Σφαγή στο Πακιστάν: Ραγίζει καρδιές το μοναδικό αγόρι που επέζησε του μακελειού

Από το τμήμα εννέα της στρατιωτικής σχολής ο μοναδικός επιζών είναι ο 13χρονος Εχσάν Ελαχί, ο οποίος έγινε μάρτυρας της αιματοχυσίας και βίωσε τραγικές στιγμές βλέποντας έναν-έναν τους συμμαθητές του να σβήνουν από τα αλλεπάλληλα πυρά των Ταλιμπάν.

Τα αθώα μάτια του 13χρονου που επέζησε προσποιούμενος ότι είναι νεκρός και αφού δέχθηκε σφαίρες στα χέρια, είδαν μία τραγωδία που όμοιά του μόνο σε ταινίες τρόμου μπορεί κανείς να συναντήσει.

Η τάξη είχε μετατραπεί σε μία λίμνη αίματος με τη σιωπή του θανάτου να είναι εκκωφαντική.
Μιλώντας στην Daily Mail από το κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται, ο μικρός επιζών περιέγραψε καρέ-καρέ τη φονική επίθεση των τρομοκρατών, από τη στιγμή που η αιμοδιψής ομάδα εισέβαλε στο χώρο και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως.

«Ο καθηγητής μας, μας ζήτησε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, αλλά ο ήχος από τους πυροβολισμούς γινόταν ολοένα κοντινότερος. Μέσα στο επόμενο λεπτό, τα τζάμια από τα παράθυρα και τις πόρτες θρυμματίζονταν από τις σφαίρες. Κάποιοι άρχισαν να κλωτσάνε τις πόρτες. Επικράτησε πανικός ανάμεσα στους 100 μαθητές που βρίσκονταν στο χώρο. Όλοι προσπαθούσαμε να βρούμε ένα σημείο για να κρυφτούμε, αλλά δεν υπήρχε πουθενά κάτι. Οι μαθητές έκλαιγαν. Υπήρχαν μόνο μερικές καρέκλες και θρανία πίσω από τα οποία θα μπορούσαμε να κρυφτούμε. Πήδηξα πίσω από ένα θρανίο και ξάπλωσε στο δάπεδο», είπε ο Εχσάν Ελαχί ανατρέχοντας λεπτό προς λεπτό τις τραγικές στιγμές.

Μόλις οι ένοπλοι άρχισαν να πυροβολούν «είδα τους καθηγητές μου να πέφτουν στο δάπεδο. Είδα πολλούς φίλους μου να δέχονται σφαίρες στο κεφάλι, το στήθος, τα χέρια, τα πόδια, ακριβώς μπροστά σε εμένα. Τα μέλη του σώματός τους και το αίμα τους τινάζονταν στον αέρα σαν μικρά κομμάτια από βαμβάκι. Ζεστό αίμα και σάρκα των φίλων μου έπεσε στο πρόσωπό μου και σε άλλα σημεία του σώματός του. Ήταν φρικτό», πρόσθεσε συγκλονισμένος ο Ελαχί.

«Συνέχισαν να πυροβολούν για δέκα λεπτά και μετά σταμάτησαν για ένα λεπτό. Μετά άρχισαν πάλι να πυροβολούν όσους έκλαιγαν ή κινούνταν. Εγώ χτυπήθηκα δύο φορές στα χέρια. Ήθελα να κλάψω με όλη μου τη δύναμη, αλλά συγκράτησα τον πόνο μου και δεν έκλαψα γιατί αν το έκανα αυτό θα σήμαινε θάνατος», εξήγησε ο 13χρονος, ο οποίος δήλωσε πως έμοιαζαν αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανέναν ζωντανό στο χώρο.

Όταν πλέον μία ομάδα στρατιωτών έκανε έφοδο στο χώρο πυροβολώντας τους τρομοκράτες, ο μικρός παρέμεινε στο δάπεδο, αλλά πλέον μπορούσε να ξεσπάσει. Έκλαιγε με αναφιλητά για δέκα λεπτά, μέχρι που οι στρατιώτες τον εντόπισαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο.
«Είδα τα πρόσωπα των φίλων μου χωρίς ζωή ενώ έφευγα από τον χώρο. Βλέπω ακόμα τα πρόσωπά τους μπροστά στα μάτια μου», συμπλήρωσε συντετριμμένος ο μαθητής.