Ψυχίατρος αναλύει στο Stern την ψυχολογία των παγιδευμένων παιδιών στην Ταϊλάνδη 

«Οι άνθρωποι φοβούνται τις σπηλιές. Από την προϊστορική εποχή. Οι άνθρωποι προσπάθησαν να ζήσουν σε σπηλιές, αλλά ήξεραν ότι ελλοχεύουν κίνδυνοι.Έτσι εξηγείται ο φόβος κάποιων ανθρώπων που δεν μπαίνουν σε ασανσέρ», εξηγεί στο γερμανικό περιοδικό «Stern» ο νευρολόγος και καθηγητής Ψυχιατρικής, Μπόργουιν Μπάντελοου από το Πανεπιστήμιο του Göttingen.
Το κρύο και ο φόβος των παιδιών για νέες πλημμύρες στο σπήλαιο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

«Τα παιδιά όμως δύσκολα πτοούνται.Έχουν καλύτερη διάθεση από τους ενήλικες σε αντίξοες συνθήκες.Έχουν τη φροντίδα των δυτών,πλέον δεν πεινούν Δεν είναι τυχαίες οι εικόνες των βίντεο που τα δείχνουν να γελούν και να κάνουν αστεία», υποστηρίζει ο Γερμανός επιστήμονας.

«Ο εγκέφαλος των παιδιών αντιδρά πολύ γρήγορα σε κινδύνους. Θετικό είναι επίσης ότι είναι σε αυτή την ηλικία τα παιδιά που έχουν παγιδευτεί: Είναι μεταξύ έντεκα και 16 ετών, αρκετά μεγάλα για να μην έχουν τους τυπικούς φόβους ενός μικρού παιδιού.Τα μικρά παιδιά έχουν ορισμένες φοβίες, για παράδειγμα φοβούνται τα φαντάσματα. Αλλά αυτό δεν ισχύει για τα δώδεκα αγόρια που βρίσκονται εγκλωβισμένα στη σπηλιά», επισημαίνει.

Επίσης, το να μάθουν μέσα σε λίγες ώρες κολύμπι δεν είναι πρόβλημα αφού για τις ηλικίες αυτές είναι απλά ένα παιχνίδι. Υποστηρικτικός θα πρέπει να είναι ο ρόλος των γονέων και των διασωστών σε ότι αφορά την ψυχολογία τους.

«Τα παιδιά είχαν πολύ άγχος - ειδικά τις πρώτες μέρες που δεν υπήρχαν διασώστες μαζί τους.Σε αυτές τις σπηλιές έχει πολύ κρύο .Υπάρχουν και νυχτερίδες που πετούν.Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη σιγουριά από τους ενήλικες. Σκεφθείτε τι συμβαίνει σε περίπτωση σεισμού:Οι ενήλικες συχνά κάθονται στο πάτωμα, κλαίνε, ενώ τα παιδιά γελούν στα ερείπια. Τα παιδιά συχνά δεν μπορούν να κατανοήσουν τις συνέπειες τέτοιων καταστάσεων και είναι ψυχολογικά πιο ανθεκτικά από τους ενήλικες», προσθέτει ο Γερμανός ψυχίατρος.