Boston Globe: Οδηγίες προς... ναυτιλλομένους για την Ελλάδα της κρίσης

Με τίτλο «Ελληνική Τραγωδία;» άρθρο στην «The Boston Globe» επιχειρεί να... προστατεύσει τους τουρίστες που έρχονται στη χώρα μας από την πλάνη της εικόνας, «καθώς μπορεί οι Έλληνες να πίνουν εσπρέσο και να καπνίζουν σε μοντέρνες καφετέριες και να μοιάζουν σαν να μην υποφέρουν από την κρίση», ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Όπως γράφει δημοσιογράφος που επισκέφθηκε πρόσφατα το Ναύπλιο, «μην πλανευτείτε από την εικόνα. Μια 26χρονη εν ονόματι Αθανασία με προειδοποιεί: “Κάθε μέρα, ξυπνάω και αισθάνομαι ανασφαλής. Οι άνθρωποι της ηλικίας μου δεν αισθάνονται σιγουριά για τίποτα”».

«Αν και υποδομές στην Ελλάδα  φαίνεται να χρειάζονται σίγουρα πολιτικούς μηχανικούς, όπως είναι η Αθανασία, η ίδια έχει εργαστεί μόλις τρεις μήνες σε διάστημα περισσότερο του ενός έτους. Πολλοί από τους φίλους της έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία ή αλλού, για να βρουν δουλειά. Όμως, εκείνη θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα, αν και αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσει πίσω στο σπίτι με τους γονείς της», σχολιάζει ο Φιλ Πρίμακ.

«Όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες -κυρίως νέοι- που αντιμετωπίζουν εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανεργίας, έτσι και η Αθανασία αισθάνεται την επίδραση των πολυετών μέτρων λιτότητας που επιβάλλονται στη χώρα της από τους δανειστές και προσπαθεί να χαλιναγωγήσει την περιχαρακωμένη αναποτελεσματικότητα της», συνεχίζει. 

«Λίγες εβδομάδες πριν από την επίσκεψή μου στην Ελλάδα,  ο Τόμας Χέρντον, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης μαζί με δύο  άλλους οικονομολόγους είχαν αναφερθεί σε λάθη που έγιναν σε μια σημαντική ερευνητική εργασία του 2010 από δύο οικονομολόγους του Χάρβαρντ αναφορικά με τις πολιτικές λιτότητας σε όλη την Ευρώπη. Αλλά η ακαδημαϊκή “γιούχα” που ακολούθησε φάνηκε να ενδιαφέρει στο ελάχιστο τους περισσότερους Έλληνες. Γι 'αυτούς, η λιτότητα είναι σαν δέσμευση για στεροειδή, που οδηγεί σε μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, μειώνει σημαντικά μισθούς και συντάξεις, και επιβάλλει πολύ υψηλότερους φόρους. “Συνηθίσαμε να ζούμε κατά κάποιο τρόπο, με περισσότερα χρήματα. Τώρα η ζωή είναι πάντα δύσκολη", μου λέει η Αθανασία», προσθέτει.

«Οι περισσότεροι τουρίστες μάλλον δεν θα παρατηρήσουν την κρίση στην Ελλάδα, αν και είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς το “Μέρκελ, να πεθάνεις”,  πρόκειται για γκράφιτι κοντά στην Ακρόπολη. Κυρίως βρήκα την Ελλάδα -και τους ανθρώπους της- ομορφή, φιλική, και συναρπαστική. Ωστόσο, αν κατά την επίσκεψή σας κάνετε μερικές ερωτήσεις, θα μάθετε ότι οι άνθρωποι έχουν απηυδήσει με τη λιτότητα, αν και εμφανίζονται διαιρεμένοι όσον αφορά στο ποιον να κατηγορήσουν», επισημαίνει ο δημοσιογράφος.

«Είμαι θυμωμένος με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, αλλά είμαι επίσης θυμωμένος με τους πολιτικούς μας, επειδή δημιούργησαν ένα τέρας, λέει ο Χρήστος Μπουχούτσος, ταξιδιωτικός πράκτορας που γεννήθηκε στο Ναύπλιο», συνεχίζει ο Φιλ Πρίμακ, ο οποίος για να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται στους αναγνώστες -φυσικά, αυτό αφορά σε όσους δεν είναι Έλληνες- εξηγεί πως «η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε η απασχόληση στον δημόσιο τομέα να φουσκώσει σαν ένα τεράστιο μπαλόνι για πέντε φορές μεταξύ 1970 και 2009». 

 «“Το όνειρο της ελληνικής οικογένειας ήταν να βρει στο παιδί του μια θέση εργασίας στο Δημόσιο, γιατί με αυτόν τον τρόπο δε θα έχανε ποτέ τη δουλειά του. Ίσως η πίεση από το εξωτερικό ήταν αναγκαία για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία”, μου λέει ο Χρήστος, ο οποίος σημειώνει ότι η κρίση τείνει έχει καταστροφικές συνέπειες και στον ιδιωτικό τομέα. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα είναι η φοροδιαφυγή, κυρίως από τους πλούσιους. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξαλείψει το 2013 το δημοσιονομικό της έλλειμμα, εάν οι μεγαλύτεροι φοροφυγάδες πλήρωναν τους φόρους τους».

«“Η λιτότητα με κάθε βεβαιότητα προκαλεί πόνο”, λέει ο Γιάννης Ιωαννίδης, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ταφτς, ο οποίος μου μίλησε στα τέλη Μαΐου, ενώ συμμετέχει σε διάφορες συναντήσεις που αφορούν στην κρίση της πατρίδας του», επισημαίνει ο δημοσιογράφος και προσθέτει:

«“Η κρίση γίνεται αισθητή κυρίως από τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού, γεγονός που τροφοδοτεί τον κυνισμό σχετικά με την πληρωμή των φόρων, διαιωνίζοντας έτσι έναν φαύλο κύκλο”, σημειώνει ο κ. Ιωαννίδης. Παρά τις ατέλειες σε αυτό το έγγραφο του Χάρβαρντ με ημερομηνία το 2010, ο κ. Ιωαννίδης πιστεύει ότι η κεντρική λογική της λιτότητας εξακολουθεί να ισχύει και για αυτό λέει πως “η βασική θεωρία της  είναι ότι εάν μειώσουμε αρκετά το κόστος, ώστε να γίνουμε και πάλι ανταγωνιστικοί και να μπορέσουμε να μειώσουμε τα ελλείμματα, θα καταφέρουμε να ζήσουμε με αυτά που έχουμε. Θα είναι μια αργή διαδικασία, αλλά ελπίζουμε ότι καλύτερες μέρες είναι μπροστά μας”».

Από το εν λόγω άρθρο δε θα μπορούσε να λείπει και η άνοδος της Ακροδεξιάς στη χώρα μας, γεγονός που πολλοί χρεώνουν στην πολιτική λιτότητας και στην οικονομική κρίση. Έτσι, ο Φιλ Πρίμακ, επέλεξε να κλείσει το άρθρο του με τα εξής: «Εν τω μεταξύ, το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει σοβαρές πιέσεις, κυρίως από την άκρα δεξιά, όπου το νεοναζιστικό κόμμα, Χρυσή Αυγή, που κατάφερε να ενισχύσει τη θέση της στη Βουλή των Ελλήνων. Η Ελλάδα είναι το αρχαίο λίκνο της Δημοκρατίας και όμως η λιτότητα βάζει το σύστημα αυτό σε δοκιμή στη σύγχρονη εποχή».