Ματέο Ρέντζι: Ποιος είναι ο «Βούγιας της Ιταλίας» που θα γίνει πρωθυπουργός

Φορούσε τη φανέλα, κρατούσε σφιχτά την κίτρινη κάρτα, έμπαινε γρήγορα στο γήπεδο και σφύριζε για την έναρξη του ματς.



Μόλις πατούσε το γρασίδι ξεχνούσε την προσωπική σχέση με τους φίλους του και ήταν έτοιμος να δείξει δυναμικά την κόκκινη κάρτα, στέλνοντας μήνυμα ότι εκείνος ορίζει το παιχνίδι.

Μπορεί τότε να ήταν παιδί, όμως και τώρα στα 39 του κάπως έτσι προβλέπεται ότι θα κυβερνήσει την Ιταλία: σαν να πρόκειται για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και με την ίδια αποφασιστικότητα.



Ο Ματέο Ρέντζι, αφού έδειξε κόκκινη κάρτα στον Ενρίκο Λέτα, ο οποίος δεν κατόρθωσε να φέρει την αλλαγή που υποσχόταν από τη θέση του πρωθυπουργού, με μοναδικά πολιτικά εφόδιά του τη θητεία του ως δημάρχου της Φλωρεντίας, καταφθάνει με τον ενθουσιασμό του άπειρου και με τη δίψα του φιλόδοξου, για να μεταμορφώσει το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας.



Βέβαια, αυτό που πρέπει να θυμάται είναι ότι η Ιταλία δεν είναι Φλωρεντία και μπορεί στη γενέτειρά του να αναδείχθηκε δήμαρχος με πλειοψηφία και πανηγυρισμούς, αλλά στην κυβέρνηση προσγειώνεται χωρίς προσφυγή στις κάλπες.



Επομένως, το τεστ που θα κληθεί να δώσει θα είναι ακόμα πιο δύσκολο και το πρώτο στη σειρά, που δεν είναι άλλο από τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, αναμένεται να είναι αρκετά σκληρό.



Ποιες, όμως, είναι οι αλλαγές που υπόσχεται ότι θα φέρει ο «οδοστρωτήρας», όπως τον χαρακτηρίζει ο ιταλικός Τύπος; Πρωταρχικός του στόχος είναι η περικοπή των δημοσίων δαπανών για την κάλυψη των εξόδων των κομμάτων, η μείωση του αριθμού των βουλευτών και η κατάργηση του σώματος της Γερουσίας.



Όσο για τη φοροδιαφυγή, το πλάνο του δεν επικεντρώνεται μονάχα στις δικές του δυνάμεις, αλλά κυρίως σε εκείνες των πολιτών. Έχοντας ακόμα στη μνήμη του τους κανόνες που ακολουθούσε πιστά ως πρόσκοπος, πιστεύει ότι οι Ιταλοί θα σταματήσουν να φοροδιαφεύγουν αν έχουν ένα «καλό παράδειγμα» και όταν «γίνει της μόδας να γίνονται πράγματα για το καλό».



Όσο για τον ιταλικό εφιάλτη που δεν είναι άλλος από τη γραφειοκρατία, ανεβάζει τα μανίκια του, σφίγγει τις γροθιές του και δηλώνει έτοιμος να τη ρίξει νοκ-άουτ.



Αυτός ο αγώνας, όμως, μπορεί να αποδειχθεί άνισος, με τον Ρέντζι να κινδυνεύει να βυθιστεί στην κινούμενη άμμο, παρότι την ημέρα της παραίτησης του Λέτα διατράνωνε ότι «θα βγάλει την Ιταλία από το βάλτο».



Παράλληλα, δηλώνει ότι η χώρα του δε θα «έχει το τέλος της Ελλάδας», γιατί βασίζεται στην παραγωγή της, με μοναδικό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί να είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, η χαμηλή φιλοδοξία και η ανικανότητα επίλυσης των εγχώριων προβλημάτων.



Την ίδια στιγμή, αν και δηλώνει θαυμαστής του Μπαράκ Ομπάμα, του Τόνι Μπλερ και του Τζον Κένεντι, δεν απορρίπτει το γερμανικό μοντέλο για την αγορά εργασίας.



Αντιθέτως, οι μεταρρυθμίσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, τη μείωση της ανεργίας και την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της γερμανίδας καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ, τον βρίσκουν σύμφωνο, δικαιώνοντας όσους τον κατηγορούν ότι αν και διατείνεται ότι πρόσκειται στην Αριστερά, ρέπει προς τα δεξιά.



Για την ακρίβεια, ο Ρέντζι προέρχεται από τους κόλπους του Ιταλικού Λαϊκού Κόμματος, είναι καθολικός, παντρεμένος εδώ και 11 χρόνια με τη φιλόλογο Ανιέζε Λαντίνι, την οποία γνώρισε στους προσκόπους πριν μία εικοσαετία, και ακολουθεί τα βήματα ενός πιο κεντρώου πολιτικού, ενώ μένει πιστός στον τίτλο του «καλού παιδιού» που φέρει υπερήφανα.



Το «bravo ragazzo», βέβαια, είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ανέβει στην εξουσία χωρίς εκλογές, ότι δεν προτίθεται να πει «si» σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, και όμως αυτοαναιρείται.



Ακόμα και έτσι, πάντως, θα δοκιμάσει την τύχη του και όπως είχε δηλώσει: «Δεν θα χρειαστεί να πω στα παιδιά μου ότι η Ιταλία είναι μία χώρα που δε μπορεί να αλλάξει. Εγώ τουλάχιστον θα το προσπαθήσω».



Τα νιάτα και ο δυναμισμός του δείχνουν να ικανοποιούν την ιταλική βιομηχανία, που πιστεύει ότι η διαφορετική «faccia» του Ρέντζι μπορεί πράγματι να φέρει την ανατροπή, με τα μεγάλα χρηματιστήρια της Ευρώπης και του Μιλάνο να υποδέχονται με χαρά τον φέρελπι πολιτικό.

Παραμονεύει ο Μπερλουσκόνι

Οι επόμενοι μήνες παραμένουν άγνωστο τοπίο για την ιταλική κυβέρνηση του «οδοστρωτήρα», ο οποίος μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή, με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να καραδοκεί.



Εξάλλου, ο γάμος του πρώην Καβαλιέρε με τον 39χρονο σχετικά με την αλλαγή του εκλογικού νόμου, πλέον δε φαίνεται να κυλάει όσο ρόδινα είχε παρουσιαστεί αρχικά, με τον αειθαλή Μπερλουσκόνι να είναι δυσαρεστημένος από τη βιασύνη του δημάρχου της Φλωρεντίας.

Όση διάρκεια και να έχει η θητεία του, πάντως, η είσοδος του στη σκηνή του πολιτικού θεάτρου είναι εντυπωσιακή. Εντός και εκτός Ιταλίας σαγηνεύει με το επικοινωνιακό του χάρισμα, αλλά και την ποιότητα που προβάλει, η οποία τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους.



Ευφυέστατος και εξαιρετικά ικανός να προμοτάρει τον εαυτό του, δε διστάζει να δεχθεί προσκλήσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές που κανένας πολιτικός δε θα τολμούσε να εμφανιστεί.

Ο Ρέντζι, όχι μόνο δε φοβάται, αλλά φοράει το δερμάτινο μπουφάν του και το τζιν του και με το χαρακτηριστικό χαμόγελό του χαιρετάει το τηλεοπτικό κοινό σαν ένας αστέρας της μικρής οθόνης που μιλάει τη γλώσσα της τηλεόρασης.

Από τον... Τροχό της Τύχης στην πρωθυπουργία

Άλλωστε, σε ηλικία 19 ετών είχε σαρώσει στο τηλεπαιχνίδι «Ο τροχός της τύχης», με παρουσιαστή τον πατέρα της ψυχαγωγίας, Μάικ Μποντζόρνο, δίνοντας τις σωστές απαντήσεις και συγκεντρώνοντας το ποσό των 48 εκατ. ιταλικών λιρών.

Αυτό το αγόρι έμελλε να μεγαλώσει γρήγορα και με τη βιασύνη του εφήβου παραδόθηκε αμαχητί στα μεθυστικά φιλιά της πολιτικής όταν εντάχθηκε στο Ιταλικό Λαϊκό Κόμμα, του οποίου έγινε γενικός γραμματέας το 1999.

Με ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό και με τη γλύκα του ερωτευμένου που πασχίζει να αποδείξει στην αγαπημένη του ότι μπορεί να καταφέρει το ακατόρθωτο, εξελέγη πρόεδρος της επαρχίας της Φλωρεντίας το 2004, ως υποψήφιος του κεντροαριστερού συνασπισμού, και πέντε χρόνια αργότερα ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για το Δήμο της Φλωρεντίας. Το 2009, στα 34 του και μέλος πλέον του Δημοκρατικού Κόμματος κατατρόπωσε τον αντίπαλό του και ανέλαβε τα ηνία της γενέτειράς του.

«Είχα μόλις εκλεγεί όταν ανακοίνωσα ότι μέσα σε ένα μήνα θα πεζοδρομήσω την πλατεία Ντουόμο. Δε με πίστεψαν, για εκείνους ήμουν ένα αγοράκι. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι σοβαρολογούσα είπαν ότι είμαι τρελός. Εκείνη τη στιγμή έλυσα τα μάγια, όπως συμβαίνει στα παραμύθια, με την πριγκίπισσα και το μαγικό δάσος», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του.

Το παραμύθι μοιάζει να συνεχίζει για εκείνον, μετά την εκλογή του ως γενικός γραμματέας του Δημοκρατικού κόμματος που τον οδήγησε στην πρωθυπουργία της χώρας. Αρκεί, όμως, να θυμάται ότι σε κάθε παραμύθι υπάρχει ένας κακός λύκος καλά κρυμμένος που μπορεί να δείξει τα δόντια του και να τον κατασπαράξει.

Και τότε δε θα υπάρχει ο καλός κυνηγός για να ανοίξει την κοιλιά του ζώου, ανασύροντας ανέπαφο τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Όπως λένε, λοιπόν, οι Ιταλοί για να ευχηθούν καλή τύχη σε κάποιον, in bocca al lupο, δηλαδή «στο στόμα του λύκου».