Ο Τραμπ ξαναμοιράζει τον κόσμο από Γροιλανδία, μέχρι Ουκρανία και Γάζα: Νέα Γιάλτα με «νέο σερίφη στην πόλη»

Ο κόσμος αλλάζει. Και αλλάζει πολύ γρήγορα. Σε τροχιά καταιγιστικών αλλαγών έχει ήδη εισέλθει το παγκόσμιο γεωπολιτικό και οικονομικό σύστημα, καθώς οι παγιωμένες επί δεκαετίες αντιλήψεις, αξίες και σταθερές για τις παγκόσμιες σχέσεις, τη λειτουργία των διεθνών συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου, τους δεσμούς των εταίρων στρατιωτικών ή οικονομικών συμμαχιών βρίσκονται υπό αναθεώρηση. Θρυαλλίδα για τις εξελίξεις αυτές αποτέλεσε η πρωτοβουλία του Ντόναλντ Τραμπ να επικοινωνήσει με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και να δρομολογήσει διαδικασίες ειρήνευσης -ή, έστω, σε πρώτη φάση κατάπαυσης του πυρός- στην Ουκρανία ερήμην του Κιέβου και της Ευρώπης.

Επικοινωνία που αναμένεται να συνοδευτεί από συνάντηση των δύο ηγετών με διευρυμένη ατζέντα, πιθανότατα στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας. Πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι μια ριζική αναδιάταξη του παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη είναι πλέον προ των πυλών. Και ακριβώς οι επόμενες 30 ημέρες, με άξονα το Ριάντ, θα είναι καθοριστικές για το πού θα «κάτσουν» οι νέες διεθνείς ισορροπίες.

Δεν διστάζουν μάλιστα, τηρουμένων των αναλογιών, να εκφράζουν την άποψη ότι το Ριάντ ίσως αποδειχθεί η νέα Γιάλτα. Σχεδόν τέτοιες ημέρες, πριν από 80 χρόνια, ήταν η συνάντηση Ρούζβελτ, Στάλιν και Τσόρτσιλ που όρισε την αρχιτεκτονική του μεταπολεμικού κόσμου. Ηταν 11 Φεβρουαρίου 1945. Από το Ριάντ, όμως, θα απουσιάζει ο τρίτος πόλος. Παρότι ο Τραμπ έριξε, όπως συνηθίζει άλλωστε, την ιδέα μιας τριμερούς Συνόδου Κορυφής ΗΠΑ - Ρωσίας - Κίνας για «να λύσει όλα τα θέματα», το Πεκίνο δεν ενθουσιάζεται. Η Ευρώπη φυσικά, απούσα.

Η πρώτη δοκιμασία

Στην Ουκρανία θα δοκιμαστεί η πρώτη -και μάλιστα βίαιη- αλλαγή status quo στα σύνορα με τη Ρωσία με την οριστικοποίηση ενός νέου καθεστώτος. Είναι εμφανές απ’ ό,τι έχει δημοσιοποιηθεί ότι θα ικανοποιεί τη Ρωσία και θα απογοητεύσει Ουκρανούς και Ευρωπαίους. Εγείρονται, όμως, ερωτήματα: Θα υπάρξουν και ποιες αντιδράσεις από τους άλλους παίκτες; Πόσο διατεθειμένοι είναι, ειδικά οι Ευρωπαίοι, να αποδεχτούν το νέο σκηνικό;

Στον επόμενο τόνο θα ακολουθήσει η Μέση Ανατολή. Και μετά άλλη ενεργή -ή και αφανής σήμερα- εστία κρίσης στον πλανήτη. «Σήμα κινδύνου» και για ευαίσθητες περιοχές όπου στρατοπεδεύουν αθεράπευτα αναθεωρητικές δυνάμεις όπως η Τουρκία, που επικαλείται τα δόγματα περί «Γαλάζιας Πατρίδας», αλλά και το δίκαιο του ισχυρού.

Ολα αυτά βεβαίως αφορούν άμεσα ή έμμεσα τους πάντες και σίγουρα όλους τους μεγάλους παίκτες στο διεθνές σκηνικό. Ο Τραμπ, πάντως, υλοποιεί πιστά το δόγμα του να επαναφέρει και να καταστήσει αδιαφιλονίκητη την αμερικανική κυριαρχία στον πλανήτη. Κινήσεις που εξελίσσονται με ταχύτητα και αλληλουχία δημιουργίας τετελεσμένων, που με τη σειρά τους έχουν δημιουργήσει ερωτήματα για το πού οδηγεί τελικά αυτή η πορεία και σίγουρα ισχυρές αμφιβολίες για το μέλλον των άλλοτε άτρωτων ευρωατλαντικών σχέσεων, στις οποίες στηρίχθηκε η οικοδόμηση του μετα-ψυχροπολεμικού σκηνικού.

Τη συνομιλία με τον Πούτιν ακολούθησε άλλωστε την επομένη η έκφραση της επιθυμίας του η Ρωσία να επιστρέψει στις οικονομικές υπερδυνάμεις και οι G7 να... ξαναγίνουν G8, όπως στο παρελθόν, προτού η Ρωσία σταθεί απέναντι στο «δυτικό σύστημα» παραβιάζοντας βασικούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και της ειρηνικής συμβίωσης.

Το ρήγμα με τους Ευρωπαίους

Τα όσα συνέβησαν στην αίθουσα και τους διαδρόμους του «Hotel Bayerischer Hof» του Μονάχου, όπου παγίως διεξάγεται η ετήσια Παγκόσμια Διάσκεψη για την Ασφάλεια, με το κλίμα να είναι άκρως φορτισμένο, είναι ενδεικτικά της νέας ποιότητας σχέσεων ανάμεσα στους -υποτίθεται- σταθερότερους συμμάχους, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους. Οι σχέσεις είναι πλέον τεταμένες, υπάρχει ρήγμα - και αυτό δεν κρύβεται. Φρόντισε γι’ αυτό από δημόσιο βήμα πλέον ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, ανεβάζοντας κατακόρυφα τους επικριτικούς τόνους κατά της Ευρώπης. Δεν ήταν μόνο το Ουκρανικό. Ξεκινώντας από τη διάχυτη κυνισμού αναφορά ότι «υπάρχει νέος σερίφης στην πόλη», δεν δίστασε να εγκαλέσει τους ηγέτες της Ε.Ε. ακόμη και για θέματα ελευθερίας του λόγου, δημοκρατίας και έλλειψης διαλόγου με τους πολίτες. Από την άλλη, βεβαίως, δεν έκρυψε το ζωτικό ενδιαφέρον του να αυξήσουν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τις αμυντικές τους δαπάνες, κάτι στο οποίο μονότονα επιμένει όλες τις τελευταίες ημέρες και ο υπουργός Αμυνας Πιτ Χέγκσεθ.

Η συνάντηση

Παρά την ψυχρολουσία, πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες επέμειναν στη δική τους σκληρή ρητορική των προηγουμένων ημερών, όπως οι οικοδεσπότες Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, Ολαφ Σολτς και Μπόρις Πιστόριους, για το ότι αφενός οι υπαγορευμένες λύσεις δεν προχωρούν και αφετέρου η Ευρώπη δεν δέχεται μαθήματα δημοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος για τη διά ζώσης επαφή Τραμπ - Πούτιν άνοιξε. Προκύπτουν ερωτήματα: πού και πότε θα γίνει; Θα είναι μια Σύνοδος Κορυφής Ηνωμένων Πολιτειών - Ρωσίας ή μια συνάντηση μόνο μεταξύ των δύο προέδρων; Θα ασχοληθεί μόνο με το Ουκρανικό ή η ατζέντα θα είναι διευρυμένη; Ποιες οι στοχεύσεις του καθενός από αυτή και τι θα ακολουθήσει; Πόσο θα επηρεαστεί ο κόσμος;

Τόσο ο ίδιος ο Τραμπ, όπως και ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ προσανατόλισαν τη διεθνή κοινή γνώμη ότι η συνάντηση θα γίνει σε ουδέτερο έδαφος, πιθανότατα στο Ριάντ, όπου την ίδια ώρα θα βρεθούν και άλλοι ηγέτες, όπως ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αλλά και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οχι όμως ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ. Υπήρξαν μάλιστα έντονες φήμες ότι η συνάντηση ενδεχομένως να γίνει και την άλλη εβδομάδα. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα καθυστερήσει ακριβώς γιατί θα είναι κρίσιμη για την επόμενη μέρα όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε όλα ίσως τα άλλα ανοιχτά μέτωπα στον πλανήτη.

Το απολύτως βέβαιο είναι ότι η προετοιμασία γι’ αυτή τη συνάντηση έχει ξεκινήσει προ πολλού. Οι ασάφειες και τα μπρος-πίσω του Τραμπ αναφορικά με το αν είχε συνομιλήσει με τον Πούτιν και πριν από την περασμένη Τετάρτη, όπως και το ότι ο Πεσκόφ απέφυγε να απαντήσει σε σχετικό ερώτημα ενισχύουν την εκτίμηση ότι οι δύο πλευρές έχουν αποκαταστήσει την επικοινωνία Ουάσινγκτον - Μόσχας εδώ και αρκετό καιρό, πιθανότατα και στο κορυφαίο επίπεδο. Αυτή είναι και η πεποίθηση πολλών Ευρωπαίων διπλωματών, οι οποίοι εκτιμούν επιπροσθέτως ότι η συζήτηση των δύο ανδρών ασφαλώς και δεν περιορίστηκε στο Ουκρανικό, αλλά επεκτάθηκε και στην κρίση στη Μέση Ανατολή, ιδίως στις εξελίξεις στη Συρία, και οπωσδήποτε στα ενεργειακά, τις σχέσεις των δύο χωρών με την Κίνα, τις εξελίξεις με τους BRICS.

Ατζέντα που σίγουρα θα ισχύσει και θα εμπλουτιστεί στη συνάντηση του Ριάντ ή οπουδήποτε αλλού αυτή πραγματοποιηθεί. Υπήρξε και ένα σενάριο που υποστήριξε η «Wall Street Journal», ότι το Πεκίνο πρότεινε μέσω ενδιάμεσων στους επιτελείς του Τραμπ να φιλοξενήσει τη σύνοδο, καθώς η κινεζική κυβέρνηση «επιθυμεί να συμβάλει στο τέλος του πολέμου στην Ουκρανία».

O οδικός χάρτης της περαιτέρω αποκατάστασης των σχέσεων Ουάσινγκτον - Μόσχας, πάντως, έχει στον ορίζοντα και τις εκατέρωθεν ανοιχτές προσκλήσεις των δύο ηγετών για επίσημες επισκέψεις. Ενδεχομένως μάλιστα και με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων της 9ης Μαΐου για την επέτειο των 80 χρόνων από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την Ημέρα της Νίκης στη Μόσχα.

Η στρατηγική Τραμπ

Ο Τραμπ αποδεικνύεται επαναλαμβανόμενα πιστός στις προεκλογικές του εξαγγελίες. Το πρώτο και σπουδαίο κέρδος του είναι η περαιτέρω θωράκιση του ήδη ισχυρού εσωτερικού μετώπου στις ΗΠΑ υπό την ηγεσία του.

Ο ίδιος με την μπαγκέτα και δίπλα του συστοιχίζονται οι βασικοί πυλώνες. Πρωτίστως, η αμερικανική κοινωνία που όντως δυσφορεί στην ιδέα να πληρώνει τα σπασμένα της ευρωπαϊκής ασφάλειας συνολικά και του πολέμου στην Ουκρανία ειδικότερα. Και δευτερευόντως η επιχειρηματική τάξη, που ευχαρίστως «αγοράζει» ότι οι εγγυήσεις ασφάλειας της Ουκρανίας θα συνδέονται απαράβατα με την προνομιακή πρόσβαση των ΗΠΑ στον άφθονο ορυκτό πλούτο της, αλλά και στη διαδικασία ανοικοδόμησής της, η οποία, σύμφωνα με παλαιότερους υπολογισμούς, θα ξεπεράσει το μισό τρισ. δολάρια.

Αρα, πεδίον δόξης λαμπρόν για τις αμερικανικές επιχειρήσεις, που βλέπουν με ικανοποίηση ότι κάθε κίνηση του Τραμπ στη διεθνή σκακιέρα συνυπολογίζει την οικονομική/επιχειρηματική παράμετρο επ’ ωφελεία τους, όπως επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση της Γάζας, όπου ο Τραμπ αγνοεί επιδεικτικά τις αντιδράσεις στα σχέδιά του να καταστήσει την ισοπεδωμένη περιοχή μια νέα «Ριβιέρα» εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους. Ενώ την ίδια κυνική και ολοκληρωτική λογική εξέφρασε στα όσα αφορούν Παναμά και Γροιλανδία - και βέβαια στο θέμα της επιβολής δασμών.

Επιπλέον, είναι η κυρίαρχη γραμμή πια στο Κογκρέσο, ενώ παλαιότερα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα ακόμα και σε στρατηγικές επιλογές των προέδρων. Εντελώς περιορισμένες είναι μάλιστα και οι όποιες αντιδράσεις από το λεγόμενο «βαθύ κράτος», μέρος του οποίου έχει βαλθεί να εξαρθρώσει ο Ιλον Μασκ.

Τι επιπλέον προσδοκά

Από εκεί πέρα, ο Τραμπ προσδοκά σε μια συζήτηση με τον Ρώσο ηγέτη, που μόνο εύκολη δεν θα είναι, αλλά και σε άλλα κέρδη μετρήσιμα:

- Εν πρώτοις, το μήνυμα ανατροπής των μέχρι τώρα ισχυόντων στη διεθνή σκακιέρα σε ό,τι αφορά τους τρόπους επίλυσης πολεμικών συρράξεων και αντιμετώπισης των προβλημάτων στις εστίες κρίσεων. Πλέον, έναντι του Διεθνούς Δικαίου προκρίνεται η επιβολή της πολεμικής ισχύος στην άσκηση πολιτικής απέναντι όχι μόνο σε εχθρούς αλλά και σε συμμάχους. Σε συνδυασμό με την αδιάκριτη επιβολή δασμών προσδίδει στην αμερικανική πολιτική κυνισμό μεν, αποτελεσματικότητα δε.

- Δεύτερον, ο Τραμπ δεν προσκαλεί τον Πούτιν για να μοιράσουν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής, αλλά για να αποσταθεροποιήσει τον άξονα Μόσχας - Πεκίνου, αποδυναμώνοντας τη θέση και την επιρροή της Κίνας που είναι ο βασικός αντίπαλος πόλος. Αλλά και τον «άξονα του κακού», προσκαλώντας, όπως εκτιμάται, τον Πούτιν σε μια λογική συνδιαχείρισης της κρίσης στη Μέση Ανατολή, πρωτίστως στη Συρία. Συγχρόνως αποσταθεροποιεί και τη θέση των BRICS, θέμα που τον απασχολεί, γι’ αυτό παράλληλα με τις κινήσεις προς τη Μόσχα συμφώνησε με τον Ινδό πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι την πώληση F-35 στην Ινδία.

Το νέο αμερικανικό δόγμα προβλέπει πλήρη επικυριαρχία των ΗΠΑ από τη Γη του Πυρός μέχρι την Αλάσκα, περιορισμό της Κίνας στη ΝΑ Ασία και για τη Ρωσία μικρή αναδιάταξη του ελέγχου της στο μετασοβιετικό γεωγραφικό τοπίο.

Επίσης, το «no money, no troops» απηχεί πλήρως την πρόθεση του Τραμπ να υποστηρίξει την ειρήνη οπουδήποτε, αλλά χωρίς οικονομικό κόστος και στρατιωτική παρουσία για τις ΗΠΑ. Αντιθέτως, επιδιώκει το μέγιστο οικονομικό όφελος μέσα από μια λογική ανταλλαγής. Η Ουκρανία θα καταβάλλει το αντίτιμο της ασφάλειάς της με τα ορυκτά και τις σπάνιες γαίες της προς τις ΗΠΑ, αλλά και το κόστος αυτής θα το επωμιστούν οι Ευρωπαίοι - εγκαθιστώντας, αν απαιτηθεί, και ευρωπαϊκή ειρηνευτική δύναμη στις επίμαχες περιοχές. Και όχι μόνο αυτό. Σε περίπτωση αποτυχίας και νέας στρατιωτικής εμπλοκής στην Ουκρανία, ακόμη κι αν υπάρξει ρωσική επίθεση σε ευρωπαϊκές δυνάμεις, δεν θα ισχύσει η ρήτρα του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ περί συνδρομής στην περίπτωση επίθεσης σε σύμμαχο χώρα.

Είναι προφανές βεβαίως ότι έτσι, συν τον πόλεμο των δασμών, αναδιατάσσεται πλήρως το τοπίο των ευρωατλαντικών σχέσεων. «Η ατζέντα του Τραμπ δεν αφορά την ευρωπαϊκή ασφάλεια: είναι ότι πιστεύει πως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να πληρώνουν για την ευρωπαϊκή ασφάλεια», εκτίμησε ο Νίκολας Ντούγκαν, επικεφαλής της CogitoPraxis, συμβουλευτικής εταιρείας στρατηγικής στη Χάγη. Το διατυμπάνισαν στο Μόναχο Βανς και Χέγκσεθ.

Πρόκειται για μεγάλη ανατροπή πλέον και για τις παγκόσμιες σχέσεις, με τις μεγάλες δυνάμεις να αντικαθιστούν τις ισχύουσες θεσμικές δομές της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης. Με μια λέξη, ο Τραμπ, όπως και ο Πούτιν, πιστεύει ότι οι μεγάλες δυνάμεις έχουν δικαίωμα επεκτατισμού στις περιφερειακές περιοχές επιρροής τους. Με απλά λόγια, το δίκαιο του ισχυρού. Βεβαίως, πολλοί φοβούνται ότι η επιβράβευση της Ρωσίας με έναν ευνοϊκό διακανονισμό στο Ουκρανικό θα αποτελέσει ένα καταστροφικό προηγούμενο.

Ο Πούτιν

Στη Μόσχα είναι λογικό οι κυβερνητικοί ιθύνοντες να πανηγυρίζουν. Ισως να βιάζονται, αλλά τα κέρδη του Πούτιν είναι ήδη δεδομένα και ουσιαστικά και σε επίπεδο συμβολισμών. Ο Τραμπ του πρόσφερε ένα εντυπωσιακό δώρο, το τέλος της διεθνούς απομόνωσης, που με συνέπεια και σκληρότητα επέλεξαν οι Ευρωπαίοι, ξεπερνώντας μάλιστα σε ζήλο και την κυβέρνηση Μπάιντεν. Το σχετικό αφήγημα καταρρέει - και μάλιστα με γδούπο.

Η Ρωσία αναβαθμίζεται, καθώς η Ουάσινγκτον αναγνωρίζει την επιρροή της σε μέρος του μετασοβιετικού κόσμου, ενώ την προσκαλεί ατύπως, πλην όμως ηχηρά, για επανένταξη στο κλαμπ των οικονομικών ισχυρών του κόσμου. Βέβαια, υπάρχει και το πρόβλημα στις ισορροπίες των σχέσεων της Μόσχας με την Κίνα.

Ολα αυτά, όμως, θα πρέπει και να κατοχυρωθούν στη συνέχεια εν τοις πράγμασι: τα αδιαμφισβήτητα συμβολικά και τα λίγα ουσιαστικά πρώτα κέρδη θα πρέπει να αποτυπωθούν και στο τραπέζι της όποιας συμφωνίας για την Ουκρανία. Επιπλέον, ζητούμενο για τον Πούτιν είναι και η έναρξη της αποκλιμάκωσης των κυρώσεων, όμως το αγκάθι εδώ είναι ποιος και με τι αντάλλαγμα θα πείσει γι’ αυτό τους Ευρωπαίους. Εκτός αν πάλι ο Τραμπ τους αγνοήσει παντελώς.

Η Ευρώπη

Οι Ευρωπαίοι επιβεβαιώνουν ότι ο «χρυσός αμερικανικός αιώνας» στη Γηραιά Ηπειρο ολοκληρώνεται με τον πιο δυσμενή τρόπο, αναδιατάσσοντας όχι μόνο τις εμπορικές σχέσεις ΗΠΑ - Ε.Ε., αλλά και τους εσωτερικούς δεσμούς στο ΝΑΤΟ. «Βλέπουν» έναν βαρύ λογαριασμό να επικρέμαται πάνω από τους προϋπολογισμούς τους για να διασφαλίσουν το κόστος της ουκρανικής ασφάλειας.

Η Ευρώπη όφειλε, όμως, να περιμένει τις ανατρεπτικές εξελίξεις στο Ουκρανικό. Οχι επειδή ο Τραμπ είχε προειδοποιήσει πριν από την 5η Νοεμβρίου και επανέλαβε πλειστάκις μετεκλογικά ότι ως πρόεδρος θα σταματήσει άμεσα, συνομιλώντας απευθείας με τον Πούτιν, τον φονικό πόλεμο, αλλά διότι η γεωστρατηγική επιλογή της νέας εξουσίας στην Ουάσιγκτον δεν έρχεται από το πουθενά, ούτε από τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του νέου πλανητάρχη. Απεναντίας, αντανακλά και εκπροσωπεί τις πλειοψηφούσες πλέον σήμερα απόψεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι οποίες συγκροτούν το κυρίαρχο ρεύμα σε όλα τα επίπεδα. Τώρα που το συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι ίσως είναι αργά.

Σε μια πρώτη κίνηση Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν συγκαλεί σήμερα Δευτέρα, στο Παρίσι «τις κυριότερες ευρωπαϊκές χώρες» για συζητήσεις σχετικά με «την ευρωπαϊκή ασφάλεια». Σύμφωνα με το Ρόιτερς, πέντε Ευρωπαίοι διπλωμάτες δήλωσαν πως η συνάντηση θα περιλαμβάνει τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Πολωνία, την Ιταλία, την Ισπανία και τη Δανία, η οποία θα εκπροσωπήσει τις Βαλτικές και τις σκανδιναβικές χώρες.

Τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι πλέον τεράστια. Ουραγός των εξελίξεων σε ένα θέμα όπου έχει πρωταγωνιστήσει, καθοριστικό για το σύστημα ασφάλειας στην Ευρώπη και τον ενεργειακό εφοδιασμό της. Η ενδεικτική αμηχανία της υποδηλώνει το τεράστιο κενό ηγετών και εν γένει πολιτικού προσωπικού που τη διατρέχει. Παράλληλα, η πολιτική Τραμπ συντονίζεται με αρκετές φωνές που υπάρχουν και στην Ευρώπη και αμφισβητούν έντονα τη δική της πλειοψηφική γραμμή. Ακόμη και η διάσπασή της Ε.Ε. -το λιγότερο η περαιτέρω αποδυνάμωσή της- δεν απέχει πολύ.

Υπενθυμίζεται ότι η Ευρώπη πρωτοστάτησε στον αποκλεισμό του Πούτιν με τα αλλεπάλληλα πακέτα ολοένα σκληρότερων κυρώσεων, πληρώνοντας βαρύ τίμημα με την τρομακτική αύξηση του ενεργειακού κόστους και την ανασφάλεια ενεργειακού εφοδιασμού που επιδείνωσαν την πληθωριστική κρίση, προκαλώντας την οργή των ευρωπαϊκών κοινωνιών κατά των κυβερνήσεών τους και των Βρυξελλών. Πώς θα διαχειριστεί τώρα τις εξελίξεις και το νέο κύμα οργής για χαμένο κόπο και χρήμα που θα βάλουν κι άλλο βούτυρο στο ψωμί της Ακροδεξιάς και των λαϊκιστών; Πρώτος σταθμός, οι γερμανικές εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου.

Βέβαια, η δράση γεννάει αντίδραση, έστω και καθυστερημένη. Το λεγόμενο και «τρίγωνο της Βαϊμάρης», η ιδιαίτερη συμμαχία Γερμανίας, Γαλλίας, Πολωνίας που ξεκίνησε το 1991, μεγάλωσε με τη συμμετοχή πλέον Ισπανίας, Ιταλίας (παρά τη Μελόνι) και του, εκτός Ε.Ε., Ηνωμένου Βασιλείου και επιμένει στην ενότητα και την αποφασιστικότητα των χωρών τους να συνεχίσουν να στηρίζουν στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά την Ουκρανία.

Ακόμη, στην απαίτηση για αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% των ΑΕΠ τους, απαντήσεις για τους Ευρωπαίους βρίσκονται και στις προτάσεις των Ντόναλντ Τουσκ - Κυριάκου Μητσοτάκη για τη στήριξη της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, όπως και για τη δημιουργία της ευρωπαϊκής αντιπυραυλικής άμυνας. Αλλά... χθες, όχι με ρυθμούς Βρυξελλών. Πόσο εφικτό είναι άραγε;

Οι αγορές

Η ελπίδα για ειρήνη σε μια ταραγμένη περιοχή, πόσο μάλλον μια εμπόλεμη κατάσταση, πάντα έχει θετική αντανάκλαση στις αγορές. Εύλογα επομένως οι διεθνείς αγορές αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία τις εξελίξεις μετά την επικοινωνία Τραμπ - Πούτιν. Σε ένα μίνι ράλι, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια κατέγραψαν σημαντικά κέρδη ποντάροντας στην αξιοπιστία της κίνησης Τραμπ για αποκατάσταση της ειρήνης στην Ουκρανία και ξεπερνώντας προσώρας την ανησυχία για τις επιπτώσεις των κινήσεών του στο μέτωπο των δασμών.

Σύμμαχος της στάσης των επενδυτών, η διαφαινόμενη αποκατάσταση της ομαλότητας στον ενεργειακό εφοδιασμό και η πρόβλεψη μείωσης των τιμών του φυσικού αερίου. Συγκλίνουν σε τούτο οι αναλύσεις διεθνών οίκων και επενδυτικών τραπεζών, όπως η Goldman Sachs, που ετοίμασε δύο σενάρια: ένα περιορισμένης ισχύος, κατάπαυσης του πυρός και ένα ισχυρά ανοδικό, με επίτευξη συνολικής και αξιόπιστης επίλυσης της σύγκρουσης. Αντίστοιχα στα δύο σενάρια αναμένεται πτώση 15% και 50% αντίστοιχα στις τιμές φυσικού αερίου. Ενώ θα υπάρξει και ώθηση στο ΑΕΠ της Ευρωζώνης έως 0,5%, με ενθάρρυνση και από τη συμμετοχή επιχειρήσεων στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Παράλληλα, οι επενδυτές μείωσαν τη ζήτηση για περιουσιακά στοιχεία-καταφύγια, με το δολάριο να υποχωρεί έναντι όλων των άλλων νομισμάτων της Ομάδας των 10 ισχυρότερων.


Ειδήσεις σήμερα:

Ποια είναι τα 11 ξένα πανεπιστήμια που καταθέτουν αίτηση για να ανοίξουν παραρτήματα στην Ελλάδα

Ξύπνησε το ηφαίστειο στη Σαντορίνη με βουητό και άνοδο του μάγματος

Το σόου του Αντετοκούνμπο στο All Star Game: Ο ελληνοτουρκικός διάλογος με τον Σενγκούν, τα «βρώμικα παπούτσια» και τα ποπ κορν του Στεφ Κάρι