«Ο Ολάντ παριστάνει τον Σαρκοζί!», λέει Ευρωπαίος αξιωματούχος

«Παριστάνει τον Σαρκοζί!»: Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση ενός υψηλά ιστάμενου ευρωπαίου αξιωματούχου στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη ο Φρανσουά Ολάντ.

Ο Γάλλος πρόεδρος επανέλαβε πράγματι μια παλιά ιδέα των προκατόχων του, που ο Νικολά Σαρκοζί μάταια προσπάθησε να επιβάλει στη διάρκεια της κρίσης του χρέους: Τη συγκρότηση μιας οικονομικής κυβέρνησης της ευρωζώνης, της οποίας θα ηγείται ένας πρόεδρος πλήρους απασχόλησης.

Η κυβέρνηση αυτή θα είναι υπεύθυνη για την εναρμόνιση της δημοσιονομικής και της κοινωνικής πολιτικής και θα συντονίζει τις μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμόζει κάθε μέλος της νομισματικής ένωσης. Για τον Φρανσουά Ολάντ, με τον τρόπο αυτό θα επιτευχθεί η εμβάθυνση της ευρωζώνης, για να δημιουργηθεί μέσα στην επόμενη διετία μια ενισχυμένη πολιτική ένωση.

Η ιδέα μιας τέτοιας κυβέρνησης δεν είναι από μόνη της τόσο επαναστατική, σημειώνει ο Φιλίπ Ρικάρ στη Μοντ. Τα θεμέλια έχουν άλλωστε ήδη τεθεί: Το Γιούρογκρουπ συνεδριάζει μια φορά τον μήνα, σε επίπεδο υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης.

Σύνοδοι κορυφής διοργανώνονται τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο, υπό την αιγίδα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Όπως φάνηκε όμως στην περίπτωση της Κύπρου, το Γιούρογκρουπ δεν μπορεί συχνά να λειτουργήσει αποτελεσματικά λόγω της σύγκρουσης ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο, αλλά και του ανταγωνισμού μεταξύ της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Κατά γενική ομολογία, η επιβίωση της ευρωζώνης εξαρτάται από την πραγματική εμβάθυνσή της, ώστε να ενισχυθεί η σύγκλιση και η πειθαρχία των μελών της.

Ο «οδικός χάρτης» είναι πλούσιος, αλλά δεν συναντά τη συναίνεση όλων. Η δημοσιονομική και κοινωνική εναρμόνιση, για παράδειγμα, είναι ένα μεγάλο αγκάθι. Ο καθένας υπερασπίζεται την εθνική του κυριαρχία και το μοντέλο του σε αυτούς τους τομείς.

Οι Γάλλοι θα ήθελαν επίσης να μιλήσουν και για την ισοτιμία του ευρώ, κάτι που για τους Γερμανούς είναι «κόκκινο πανί». Οι τελευταίοι θέλουν να εξασφαλίσουν κυρίως ότι τυχόν αποχώρηση μιας χώρας από την ευρωζώνη δεν θα απειλήσει το σύνολο.

Πέρα από την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί, υπάρχει αντιπαράθεση και για τη διοίκηση της ευρωζώνης. Αν και ο Ολάντ δεν το είπε, οι Γάλλοι ηγέτες ήθελαν ανέκαθεν η κυβέρνηση της ευρωζώνης να ισχυροποιεί την εξουσία των κρατών, ώστε να αντισταθμίζεται η εξουσία τόσο της ΕΚΤ όσο και της Κομισιόν.

Ιδιαίτερα για την τελευταία, οι Γάλλοι αμφισβητούν το δικαίωμά της να ελέγχει την εθνική πολιτική.

Ο επίτροπος για την εσωτερική αγορά Μισέλ Μπαρνιέ, όπως και ο πρώην διοικητής της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ, ζητά εδώ και δύο χρόνια τη δημιουργία θέσης ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος θα διαχειριστεί προσεχώς και την έκδοση ευρωομολόγων.

Η προσέγγιση αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι συμφιλιώνει τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η πρώτη θέλει τη συγκρότηση μιας οικονομικής κυβέρνησης που θα τη συνδιαχειρίζονται τα κράτη. Η δεύτερη θέλει την Κομισιόν σε θέση διαιτητή ανάμεσα στις πρωτεύουσες, ώστε να ελέγχει καλύτερα τον σεβασμό των δεσμεύσεων που αναλαμβάνονται.

Ένα άλλο εμπόδιο είναι η σχέση ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης κι εκείνες που δεν είναι μέλη της. Εκτός από τη Βρετανία, που φαίνεται να θέλει να πάρει οριστικά τις αποστάσεις της από τη νομισματική ένωση, τα υποψήφια μέλη δεν θέλουν μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων.

Και κάνουν τα πάντα για να επωφεληθούν από τις προσπάθειες ενοποίησης που καταβάλλει η νομισματική ένωση. Έχουν άλλωστε υπογράψει, και επικυρώσει, το δημοσιονομικό σύμφωνο με στόχο την ενίσχυση της συλλογικής πειθαρχίας.

Οι χώρες αυτές δεν θέλουν να αφήσουν τα μέλη της ευρωζώνης να οργανωθούν μόνα τους. Και αυτό αποτελεί μια πρόκληση για τον μελλοντικό επικεφαλής της οικονομικής κυβέρνησης, όποιες κι αν είναι οι εξουσίες του σε μια Ευρώπη που αρχίζει να βγαίνει από τέσσερα χρόνια υπαρξιακής κρίσης.

Πηγή: Le Monde