Τον Ιούνιο του 1962, τρεις τρόφιμοι του Αλκατράζ, της φυλακής υψίστης ασφαλείας που βρίσκεται στην ομώνυμη νησίδα στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, κατάφεραν να κάνουν το ακατόρθωτο: να αποδράσουν από μία φυλακή όπου αυτό θεωρούνταν τελείως αδύνατο.
Οι τρεις άνδρες, τα αδέρφια Τζον και Κλάρενς Άγκλιν και ο Φρανκ Μόρρις, κατάφεραν να διαφύγουν μέσα από μία τρύπα που άνοιξαν στον τοίχο του κελιού τους και ανέβηκαν στην οροφή. Από εκεί, κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση στο νερό, το οποίο και διέσχισαν με μία σχεδία που κατασκεύασαν οι ίδιοι, με αδιάβροχα που είχαν κλέψει από τη φυλακή.
Για να καλύψουν δε την απόδρασή τους, τοποθέτησαν στα κρεβάτια τους «κεφάλια» φυσικού μεγέθους που είχαν κατασκευάσει από παπιέ μασέ, στα οποία είχαν κολλήσει ανθρώπινα μαλλιά που είχαν εξασφαλίσει από τον μπαρμπέρη της φυλακής.
Η θρυλική αυτή απόδραση, η οποία ενέπνευσε και την ταινία «Απόδραση από το Αλκατράζ» με τον Κλιντ Ίστγουντ, θεωρήθηκε από πολλούς ως η μοναδική επιτυχημένη απόδραση στην ιστορία της φυλακής, η οποία μάλιστα έκλεισε την επόμενη χρονιά από το συμβάν. Για πολλά χρόνια, η τότε διοίκηση του Αλκατράζ αλλά και αρκετοί ειδικοί διατείνονταν ότι θα ήταν αδύνατο για τους τρεις άνδρες να καταφέρουν να διασχίσουν τον κόλπο και εξέφραζαν τη σιγουριά ότι οι επινοητικοί δραπέτες πνίγηκαν προτού καταφέρουν να φτάσουν στην αντίπερα όχθη και... την ελευθερία.