Ο Λίβανος «πνίγεται» σε τόνους σκουπιδιών

Ο Λίβανος έγινε ανεξάρτητη χώρα τον Νοέμβριο του 1943, μετά από είκοσι χρόνια γαλλικής κατοχής. Όμως, οι κάτοικοι στην πρωτεύουσα Βηρυτό, που κάποτε την αποκαλούσαν «Παρίσι της Μέσης Ανατολής », δηλώνουν ότι νοσταλγούν την επάνοδο των αποικιοκρατών, αφού εκείνη την εποχή, τουλάχιστον, υπήρχε κρατική οργάνωση και λειτουργούσαν οι θεσμοί.

Όπως αποκαλύπτει ο φωτογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP), Joseph Eid, που ζει και εργάζεται στην χώρα της Ανατολικής Μεσογείου, στον Λίβανο, από τα πιο απομακρυσμένα και βραχώδη μέρη μέχρι και το κέντρο της Βηρυτού, από πέρυσι τον Ιούλιο, «βασιλεύουν» τα σκουπίδια. Η χώρα διέρχεται μια άνευ προηγουμένου «κρίση σκουπιδιών», την οποία η κυβέρνηση μοιάζει ανίκανη ή αδιάφορη να ελέγξει.

Ο φωτογράφος καταγγέλλει ότι κάθε μέρα ζει το δράμα των απελπισμένων πολιτών, καθώς από την παράκτια πόλη Βίβλο, όπου διαμένει, οδηγεί μια απόσταση 40 χιλιομέτρων για να φθάσει στην Βηρυτό, όπου εργάζεται. Σε όλη αυτή την διαδρομή, στις άκρες του δρόμου, κάτω από γέφυρες, παντού, υπάρχουν εγκαταλελειμμένοι τόνοι σκουπιδιών. Όταν εκείνος ζητά από τους κατοίκους να ανεβεί στις ταράτσες των σπιτιών τους για να φωτογραφίσει το αποτρόπαιο θέαμα, εκείνοι τον παρακαλούν να δώσει δημοσιότητα στο θέμα και να μάθει ο έξω κόσμος την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα.



«Δείξε στον κόσμο τι μας κάνουν», «Πεθαίνουμε από καρκίνο». «Έντομα, μύγες και ποντίκια μπαίνουν στα σπίτια μας», καταγγέλλουν οι πολίτες στον φωτογράφο του AFP ενώ κάποιοι πιο αγανακτισμένοι δηλώνουν: «Θέλουμε τις αποικιακές δυνάμεις να μας κυβερνήσουν πάλι, τουλάχιστον, θα έχουμε θεσμούς και δεν θα πνιγόμαστε στα σκουπίδια».



Τον Μάρτιο έγιναν διαδηλώσεις στην Βηρυτό με σύνθημα να φύγει η κυβέρνηση που έχει δημιουργήσει την κρίση των σκουπιδιών. Η κυβέρνηση αδύναμη ή αδιάφορη να δώσει λύση στο πρόβλημα, έχει στραφεί στους δήμους για να αναλάβουν να βρουν λύση ενώ επί χρόνια τους κρατούσε «παροπλισμένους».

Σύμφωνα με τον Eid οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν ζητήσει ακόμα και από τους πολίτες να εργαστούν για την εξεύρεση λύσης, μια κίνηση που αποδεικνύει την «χρεοκοπία» των πολιτικών.