Εξήντα τρεις κυβερνήσεις σε 68 χρόνια με 27 διαφορετικούς πρωθυπουργούς: γιατί λοιπόν πρέπει να μας νοιάζει που η Ιταλία έχει μια νέα κυβέρνηση κι έναν νέο πρωθυπουργό; Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν κουραστεί με την ιταλική πολιτική. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, άλλωστε, τα προβλήματα της χώρας δεν έχουν αλλάξει και πολύ: μια στάσιμη οικονομία, ένα τεράστιο εθνικό χρέος, υψηλή ανεργία, μεγάλη γραφειοκρατία και ένα πολιτικό και εκπαιδευτικό σύστημα που αποθαρρύνει την πρωτοβουλία, την καινοτομία και την ευκαιρία.
Κι όμως, γράφει ο Αλεξάντερ Στίλε στο περιοδικό Νιου Γιόρκερ, υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύει κανείς ότι ο Ματέο Ρέντζι θα είναι ένας από τους μακροβιότερους και αποτελεσματικότερους πρωθυπουργούς της χώρας. Στα 39 του, είναι ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της Ιταλίας, πιο νέος -κατά μερικούς μήνες- κι από τον Μπενίτο Μουσολίνι όταν σχημάτισε κυβέρνηση, το 1922.
Η νεότητα του Ρέντζι έχει σημασία, καθώς η Ιταλία πάσχει από γεροντοκρατία: οι θέσεις εξουσίας είναι κατειλημμένες από εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες, ενώ η ανεργία των νέων είναι πάνω από 40%.
Η αγορά εργασίας είναι γεμάτη με υπερπροστατευμένους εργαζόμενους μεγάλης ηλικίας που δεν μπορούν να απολυθούν και νέους που αμείβονται με χίλια ευρώ τον μήνα σε επισφαλείς θέσεις.
Ένα μεγάλο ποσοστό νέων εξακολουθούν να μένουν με τους γονείς τους ενώ έχουν περάσει τα τριάντα, περιμένοντας να βρουν δουλειά πλήρους απασχόλησης και να παντρευτούν. Οι πιο φιλόδοξοι και δυναμικοί αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό, τη Βρετανία, τη Γαλλία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Ρέντζι έχει την απήχηση ενός νέου Μπιλ Κλίντον ή Τόνι Μπλερ. Είναι έξυπνος, δυναμικός και πάντα καλά προετοιμασμένος για μια δημόσια συζήτηση. Το 2009, όταν ήταν 34 ετών, εξελέγη δήμαρχος της Φλωρεντίας. Εξακολούθησε όμως να γυρίζει την πόλη με το ποδήλατό του, ενώ ακόμη κι όταν ανέλαβε την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος συνέχισε να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του. Ο Ρέντζι ενσαρκώνει τον φόβο πολλών νέων Ιταλών ότι οι ελπίδες της γενιάς τους θα χαθούν.
