Η κρίση του Μαδούρο έχει «πλημμυρίσει» με Βενεζουελανές ιερόδουλες τους οίκους ανοχής της Κολομβίας

Ολοένα και περισσότερες γυναίκες στη Βενεζουέλα στρέφονται στην πορνεία, αφού δεν έχουν κανέναν άλλον τρόπο να ταΐσουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους, αποκαλύπτει ρεπορτάζ του Sky News.

Σύμφωνα με την ανταποκρίτρια του αμερικανικού δικτύου στην Κολομβία, οι οίκοι ανοχής της χώρας, ιδιαίτερα στις πόλεις που συνορεύουν με τη χώρα του Μαδούρο, είναι γεμάτοι με Βενεζουελανές που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, αλλά και να στείλουν χρήματα στο σπίτι τους.

Σε έναν οίκο ανοχής στην Κούκουτα, η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που εργάζονται ως ιερόδουλες είναι από τη Βενεζουέλα. Πιο συγκεκριμένα, από τις 60 πόρνες της επιχείρησης, οι 58 είναι Βενεζουελανές και μόνο οι 2 Κολομβιανές, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ.

Μια Βενεζουελανή μητέρα δύο παιδιών, που κάποτε εργαζόταν ως χορεύτρια κλασικού μπαλέτου και είχε δική της επιχείρηση στην χώρα της πριν την οικονομική της κατάρρευση, είπε στο Sky News ότι η πορνεία ήταν πραγματικά η μόνη της επιλογή. «Ντρέπομαι για τη δουλειά μου, αλλά τι άλλο θα μπορούσα να κάνω: Πρέπει να βγάλω χρήματα για να μπορώ να προσφέρω φαγητό στα παιδιά μου. Δεν υπάρχει τίποτα πια στη Βενεζουέλα. Ο μόνος τρόπος να βάλω τρόφιμα στο τραπέζι είναι πουλάω το κορμί μου στην Κολομβία».

Μια δεύτερη γυναίκα, που έχει ένα αγοράκι ενός έτους, είπε στην ρεπόρτερ ότι παλιά εργαζόταν ως κομμώτρια. «Αν ποτέ φτιάξουν τα πράγματα στη Βενεζουέλα θα ήθελα να φτιάξω το δικό μου κομμωτήριο. Πάντως, οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από την πορνία. Δεν το κάνω αυτό επειδή το θέλω. Δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν πίνω. Απλά πουλάω το κορμί μου. Αν υπήρχε άλλος τρόπος να βγάλω λεφτά θα σταματούσα αμέσως», είπε η γυναίκα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πάνω από το 90% των γυναικών αυτών βρίσκονται παράνομα στη χώρα, αφού δεν έχουν τα απαιτούμενα έγγραφα για την μακροχρόνια παραμονή τους. Εκτός όμως από τις ιερόδουλες, δεκάδες είναι και οι ζητιάνοι και οι άστεγοι πρόσφυγες της κρίσης του Μαδούρο που έχουν κατακλύσει τους δρόμους των κολομβιανών πόλεων, διεκδικώντας το αυτονόητο για κάποιους: το δικαίωμα στην επιβίωση.