«Να εύχεσαι να μην σου τύχει, αυτό που μπορείς να αντέξεις»

Για τον άνθρωπο που ζει στην ασφάλεια, αυτή είναι μία απλή φράση, για αυτόν όμως που βίωσε την καταστροφή, είναι η πραγματικότητα. Στην Αϊτή, σχεδόν δύο εβδομάδες μετά τον σεισμό, οι κάτοικοι καλούνται να αποδείξουν ότι ο Εγκέλαδος δεν ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα του. Οι τράπεζες και τα καταστήματα που έμειναν όρθια ανεβάζουν ρολά. Οι άνθρωποι που είναι σώοι, παίρνουν το δρόμο για τη δουλειά, στην περίπτωση βέβαια που έμεινε όρθια και αυτή.

Στο κέντρο της πρωτεύουσας, εξακολουθεί να δεσπόζει το 11ώροφο κτήριο της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Digicel. Στην είσοδό του στριμώχνονται άστεγοι και τραυματισμένοι, την ίδια ώρα που στα γραφεία ακούγεται ο ήχος από τα πληκτρολόγια και οι εντολές των διευθυντών. «Πρέπει να δουλέψουμε ακόμα και αν παντού υπάρχει καταστροφή» λένε οι υπάλληλοι.

Ντύνονται και πάνε λοιπόν στη δουλειά. Και ας έχουν χάσει τους ανθρώπους τους, κι ας έχουν χάσει τα πάντα.
Από την Αϊτή έχουν μείνει σε όλους σκηνές χαμού και καταστροφής, ωστόσο υπάρχει και η άλλη πλευρά, καθώς εστίες ανασύνταξης έχουν τεθεί σε λειτουργία. Κάποιοι εργάζονται και προσπαθούν, κόντρα σε κάθε λογική που έχει απομείνει σε έναν ρημαγμένο τόπο. Μάχονται για να βάλουν μπροστά τις μηχανές, όσο κι αν αυτές μοιάζουν διαλυμένες. Γιατί τελικά, μπορεί να μοιάζει με παραφωνία, αλλά ο άνθρωπος που ξεκινάει να δουλέψει μέσα στην καταστροφή σηματοδοτεί και κάτι παραπάνω. Ο, τι αυτό που του έτυχε, το άντεξε τελικά και προχωράει παρακάτω…