περιπαικτικό κρεσέντο τους της κρεμούσαν ινδικές καρύδες και πρόβαλλαν το λασπωτικό στερεότυπο ότι επειδή ο πατέρας της ήταν Τζαμαϊκανός, η ίδια ήταν οπωσδήποτε επιρρεπής στα τρίφυλλα «γάρα» με φούντα. Τι τα θέλετε;
Μικροπρεπείς γελοιότητες μιας αδίστακτης επικοινωνιακής και κακοήθους αταλαντοσύνης που αποσκοπούσε στην πολιτική ρύπανσή της. Τζάμπα ο μολυσματικός κόπος. Απλώς ξόδεμα ενέργειας που φανέρωνε αναστάτωση, αν όχι ζοφερό φόβο, στο επιτελείο του δεσποτικού Τραμπ για το τι μέλλει να προκύψει στις κάλπες. Η υποτίμηση εκ μέρους του των πολιτικών δεξιοτήτων της Χάρις μάλλον την ευνοούν στα μάτια των απλών ανθρώπων. Ο υποκριτικός κατατρεγμός είναι συνήθως πρόσφορος για τον κάθε άδικα θυματοποιημένο. Πόσο μάλλον όταν οι ακραίοι αντίπαλοί της τη μέμφονται για τον διαφυλετικό γάμο της -αυτή μαύρη, εκείνος λευκός, αλλά και οι δύο τόσο Αμερικανοί όσο και η μηλόπιτα- λες και αναβιώνουν τα λείψανα της ρατσιστικής Κου Κλουξ Κλαν. Ακόμη χειρότερα, την κατακρίνουν με σκαιότητα επειδή δεν κατάφερε να κάνει παιδιά.
Γιατί, σύμφωνα με τον απαρτχάιντ ισχυρισμό του υποψήφιου αντιπροέδρου του Τραμπ, Τζέι Ντι Βανς, οι άτεκνες με γάτες έχουν καταστρέψει τις αμερικανικές αξίες. Τι να απαντήσει κανείς σε τέτοιους αήθεις υπαινιγμούς;
Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι η Χάρις ήταν ανύπαντρη ως τα 49 της. Αφότου νυμφεύτηκε τον σύζυγό της Νταγκ, υιοθέτησε και τα δύο του παιδιά από προηγούμενο γάμο, τον 29χρονο σήμερα Κόουλ και την 25χρονη Ελα, αμφότερα βαπτισμένα από τον λάτρη της τζαζ πατέρα τους με τα θρυλικά ονόματα του Τζον Κολτρέιν και της Ελα Φιτζέραλντ. Η οικογένεια δέθηκε από την αρχή με ισχυρούς δεσμούς αγάπης και τα παιδιά εφηύραν το όνομα «Μομάλα», με το οποίο αποκαλούν τη θετή τους μητέρα. Ψιλά γράμματα για τους τοξικούς εχθρούς της. Τα χυδαία περιφρονητικά σχόλιά τους προφανώς και δεν μακιγιάρουν το χολερικό μίσος τους. Καταδεικνύουν όμως μια μορφή απελπισίας. Προφανώς αυτή τη στιγμή τίποτε δεν συνηγορεί υπέρ μιας αναπάντεχα θεαματικής νίκης της. Χαρίζει, όμως, στο εκλογικό σκηνικό την προοπτική μιας συναρπαστικής αναμέτρησης. Στο κάτω-κάτω σε αυτή την κούρσα είναι η νεότερη υποψήφια. Τη χωρίζουν ηλικιακά από τον 78χρονο αντίπαλό της, που καμώνεται το τζόβενο, σχεδόν 20 χρόνια.
Προσώρας, η ίδια μαζεύει στο σεντούκι της καμπανιάς πακτωλό χρηματοδοτικών δωρεών από εράνους και συνεισφορές. Ηδη από τις πρώτες μέρες εκκίνησης της εκστρατείας της έχει συγκεντρώσει 200 εκατ. δολάρια, ενώ ενέγραψε περισσότερους από 170.000 νέους εθελοντές. Ανάμεσα στους τελευταίους είναι και πολλές γυναίκες τις οποίες ο μισογυνισμός του Τραμπ δυσφημεί. Από κοντά οι Νότιοασιάτισσες που πανηγυρίζουν για την υποψηφιότητα της «τσάτσι», της «θείας», όπως αποκαλούν τις γυναίκες που σέβονται, καθώς και οι Λατίνες που τη χαιρετίζουν ως «hermana», δηλαδή αδελφή. Στο πλευρό της ξεφύτρωσαν αναπάντεχα και πάνω από 90.000 αυτοαποκαλούμενοι ως «White Dudes», ήγουν Λευκοί Τυπάδες που δεν γουστάρουν να μιλά ο Τραμπ εκ μέρους όλων των λευκών ανδρών της χώρας. Ωστόσο, σε αυτό διεγερτικό κλίμα ενθουσιασμού των Δημοκρατικών η Χάρις δεν πετάει σαν φουσκωμένο μπαλόνι στα σύννεφα.
Ο αντιπρόεδρος
Προσγειωμένη, μελετάει εξονυχιστικά τη λίστα με τους υποψήφιους αντιπροέδρους. Αποκλειστικά λευκούς, ξεχωριστούς πολιτικά, άνδρες ικανούς να εξισορροπήσουν επικοινωνιακά τη δική της γυναικεία φιγούρα και να προσελκύσουν ευρύτερο φάσμα ψηφοφόρων. Οι Ρεπουμπλικανοί, στριμωγμένοι πλέον στη συγκυρία, αρχίζουν να παραπατούν. Τις προάλλες κιόλας ο Τραμπ μιλώντας σε συγκέντρωση χριστιανών οπαδών του διεμήνυσε πως εάν τον ψηφίσουν τον Νοέμβριο, δεν θα χρειαστεί να το κάνουν ποτέ ξανά.
Αν δεν αποτελούσε μια χοντροκομμένη υπόσχεση μεσσιανικής λύτρωσης προς το ευλαβώς θρησκευόμενο ακροατήριο, τότε ήταν μια βάρια, ανοιχτή απειλή για τη δημοκρατία. Αλλά το αυτί της Χάρις δεν χαμπαριάζει από εκφοβιστικές παρλάτες. Επιμένει να εκφράζεται με τη παλιομοδίτικη, αλλά δελεαστική έως ελπιδοφόρα, πρόζα που λέει ότι «ο αμερικανικός λαός δεν έχει εγκαταλείψει το αμερικάνικο όνειρο». Προθέτοντας πως «αν δεν μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, πώς μπορείς να ονειρευτείς;».
Οπως πάντως και να έχει, το προεκλογικό σασπένς θα λήξει στις κάλπες σε λιγότερο από 100 ημέρες. Τότε θα κριθεί αν οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να επιπλέουν στο όνειρο ή θα βουλιάξουν στον εφιάλτη. Η προοπτική επισείεται εκατέρωθεν από τους αντιμαχόμενους για την προεδρία Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς. Αγνωστο τι θα τους ξημερώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά την καταμέτρηση των εκλεκτόρων θα έχει πια απαντηθεί ποιος θα γελάσει καλύτερα ως τελευταίος.
