Βίντεο: Νοσοκόμος στη Λιβερία περιθάλπει ασθενείς με Έμπολα

Ο ασθενής αιμορραγεί και είναι τόσο αδύναμος που δεν μπορεί να κρατήσει το κεφάλι του όρθιο και να πιει μια γουλιά νερό... Ο νοσοκόμος παλεύει να τον βοηθήσει να βρέξει τα χείλη του, να πάρει μια μικρή ανάσα ανακούφισης, από το μαρτύριο που τον υποβάλει ο ιός που τον κατατρώει...

Πρόκειται για έναν από τους δεκάδες χιλιάδες ασθενείς με Έμπολα που νοσηλεύονται αυτή τη στιγμή στα υποτυπώδη νοσοκομεία της Λιβερίας. Ξαπλωμένοι σε στρώματα στο πάτωμα, σε τσιμεντένια δωμάτια, χωρίς καμία πρόνοια, καμία φροντίδα γι' αυτούς που σβήνουν υποφέροντας, αλλά και χωρίς τη λήψη κανενός μέτρου ασφαλείας που θα απέτρεπε την μετάδοση του ιού. 

Είναι ο τρόπος με τον οποίο περιθάλπτονται οι ασθενείς του ιού Έμπολα στην Αφρική. Υπολογίζεται πως στη Λιβερία αντιστοιχεί ένα κρεβάτι ανά δύο ασθενείς. 

Ο δρ Μόζες, νοσοκόμος, δέχθηκε να φορέσει την κάμερα και να δώσει μια πραγματική εικόνα του τί ακριβώς συμβαίνει στη χώρα. «Η ζωή είναι σκληρή και μετά πεθαίνεις, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε» αναρρωτιέται κι εκείνος, αντιλαμβανόμενος το ρόλο του ιατρικού προσωπικού: «Πρέπει να πάρουμε το ρίσκο και φροντίσουμε τους ασθενείς, να κάνουμε το καλύτερο, προσπαθώντας να μην εξαφανιστεί η χώρα μας από το χάρτη». 

«Έχουμε τόσους ασθενείς εδώ, που αγωνιούν για τη ζωή τους και φωνάζουν υποφέροντας. Κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν, αφού πρώτα πέσουν σε κώμα. Κάποιοι άλλοι χρειάζονται βοήθεια. Κάποιοι δεν μπορούν να κουνηθούν, βλέπουμε ασθενείς που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτούς. Πεθαίνουν κι εμείς απλώς τους βλέπουμε να πεθαίνουν. Κάνουμε αυτό το λίγο που μπορούμε και περιμένουμε πως καμιά φορά, γίνονται θαύματα» είναι τα συγκλονιστικά λόγια του δρ Μόζες, που πριν βρεθεί στη θέση αυτή εκπαιδεύτηκε για μία μόνο μέρα. 

Την ημέρα εκείνη, ο δρ Μόζες στη Λιβερία, σε κάποιο υποτυπώδες νοσοκομείο της Μονρόβια, κατόρθωσε να βοηθήσει τον ασθενή του να πιει μια γουλιά νερό. Κι αυτό ήταν μια νίκη...

Από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες του βίντεο που κατέγραψε ο δρ Μόζες, όταν οι ασθενείς, όσοι ακόμα στέκουν στα πόδια τους, αντιλαμβάνονται την κάμερα. Και χαιρετούν, περνώντας το μήνυμά τους στον έξω κόσμο, ένα μήνυμα ελπίδας, πως θα τον ξαναδούν.