Άμεση ανάλυση από τον Γιάννη Χαραμίδη: Η αυτοκρατορία της σιωπής κατέρρευσε μετά από 50 χρόνια - Νικητές και ηττημένοι στη Συρία

Αυτό που εδώ και πενήντα χρόνια φάνταζε αδύνατο, συνέβη μέσα σε μόλις μία εβδομάδα: η «αυτοκρατορία της σιωπής» όπως αποκαλείται το καθεστώς της οικογένειας Άσαντ κατέρρευσε μετά από 5 δεκαετίες κραυγών από την καταπίεση και την καταδυνάστευση του ίδιου του Συριακού λαού.

Ο Μπασάρ Αλ Άσαντ μπορεί να αγνοείται, τουλάχιστον μέχρι αυτή την στιγμή, αλλά θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως αυτό που του «κληροδοτήθηκε» από τον πατέρα του ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Κι όμως πριν από 24 χρόνια ο Μπασάρ Αλ Άσαντ διαδέχθηκε τον Χαφέζ Άσαντ, στη χώρα υπήρχε ελπίδα πως θα είναι διαφορετικός… Το «μήλο όμως όπως συμβαίνει «έπεσε κάτω από τη μηλιά» και ο υιός Άσαντ εφάρμοσε τις ίδιες και κάποιες φορές ακόμη σκληρότερες πρακτικές: «Αντίλογος δεν υπάρχει» ήταν το δόγμα της 24χρονης πορείας του και είναι αυτό το δόγμα που οδήγησε έναν λαό στον εμφύλιο του 2011 που κόστισε τη ζωή σε περισσότερα από 500.000 ανθρώπους και εκτόπισε ακόμη τουλάχιστον 5 εκατομμύρια.

Ο Μπασάρ Αλ Άσαντ συνέχισε τη «δυναστεία» της απάνθρωπης σκληρότητας γεμίζοντας τις υπάρχουσες φυλακές με πολιτικούς κρατουμένους και κατασκεύασε και εκατοντάδες νέες προκειμένου η αντίδραση στις πρακτικές του να μην γίνεται ούτε «ψιθυριστά». Οι κραυγές των εκατοντάδων χιλιάδων βασανισμένων σε αυτές τις φυλακές κολαστήρια μπορεί να μην ακούγονταν αλλά είναι η συσσωρευμένη κραυγή αυτών των ανθρώπων που έριξε τελικώς το καθεστώς. 49 χρόνια μετά ο άφωνος και άφαντος είναι ο βασανιστής και ελεύθεροι – ή τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο για την επόμενη ημέρα – οι βασανιζόμενοι. Η Συρία μπαίνει μετά από μισό αιώνα σε μία νέα εποχή. Είναι αδύνατο να προβλέψει κάποιος τι θα φέρει η νέα αυτή σελίδα όχι μόνο για την χώρα αλλά και για την ευρύτερη περιοχή και το μόνο δεδομένο πως το έλεγχο σήμερα έχουν οι επαναστατικές δυνάμεις της χώρας που είναι σαρξ εκ της σαρκός της Αλ Κάιντα…

Από την ανατροπή Άσαντ δεδομένα υπάρχουν πάντως νικητές και χαμένοι σε παγκόσμιο επίπεδο. Εύκολη είναι η ανάγνωση των ηττημένων εκτός του Άσαντ. Η Ρωσία θα έχει σίγουρα πολλά να διαπραγματευτεί ακόμη και με δυνάμεις με τις οποίες σήμερα δεν έχει επαφή καθώς είναι η Μόσχα που κράτησε το καθεστώς της χώρας ζωντανό το 2011. Είναι τα ρωσικά μαχητικά που διέλυσαν τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις χτυπώντας χωρίς ουσιαστική αντίσταση τις θέσεις τους. Το Κρεμλίνο διαθέτει κάποιες από τις μεγαλύτερες και από στρατηγικής σημασίας σημαντικότερες βάσεις του στην περιοχή και η ταχύτητα με την οποία εξελίχθηκαν τα πράγματα είναι πιθανό να δώσει άμεσα εικόνες που θα μοιάζουν με την άτακτη φυγή των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν.

Για την Ρωσία επίσης έχει χαθεί από μία κρίσιμη για την ίδια περιοχή ο μοναδικός κομβικός πυλώνας που κατάφερε να κερδίσει τα τελευταία 20 χρόνια στο συγκεκριμένο σημείο. Τα ρωσικά συμφέροντα κυριάρχησαν έναντι των αμερικανικών από την επιλογή Ομπάμα να αποσύρει το αμερικανικό βλέμμα και την Μόσχα να είναι και έτοιμη και ικανή να καλύψει το κενό ισχύος. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν υπήρξε δεδηλωμένα υποστηρικτής του καθεστώτος και δύσκολα θα καταφέρει να έχει έρεισμα στην επόμενη ημέρα της χώρας.

Ηττημένη και μάλιστα ακόμη περισσότερο είναι για ακόμη μία φορά η Τεχεράνη. Το Ιράν είχε μέσω Συρίας και Άσαντ την χωρίς προβλήματα διέλευση όπλων και ρευστού προς το μακρύ της χέρι στον Λίβανο. Η ήττα της Χεζμπολάχ από το Ισραήλ και η διαφαινόμενη απώλεια της Συρίας θα φέρει και γεωγραφικό αποκλεισμό – μετά τον δεδομένο διπλωματικό και εμπορικό – για το Ιράν.

Το θεοκρατικό καθεστώς θα πρέπει δεδομένα να είναι θορυβημένο από τις σαρωτικές εξελίξεις καθώς μετά τα ισραηλινά πλήγματα σε όλα τα επίπεδα θα έχει πλέον να αντιμετωπίσει πολύ μεγάλα προβλήματα με σημαντικότερο το γεγονός πως η Ρωσία εμφανίζεται ανήμπορη ή ανίκανη στη σημερινή κρίση να στηρίξει εμπράκτως φίλους και συμμάχους.

Για το Ιράν ο τελευταίος χρόνος ήρθε απλά να αποδείξει έμπρακτα πως η απώλεια του Κασέμ Σολεϊμανί μετά από χτύπημα των ΗΠΑ, επί της ουσίας διέλυσε κάθε φιλοδοξία για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Η πτώση του Άσαντ δεν είναι απίθανο επίσης να αναζωπυρώσει τις ελπίδες για αλλαγή και από τον λαό του Ιράν για τον οποίο έχει κάνει μόνο το τελευταίο δίμηνο δύο διαγγέλματα και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Στους ηττημένους αν και καθ’ υπερβολή θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τις ΗΠΑ καθώς με τις εξελίξεις να «τρέχουν» η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κινηθεί αναλόγως καθώς αναμένει την ορκωμοσία του νέου Προέδρου τον ερχόμενο Ιανουάριο. Δεδομένα οι εξελίξεις ικανοποιούν την αμερικανική διπλωματία που βλέπει τη Μόσχα να χάνει το ισχυρότερο «χαρτί» της στην περιοχή ενώ οι ίδιες θα έχουν την ευκαιρία να βρεθούν ξανά σε θέση απόλυτου κυριάρχου εάν καλύψουν οι ίδιες το κενό. Το Ιράκ δεδομένα είναι υπό τον έλεγχό τους και εάν στην «αλυσίδα δυναμικής» προστεθεί και η Δαμασκός τότε η ζώνη θα έχει μετατραπεί από κίνδυνο σε ευκαιρία.

Στους ξεκάθαρους νικητές και μάλιστα με ταχύτατα αντανακλαστικά θα πρέπει πριν από το Ισραήλ να μπει η Τουρκία. Ο Ταγίπ Ερντογάν διαθέτοντας κατεχόμενα εδάφη στη συριακή μεθόριο εδώ και χρόνια από την ανακοίνωση της πτώσης Άσαντ σήμερα τα ξημερώματα δεν έχει χάσει λεπτό. Τα μαχητικά της Άγκυρας σφυροκοπούν τα εδάφη των Κούρδων χωρίς έλεος και το σημαντικότερο χωρίς την παραμικρή άμυνα…

Η Τουρκία δεδομένα θα διεκδικήσει και κατά πάσα πιθανότητα θα αυξήσει και τα κατεχόμενα στη Συρία εδάφη της αλλά και τον έλεγχο στα όμορα σύνορά της με την περιοχή ενδιαφέροντος της. Ο Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να μην έχει επίσημα «αγκαλιάσει» τους αντάρτες της Συρίας αλλά είναι δεδομένο πως μετά τις απώλειες των εταίρων του – Χεζμπολάχ και Χαμάς – στην περιοχή δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να το πράξει. Είναι επίσης ο Ταγίπ Ερντογάν ο άνθρωπος που πρότεινε σχέδιο διευθέτησης πριν από λίγο καιρό στον Άσαντ ζητώντας του να συζητήσει με τους αντιφρονούντες και να βρεθεί μία μέση λύση. Η Τουρκία εξακολουθεί να επιδεικνύει αξιοζήλευτα αντανακλαστικά καθώς μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον πόλεμο Ισραήλ – Χαμάς και Χεζμπόλαχ βρίσκεται και πάλι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή για διαδραματίσει ρόλο και σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση.

Για ακόμη μία φορά στην πλευρά των νικητών είναι και το Τελ Αβίβ. Το Ισραήλ μπορεί να μην έχει άμεση ή γνωστή μέχρι τώρα ανάμειξη στην πτώση Άσαντ αλλά είναι δεδομένο πως ο επικεφαλής μέχρι εχθές του καθεστώτος ήταν διαχρονικά εχθρός της χώρας. Μετά τον Νασράλα και τον Χανίγιε ο Νετανιάχου βλέπει και τον Άσαντ να φεύγει από την μέση και τους κρίκους από την αλυσίδα του «άξονα της Αντίστασης» να σκορπίζουν… Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως το Ισραήλ επί τουλάχιστον μία εβδομάδα πριν τελικώς απαντήσει στην Τεχεράνη για την δεύτερη επίθεση με βαλλιστικούς πυραύλους που είχε δεχθεί σφυροκόπησε τη Συρία.

Τα κατεχόμενα επίσης εδώ και χρόνια υψίπεδα του Γκολάν έχουν σήμερα πλημμυρίσει από ισραηλινούς στρατιώτες οι οποίοι δεν είναι απίθανο να λάβουν εντολές να αυξήσουν την γκρίζα ζώνη με την Συρία καταλαμβάνοντας μία μεγαλύτερη ζώνη στο εσωτερικό της χώρας. Η νίκη αυτή την φορά για το Νετανιάχου έχει και «πονοκέφαλο». Με τους ορκισμένους εχθρούς – πλην του Ιράν ακόμη – να διαλύονται η Τουρκία φαίνεται να παίρνει τουλάχιστον σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο δύναμη που ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια δεν είχε. Η Τουρκία για το Ισραήλ κάθε άλλο από απλή υπόθεση θα είναι καθώς ο Ταγίπ Ερντογάν διαθέτει δεδομένα το πολιτικό εκτόπισμα και την δεινότητα να ανταπεξέλθει στις πιέσεις του Τελ Αβίβ και η Άγκυρα είναι μέλος του ΝΑΤΟ παρά τα διαχρονικά φάλτσα… Ο Νετανιάχου δεν έχει στρατιωτική δυνατότητα – όχι άμεση – επέμβασης αλλά κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει πως θα εξελιχθεί η μεγάλη όπως φαίνεται σύγκρουση των δύο.





Ειδήσεις σήμερα:

Θρίλερ με το αεροσκάφος που φέρεται να μετέφερε τον Άσαντ και εξαφανίστηκε από τα ραντάρ

Δείτε live τις εξέλιξεις στη Συρία - Σε μεταβατική κυβέρνηση θα δώσουν την εξουσία οι αντάρτες

Ποιος είναι ο 42χρονος ισλαμιστής που «έριξε» τον Άσαντ - Η ρήξη με την Αλ Κάιντα και ο διακαής πόθος για την εξουσία