Οι ήρωες της Βοστώνης

Στο δεύτερο διάγγελμά του ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, έκανε ιδιαίτερη αναφορά σε όσους τις δύσκολες αυτές στιγμές που βιώνει η Βοστώνη, έδειξαν απίστευτο θάρρος και έσπευσαν να φροντίσουν τους τραυματίες.

Αστυνομικοί, πυροσβέστες, δρομείς, απλοί άνθρωποι, όλοι τους κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να δώσουν τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες και σε όσους είχαν ανάγκη έπειτα από την αιματηρή επίθεση που συντάραξε τις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο.

Ανάμεσα τους, είναι και ο άνδρας με το καπέλο του καουμπόι και τα μακριά μαλλιά, ο οποίος έτρεξε να φροντίσει τον νεαρό με το ακρωτηριασμένο πόδι, του οποίου η φωτογραφία ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και σημάδεψε το μυαλό όλων για την αγριότητα της επίθεσης.

Εχασε τον ένα του γιο στο Ιράκ και ο άλλος γιος του αυτοκτόνησε

Ο ακτιβιστής και ειρηνιστής Κάρλος Αρεντόντο, έγινε γνωστός ως «ο άνδρας με το καπέλο», αλλά αυτό που πραγματικά τον έκανε να ξεχωρίσει ήταν η επίδειξη θάρρους και η απεριόριστη προσφορά για τα θύματα των εκρήξεων στον μαραθώνιο της Βοστώνης.

Με σπασμένη φωνή και χέρια που έτρεμαν, ο Αρεντόντο, κρατώντας μια ματωμένη αμερικανική σημαία, μίλησε στους δημοσιογράφους, λέγοντας πως μόλις είδε τον νεαρό έτρεξε να τον βοηθήσει, έσκισε τη μπλούζα του και έδεσε το πόδι του για να περιοριστεί η αιμορραγία, τον έκανε να μιλάει για να μη χάσει τις αισθήσεις του…
Ποιος όμως είναι ο «άνδρας με το καπέλο»; Ο 52χρονος, ήταν θεατής στον ιστορικό μαραθώνιο της Βοστώνης, καθώς υποστήριζε έναν δρομέα ο οποίος έτρεχε στο όνομα του χαμένου γιου του, Αλεξάντερ, ο οποίος σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ το 2004.

Ο θάνατος αυτός στιγμάτισε την ζωή του, ενώ δε μπορεί να ξεχάσει τη στιγμή που οι στρατιωτικοί του ανακοίνωσαν τον θάνατο του Αλεξάντερ.



«Ούρλιαξα. Είπα, όχι, όχι. Δεν μπορεί να είναι ο γιος μου», θυμάται ο άνδρας, ο οποίος μετά την είδηση του θανάτου του Αλεξάντερ έτρεξε στο γκαράζ, πήρε ένα μπετόνι με βενζίνη και μια δάδα. Μπήκε στο αμάξι του στρατιωτικού που είχε πάει να τον ενημερώσει και αφού περιέλουσε το σώμα του με τη βενζίνη άναψε τη δάδα. Μόλις οι αξιωματούχοι τον είδαν έτρεξαν να τον βγάλουν από το αυτοκίνητο, όμως ήταν αργά, καθώς λίγο αργότερα σημειώθηκε έκρηξη. Τελικά, κατάφεραν να τον ανασύρουν από το εσωτερικό του αυτοκινήτου και έπειτα διακομίστηκε στο νοσοκομείο με εγκαύματα δεύτερου και τρίτου βαθμού. Ήταν σαφές, ο Αρεντόντο ήθελε να φύγει από τη ζωή. Επέζησε, όμως. Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε αντιμέτωπος με μια ακόμη οδυνηρή απώλεια: ο δεύτερος γιος του αυτοκτόνησε το 2011 έπειτα από πολυετή μάχη με την κατάθλιψη και τον εθισμό στα φάρμακα.

Ο Αρεντόντο, θα μπορούσε να είναι μια «χαμένη περίπτωση», όμως έγινε πιο δυνατός, αφιερώνοντας τη ζωή του στον ακτιβισμό, στην ειρήνη και στην διαμαρτυρία κατά του πολέμου στο Ιράκ. «Όσο υπάρχουν στρατιώτες στο Ιράκ εγώ θα συνεχίζω να μοιράζομαι το πένθος μου για τον γιο μου», απαντούσε σε όσους τον ρωτούσαν γιατί περιφέρεται με ένα βαν που μετέφερε ένα φέρετρο με φωτογραφίες του χαμένου παιδιού του.

Με περίσσιο θάρρος, λοιπόν, κουράγιο και επιμονή απέδειξε το μεγαλείο της ψυχής του στην χθεσινή τραγική επίθεση.

Τζο Αντρούτζι: Εχασε τα τρία του αδέρφια στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου

Ανάλογη στάση κράτησε και ο πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας New England Patriots, Τζο Αντρούτζι, ο οποίος φωτογραφήθηκε να τρέχει έχοντας στην αγκαλιά του μια τραυματισμένη γυναίκα.



Ο Αντρούτζι, ο οποίος βρέθηκε στον μαραθώνιο με μέλη της φιλανθρωπικής οργάνωσης που έχει ιδρύσει, γνωρίζει καλά τι σημαίνει τρομοκρατική επίθεση… Eχασε τα τρία του αδέλφια, οι οποίοι εργάζονταν στο πυροσβεστικό σώμα της Νέας Υόρκης, στην δραματική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Από τότε, λοιπόν, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στα θύματα της τρομοκρατίας. Η χθεσινή, ήταν μια τέτοια ημέρα.

Ο Αντρούτζι μαζί με τη σύζυγό του Τζεν βρίσκονταν κοντά στο σημείο τερματισμού του μαραθωνίου και μόλις σημειώθηκε η πρώτη έκρηξη έτρεξαν να φροντίσουν όσους μπορούσαν. Λίγο αργότερα σε ανακοίνωσή του δήλωσε, πως «ο μαραθώνιος έπρεπε να αφορά σε εμψυχωτικές ιστορίες, σε προσωπικές προκλήσεις και φιλανθρωπία, όμως η βομβιστική επίθεση τα άλλαξε όλα. Παρότι εκτιμώ το ενδιαφέρον για τη δική μας οπτική, το σημαντικότερο είναι να επικεντρωθούμε στους γιατρούς, τους δρομείς που παρότι έφτασαν μέχρι το τέλος, έτρεξαν να δώσουν αίμα, και στους αναρίθμητους πολίτες που έκαναν τα πάντα για να σώσουν ζωές. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες. Οι σκέψεις και οι προσευχές μας πάνε σε όσους βίωσαν αυτή την χωρίς νόημα τραγωδία».