Ανάλυση: Εχει ημερομηνία λήξης ο «έρωτας» του Ελον Μασκ με τον Τραμπ;  

Είναι σαφώς εξαιρετικά δύσκολο να επιχειρήσεις να ερμηνεύσεις προθέσεις για ανθρώπους με τους οποίους σε χωρίζει ένα «τερατόμορφο» χάσμα και μία απόσταση πνευματική, οικονομική και διανοητική αντίστοιχου βεληνεκούς.

Αν όμως βάλεις, στη θέση του μέσου Αμερικανού σήμερα τον εαυτό σου, είναι δεδομένο πως μετά τον «αχό» και την έξαψη των επινίκιων για την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ περισσότερο θα σε ενδιέφερε να μάθεις το τι θέλει να κάνει από εδώ και στο εξής ένας από τους επιδραστικότερους ανθρώπους στον πλανήτη.

Φυσικά και το «γιατί» έχει επιλέξει ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου την συγκεκριμένη οδό παίζει έναν ρόλό – σημαντικό – αλλά τα κίνητρα όταν μετέχεις στην Κυβέρνηση της πιο ισχυρής οικονομίας του πλανήτη έρχονται δεύτερα.

Ακόμη δυσκολότερο ως εγχείρημα μοιάζει το να προσπαθήσεις να χαρακτηρίσεις με μία λέξη τον Έλον Μασκ. Τα «πλούσιος», «διάνοια», «καινοτόμος», «διαβολικός», «οραματιστής», «φιλόδοξος» από μόνα τους δεν αρκούν καθώς περιγράφουν μόνο τμήματα του ανθρώπου – ή καλύτερα – του τμήματος της προσωπικότητας που μας είναι γνωστή. Είτε μας αρέσει ο Έλον Μασκ είτε όχι είναι ξεκάθαρα φαινόμενο (χωρίς εισαγωγικά) πολύ απλά γιατί κανένας πριν από αυτόν δεν έχει καταφέρει να δώσει με τόσο άμεσο τρόπο μία τόσο ευρεία εκλογική νίκη σε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ναι δεδομένα ο Έλον Μασκ και το «Χ» - πρώην twitter – έδωσαν στον Ντόναλντ Τραμπ μία πολύ διαφορετική δυναμική προεκλογικά.

Ο Μασκ εμφανίστηκε την στιγμή που οι Δημοκρατικοί έκαναν τη μία σημαντική κίνηση μετά την άλλη, αλλάζοντας αρχικά τον Τζο Μπάιντεν και στηρίζοντας χωρίς συνέδριο την Κάμαλα Χάρις σε δεύτερο χρόνο. Αίφνης ο Τραμπ ο οποίος είχε πέσει θύμα απόπειρας δολοφονίας και είχε έναν στρατηγικό σχεδιασμό χρόνων απέναντι σε έναν συγκεκριμένο αντίπαλο – και κυρίως δημοσκοπικές διαφορές σημαντικές – βρέθηκε μπροστά σε κάτι εντελώς διαφορετικό και έναν μηχανισμό που έδειχνε καλά οργανωμένος και κυρίως με σημαντικότατα κεφάλαια (το ρεκόρ της Χάρις με το 1 δις δολάρια σε δωρεές πολύ δύσκολα θα το επαναλάβει κάποιος στο μέλλον είτε από τους Δημοκρατικούς είτε από τους Ρεπουμπλικάνους).

Ο Έλον Μάσκ δεν στήριξε μόνο οικονομικά τον Τραμπ, άλλωστε τα περισσότερα από 200 εκατομμύρια που έδωσε, για τον ίδιο και το σύνολο της οικονομικής του επιφάνειας, είναι σε ελεύθερη «μετάφραση» ότι για εμάς τους «κανονικούς» τα 10.000 ευρώ. Ο Μάσκ έδωσε εικόνα στον Τραμπ τη στιγμή που αυτός την είχε περισσότερο ανάγκη. Με βάση τα στοιχεία τα οποία ανέφερε στη χθεσινή του ομιλία ο Ντόναλντ Τραμπ από το Μαρ α Λάγκο, περισσότεροι νέοι από ποτέ (ηλικίας 19-25 ετών) στήριξαν τους Ρεπουμπλικάνους και αυτό το πιστώνεται σίγουρα ο Μασκ. Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε και κυρίως να αναλύσουμε το γιατί οι Αμερικανοί ψηφίζουν με αυτό τον τρόπο – δεν είμαστε Αμερικανοί άλλωστε – είναι όμως ακόμη δυσκολότερο να ερμηνεύσουμε το «γιατί» ένας άνθρωπος με τις απαρχές του Μασκ, έχοντας κατακτήσει όλες τις γνωστές και κοινωνικά αποδεκτές κορυφές – επιλέγει να χορεύει σε εξέδρα έχοντας δίπλα του τον Τραμπ.

Ο Μασκ που βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά από τον καθένα στον πλανήτη μας, να στείλει αποστολές στο Άρη, ο Μασκ που έχει ποντάρει όσο κανένας στην ηλεκτροκίνηση, ο Μασκ που έχει στο χαρτοφυλάκιό του εταιρεία που ασχολείται με εγκεφαλικά εμφυτεύματα, είναι ο ίδιος άνθρωπος που επέλεξε όχι απλά πολιτικό στρατόπεδο αλλά νικητή στις Προεδρικές εκλογές του 2024. Δεδομένα ο Τραμπ βρήκε στο πρόσωπο του Μασκ τον μοναδικό άνθρωπο που θα μπορούσε να έχει τόσο βαθιά – σαρωτική όπως αποδείχθηκε – επιρροή στην μεγάλη ή τουλάχιστον την κρίσιμη «μάζα» των ψηφοφόρων της χώρας.

Ο Μασκ ενσαρκώνει κάτι που είναι ενσωματωμένο στον γενετικό κώδικα των Αμερικανών, ο Έλον Μασκ είναι σήμερα το πρόσωπο του «αμερικανικού ονείρου». Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν δίστασε στιγμή να αξιοποιήσει την ευκαιρία που ο ίδιος ο Μασκ του έδωσε και χωρίς «αιδώ» όπως και στις περισσόιτερες από τις δραστηριότητές του την (και τον) εκμεταλλεύθηκε. Σήμερα ο Τραμπ είναι νικητής και ο Μασκ είναι χωρίς αντίπαλο το δεξί του χέρι. Δεν υπάρχει άνθρωπος στο πολιτικό περιβάλλον του 47ου Προέδρου που να μιλά περισσότερο και συχνότερα μαζί του από τον Μασκ. Οι σχέσεις αυτές όμως για τον Τραμπ, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, έχουν ημερομηνία λήξης. Ο Τραμπ είναι επίσης προσωπικότητα που απλά δεν της αρέσει να κρύβεται. Η χθεσινή ατάκα του επόμενου Προέδρου των ΗΠΑ κατά την εκτενή αναφορά – ευχαριστία προς τον Μασκ περιείχε και «στίγμα» από το μέλλον : «είναι κορυφαίος, είναι συνέχεια εδώ στο Μαρ α Λάγκο από την ημέρα των εκλογών. Δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ με τίποτα» είπε μεταξύ τρανταχτών «γέλιων» ο Τραμπ.

Σε όσα έδωσε ο Μασκ στον Τραμπ, αν τα «αποστειρώσουμε» από τα χρήματα, έχει λάβει ως αντάλλαγμα μία θέση σε ένα Υπουργείο την δημιουργία του οποίου ο ίδιος είχε προτείνει και ο Τραμπ υιοθέτησε. Ο Μασκ απεχθάνεται, όπως κάθε δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας σε καπιταλιστικές οικονομίες, τον Κυβερνητικό έλεγχο και παρεμβατισμό. Από τη νέα του θέση αυτό θα επιχειρήσει να χτυπήσει αλλά η δέσμευσή του πως θα εξοικονομήσει 2 τρισεκατομμύρια δολάρια από τις κρατικές δαπάνες, για κάποιους είναι υπερβολική, για τον ίδιο είναι ρεαλιστική και στο τέλος μπορεί να αποβεί και κομβική για την πορεία ολόκληρης της Κυβέρνησης Τραμπ.

Τίποτε από τα παραπάνω πάντως δεν απαντά στο «γιατί» επέλεξε ο Μασκ να «μπλέξει», όπως θα λέγαμε και στη χώρα μας, με την πολιτική. Είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμη και για όσους τον μελετούν και συνεργάζονται μαζί του χρόνια να δώσουν έστω και μία άκρη στο συγκεκριμένο νήμα. Απαντήσεις άμεσα ίσως να μην είναι ούτε ο ίδιος έτοιμος να δώσει.

Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ο Έλον Μασκ σήμερα είναι πιο «γαργαλιστικός» ως προσωπικότητα από τον ίδιο τον Τραμπ και αυτό γιατί δεν είναι απίθανο στο τέλος του δρόμου να έχει εκμεταλλευτεί αυτός τον Πρόεδρο της χώρας. Η δυναμική του και η πορεία του δείχνουν άλλωστε πως το δυνατό του σημείο είναι να «ανοίγει» νέους δρόμους. Ίσως στόχος του είναι να μετατρέψει τον εαυτό του σε παράγοντα «Χ» και κινητήριο δύναμη για νέα πολιτικά ήθη. Τον μισείς ή τον λατρεύεις, τον θεωρείς μεγαλοφυή ή ολιγάρχη ο Μάσκ είναι η μορφή των Προεδρικών εκλογών του 2024 και αν για κάποιους ο Τραμπ μπορεί να φύγει αλλά όχι και ο «τραμπισμός» ίσως αναγκαστούν να αναθεωρήσουν ή να αλλάξουν μέσα στα επόμενα χρόνια το όνομα στο συγκεκριμένο κίνημα – τάση.