Επισημοποιήθηκε η ένταξη της Κροατίας στην Ε.Ε.

Μπορεί από τα ξημερώματα της Κυριακής η Κροατία να αποτελεί το 28ο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως, άγνωστο παραμένει κατά πόσο οι πολίτες θα πανηγυρίσουν για την ένταξη της χώρας τους στους κόλπους της ΕΕ. 

Ακόμα και από εχθές αργά το βράδυ ανέμιζαν οι σημαίες της ΕΕ στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ, η αγωνία για το μέλλον κυριαρχεί στην χώρα.

Άλλωστε, τα περισσότερα δημοσιεύματα του τοπικού και διεθνούς Τύπου φαίνονται συγκρατημένα, χωρίς υπερβολές, ενώ επικεντρώνονται στο ζήτημα της κρίσης που ταλανίζει τις χώρες της Ευρωζώνης.

«Βυθισμένη στην ύφεση η πρώην γιουγκοσλαβική Κροατία εντάσσεται στην προβληματισμένη ΕΕ», αναφέρει κείμενο του πρακτορείου Reuters, όπου γίνεται αναφορά για την πέμπτη συνεχή χρονιά ύφεσης και για την ανεργία που αγγίζει το 21%.

«Λίγοι Κροάτες έχουν διάθεση για να κάνουν πάρτυ. Θα ενταχθούν σε ένα μπλοκ όπου επικρατεί βαθύς προβληματισμός, ενώ ήδη η χώρα αντιμετωπίζει τα δικά της οικονομικά δεινά, τα οποία προκάλεσαν εσωτερική διάσπαση, με αποτέλεσμα να υπάρχει χαμηλή υποστήριξη από τον λαό απέναντι στην ΕΕ», αναφέρει το Reuters.

«Δείτε τι έγινε στην Ελλάδα και την Ισπανία. Εκεί οδεύουμε και εμείς;» διερωτάται ο συνταξιούχος Παβάο Μπρκανοβιτς. «Μόνο όποιος έχει αυταπάτες μπορεί να είναι χαρούμενος, όμως οι αυταπάτες έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό», συμπλήρωσε.

Την ίδια ώρα, για μία χώρα «χαμένη στη μετάφραση» κάνει λόγο η Κροάτισσα συγγραφέας, Σλαβένκα Ντράκουλιτς, σε άρθρο της στον βρετανικό Guardian.

«Αν επέλεγε η Κροατία τη στιγμή για την ένταξή της στην ΕΕ, σίγουρα αυτή δε θα ήταν η 1η Ιουλίου 2013. Το ερευνητικό κέντρο Pew μόλις έδωσε στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα δημοσκόπησης σε πέντε διαφορετικά κράτη μέλη. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το ποσοστό των πολιτών που είναι θετικοί απέναντι στο κοινό ευρωπαϊκό πλάνο έχει πέσει από το 60% που βρισκόταν πριν έναν χρόνο, στο 45%. Μια οικονομία που πέφτει, μία Ευρώπη που έχει χωριστεί ανάμεσα σε Βορρά και Νότο και η δυσπιστία απέναντι στην πολιτική ελίτ οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα», αναφέρει η Ντράκουλιτς στο κείμενό της.

Την ίδια άποψη συμμερίζεται μεγάλη μερίδα του Κροατικού λαού, που βλέπει ότι η ανταγωνιστικότητά τους στα προϊόντα σημειώνει πτώση, με εξαίρεση ίσως τον τουρισμό που αποτελεί το κύριο όπλο της χώρας με περίπου δέκα εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.

Παρόλα αυτά, όπως επισημαίνει η συγγραφέας αυτό που παρατηρείται είναι μια ατμόσφαιρα κλειστή παρά ανοιχτή, μια αίσθηση φόβου παρά χαράς.

Μάλιστα, όπως τονίζει, την ώρα που ο κόσμος βιώνει την ανασφάλεια στρέφεται στις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας και τη θρησκεία, με αμφίβολα αποτελέσματα, καθώς «συντηρητικές οργανώσεις, που υποστηρίζονται από την Καθολική Εκκλησία προχώρησαν σε δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος και απαιτώντας να οριστεί ότι ο γάμος τελείται μόνο για ετεροφυλόφιλους».

Παρά τα όσα αρνητικά μπορεί να προκύψουν, οι μόνοι που πιθανώς να αγωνιούν για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ είναι οι νέοι, οι οποίοι βλέπουν με ενθουσιασμό την ιδέα να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή να εργαστούν σε μία ξένη χώρα με μεγαλύτερη ευκολία από ότι στο παρελθόν.

Την ίδια ώρα κι ενώ μετρά αντίστροφα η έναρξη των εορτασμών στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ για την επίσημη ένταξη της χώρας στην ΕΕ, το φως της ελπίδας παραμένει ζωντανό.

Άλλωστε, όπως παρατηρεί η Ντράκουλιτς: «Το γεγονός ότι η Κροατία βρισκόταν σε πόλεμο μέχρι πριν δύο δεκαετίες, οδηγεί στη σκέψη ότι το ζήτημα της ειρήνης και της ασφάλειας σημαίνει πολλά περισσότερα από την οικονομική πορεία. Η οικονομική επιβίωση για αυτή τη μικρή και φτωχή χώρα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη εκτός της ένωσης. Για αυτό το λόγο η 1η Ιουλίου αποτελεί μια ιστορική ημέρα, ακόμα και αν η στιγμή της ένταξης δεν είναι από τις καλύτερες ούτε για την Κροατία ούτε για την ΕΕ».