Επέτειος των επεισοδίων στην πλατεία Τιενανμέν

Eίκοσι ένα χρόνια κλείνουν την Παρασκευή  από τα γεγονότα στην πλατεία της Τιενανμέν που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα. Η 4η Ιουνίου του 1989 πέρασε για πάντα στην ιστορία ως η μέρα που γράφτηκε η «Τραγωδία της Τιενανμέν».

Όλα ξεκίνησαν στις 15 Απριλίου του 1989 στη μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου. Στο σύμβολο του Μαοϊκού καθεστώτος. Στη «πύλη της ουράνιας Γαλήνης», την πλατεία Τιενανμέν. Χιλιάδες φοιτητές έχουν καταλάβει τη πλατεία. Στόχοι τους, η πολιτική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απέναντί τους αρχικά ήταν ο μεταρρυθμιστής Ζάο Ζιγιάνγκ. Ο Ζιγιάνγκ πίστευε σε αυτή τη γενιά, άλλωστε μοιραζόντουσαν την ίδια αγωνία, τον εκδημοκρατισμό της Κίνας. Αυτό το κοινό σημείο είναι που τον οδήγησε στις 19 Μαΐου, μπροστά τους, στην ίδια πλατεία, στην Τιενανμέν. «Δεν είστε σαν κι εμάς, εμείς είμαστε όλοι γέροι, για μας πλέον δεν έχει καμιά σημασία» θα τους πει και θα ζητήσει να δώσουν τέλος στην εξέγερσή τους καλώντας τους σε διάλογο και πρόθυμος να αναγνωρίσει τα σφάλματά της διακυβέρνησης του. Όμως αυτοί ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν. Δεν είχαν πειστεί από τις προθέσεις της ηγεσίας. Ζούσαν τη δική τους «άνοιξη», την «άνοιξη της Κίνας». Η στάση που κράτησε ο Ζάο Ζιγιάνγκ απέναντι στους φοιτητές, γίνεται η αιτία να τεθεί από την επιτροπή ΚΚΚ σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι τον θάνατό του και η άρνηση των φοιτητών θα γίνει η αιτία για να γραφτεί μια τραγωδία που θα σημαδέψει την παγκόσμια ιστορία των κοινωνικών εξεγέρσεων.

Η τραγωδία της 4ης Ιουνίου

Είχαν περάσει έξι εβδομάδες από την πρώτη μέρα που οι φοιτητές είχαν καταλάβει την Τιενανμέν. Το κομουνιστικό καθεστώς είχε δείξει μια πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα του, ανοχή. Πλέον οι φοιτητές δεν έχουν απέναντι τους έναν μεταρρυθμιστή, αλλά ένα σκληρό καθεστώς που αβάσιμα χαρακτηρίζει την εξέγερση τους ως «αντεπαναστατική αναταραχή». Το απόγευμα της 3ης Ιουνίου, βγαίνει ανακοίνωση που ζητάει από τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους και τους ενημερώνει πως μια ομάδα αντεπαναστατών έχει εξεγερθεί στο κέντρο του Πεκίνο. Το βράδυ, στρατιώτες και  άρματα κάνουν την εμφάνιση τους. Τα μεσάνυχτα, 4 Ιουνίου του 1989, δίνεται η διαταγή για επέμβαση.

Οι φοιτητές πιασμένοι σε αλυσίδες τραγουδούν τον ύμνο της “Τρίτης Διεθνούς” μπροστά από φλεγόμενα λεωφορεία και αυτοκίνητα που έχουν στηθεί για οδοφράγματα. Ο δημοσιογράφος Richard Roth του CBS βρίσκεται στον αέρα “Ακούτε τους πυροβολισμούς! Πρέπει να φύγουμε από εδώ! Επιτίθενται και σε μας!”. “Θα φύγω, θα φύγω!” Φώναξε σε έναν στρατιώτη. Οι ριπές διέκοψαν την σύνδεση. Η επέμβαση μόλις είχε αρχίσει. Οι σκηνές φρίκης που θα ακολουθήσουν θα στιγματίσουν για πάντα το καθεστώτος της Κίνας και θα συγκλονίσουν την ανθρωπότητα.

Ο στρατός ρίχνει προς όλες τις κατευθύνσεις προκαλώντας το χάος. Κάποιοι διαδηλωτές οπλισμένοι με ό,τι βρίσκουν μπροστά τους πέτρες, ξύλα, σίδερα προσπαθούν να απαντήσουν, άλλοι τρέχουν να σωθούν και οι υπόλοιποι με αυτοσχέδια φορεία μαζεύουν τα πρώτα θύματα της τραγωδίας. Χιλιάδες θα συλληφθούν, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των νεκρών. (Ο Ερυθρός Σταυρός της Κίνας κάνει λόγο για 2.400 νεκρούς, ενώ οι επίσημες αρχές αναφέρουν 241) Εκείνο το βράδυ το καθεστώς έβαζε τέλος στα όνειρα των φοιτητών για  εκδημοκρατισμό και αποκαθήλωση της νομεκλατούρας.

Είκοσι ένα χρόνια αργότερα, η Κίνα έχει μετατραπεί σε έναν οικονομικό γίγαντα που ελάχιστη σχέση έχει με κομουνιστικό κράτος αν και στην ηγεσία παραμένει το ΚΚΚ. Τα συνθήματα που μιλούσαν για πολιτική ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν επίκαιρα όμως ο λαός έχει αφεθεί στο όνειρο της αφθονίας που απλόχερα χαρίζει ο καπιταλισμός. Το ’89 η καταστολή επιτεύχθηκε με τα τανκς, σήμερα αρκεί το αμερικανοευρωπαϊκό όνειρο.

Τώρα πια οι φοιτητές μπορούν με ευκολία να φλερτάρουν με την δύση και έχουν καταχωνιάσει εκείνες τις μέρες σε κουτάκια της κόκα κόλα και σε φανταχτερούς Ολυμπιακούς αγώνες που «αποδεικνύουν» την ανωτερότητα της Κίνας, όμως κάθε χρόνο την 4η Ιουνίου του 1989 οι μνήμες θα επιστρέφουν για να κρατούν ζωντανή τη σημασία της ημέρας που γράφτηκε η «τραγωδία της Τιενανμέν».