Την επιβολή φόρων από τα κράτη μέλη για να χρηματοδοτείται η ΕΕ προτείνει ο Μόντι

Η χρηματοδότηση του προϋπολογισμού της ΕΕ θα μπορούσε να γίνει σε μεγαλύτερο βαθμό από φόρους που θα επιβάλλουν οι χώρες–μέλη και θα προορίζονται για τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων προγραμμάτων, επισημαίνει συμβουλευτική ομάδα υπό τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μάριο Μόντι. 

Σύμφωνα με την πρόταση της ομάδας, η ΕΕ θα μπορούσε να αντλήσει περισσότερα έσοδα απευθείας από τους φόρους των κρατών–μελών, τα οποία σήμερα ανέρχονται μόνο στο 10% του συνολικού προϋπολογισμού της. 

Αυτό, σημειώνει δημοσίευμα του πρακτορείου Ρόιτερς, θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση των συγκρούσεων μεταξύ των χωρών–μελών της ΕΕ, που χαρακτηρίζουν τις διαπραγματεύσεις για τον υπολογισμό των εθνικών εισφορών στον προϋπολογισμό της ΕΕ, οι οποίες σήμερα αντιστοιχούν σε πάνω από τα δύο τρίτα των εσόδων του και βασίζονται στην οικονομική κατάσταση των χωρών.

Η ΕΕ είναι πρόθυμη να εξετάσει εναλλακτικές πηγές εσόδων, ιδιαίτερα εν όψει της σχεδιαζόμενης εξόδου της Βρετανίας, που είναι μία από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισφορές στον προϋπολογισμό της.

Ο τρέχων προϋπολογισμός της ΕΕ αφορά στην περίοδο 2014-2020 και έχει συνολικό ύψος περίπου 1 τρις. ευρώ.

Ο Μόντι πρότεινε μία άμεση διασύνδεση μεταξύ των φόρων σε εθνικό επίπεδο και των δαπανών για συγκεκριμένες πολιτικές, όπως για την ασφάλεια. «Υπάρχουν ασφαλώς τρόποι να έχουμε ίδιους πόρους (έσοδα της ΕΕ) που να συνδέονται με έναν στόχο, μία προτεραιότητα ή μία πολιτική. Αυτό θα έκανε τη χρηματοδότηση της ΕΕ πιο κατανοητή στους πολίτες μας», δήλωσε ο Μόντι στους ευρωβουλευτές.

Ο Μόντι δήλωσε ότι η ομάδα του εξετάζει τη δυνατότητα άντλησης πόρων από την επιβολή εθνικών φόρων στα καύσιμα αυτοκινήτων, τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες ή τις εκπομπές (διοξειδίου του) άνθρακα.

Οι μη δεσμευτικές προτάσεις της συμβουλευτικής ομάδας, που θα οριστικοποιηθούν με μία έκθεση τον Δεκέμβριο, θα μπορούσαν να περιορίσουν τις μεταβιβάσεις από τις χώρες–μέλη στον προϋπολογισμό της ΕΕ, δήλωσε ο Μόντι. Ωστόσο, τα κράτη της ΕΕ περιφρουρούν παραδοσιακά με ιδιαίτερο ζήλο το δικαίωμά τους για βέτο σε θέματα φορολογικής πολιτικής, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζουν σφιχτούς δημοσιονομικούς περιορισμούς.