Εκλογές στις ΗΠΑ: Ποιος από αυτούς θα νικήσει τον Τραμπ;

Στις ΗΠΑ πιθανότατα αγνοούν τις ελληνικές παροιμίες «απ’ όλα έχει ο μπαξές» και «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι...». Συμπτωματικά, όμως, και οι δύο εφαρμόζονται συνδυαστικά στο Δημοκρατικό Κόμμα αυτής της χώρας. Ηδη έκδηλα παρατηρείται αφθονία υποψηφίων οι οποίοι διαγκωνίζονται για το χρίσμα του κόμματος. Απαντες προσδοκούν ως Μεσσίες της παράταξης να ανέβουν στο ρινγκ των εθνικών εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου για να αντιμετωπίσουν τον Τραμπ. Απολύτως θεμιτό.

Μετά το φιάσκο στην Αϊόβα, οι Δημοκρατικοί ελπίζουν ότι σήμερα στις προκριματικές εκλογές στο Νιού Χάμσαϊρ καθώς τη διαδικασία αυτή τη φορά δεν θα την «τρέξει» το κόμμα αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ. «Ελπίζουμε ότι τα αποτελέσματα στο τέλος της διαδικασίας θα είναι ακριβή και οι υποψήφιοι θα ξέρουν ποιος κέριδσε έγκαιρα» δήλωσε εκπρόσωπος της πολιτείας.

Στο εκλογικό καλάθι των Δημοκρατικών συνωστίζονται, εκτός από φιλόδοξα πρόσωπα, και ποικιλία πολιτικών αποχρώσεων, πανσπερμία ιδεολογικών προσεγγίσεων, ετερογένεια σκοπών, πολλαπλότητα ηλικιών, φύλων και φυλών, διαφορετικότητα θρησκευτικών δογμάτων και τεράστιες αποκλίσεις εισοδημάτων. Αναμενόμενα σε αυτή τη βουερή ποτ πουρί αγέλη αργεί να ξημερώσει. Διαπιστώθηκε κιόλας με το χάος της εσωκομματικής ψηφοφορίας και τις καθυστερήσεις στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της στην Αϊόβα.

Πολυποίκιλοι και διαφορετικοί

Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ζωής, λένε οι Αμερικανοί. Αλλά με καμιά δεκαριά εντελώς διαφορετικούς πρωταγωνιστές -χώρια οι μέχρι τώρα 18 υποψήφιοι που αποχώρησαν από τον αγώνα- στην κατσαρόλα για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ το φαγητό κινδυνεύει να γίνει λύσσα. Λογικά και οι ψηφοφόροι ανησυχούν για το αν υπάρχει στο κόμμα τους ένας χαρισματικός ηγέτης όχι μόνο για να τα βάλει με τον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και να τον ρίξει νοκ άουτ.

Σαφώς και ιδανικός υποψήφιος δεν υπάρχει, αλλά όσο κοιτάζουν την πασαρέλα των Δημοκρατικών υποψηφίων για την προεδρία καταρχήν διχάζονται σε ριζοσπάστες και μετριοπαθείς και κατόπιν σύσσωμοι ψιλοαπογοητεύονται. Η πολιτική βέβαια είναι απρόβλεπτη. Και οι δημοσκοπήσεις δεν είναι κισμέτ. Ωστόσο, δεν παύουν να αγωνιούν για το ποιος θα τους εκπροσωπήσει, μια και με τον Ντόναλντ με την πορτοκαλί χωρίστρα δεν πάει άλλο.

Μέχρι τώρα φάνταζε ότι οι Δημοκρατικοί είχαν τη σχετικά εύκολη εσωκομματική επιλογή να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο παλιές καραβάνες. Από τη μία τον 77χρονο Τζο-μετριοπαθή κήρυκα της μεσαίας τάξης-Μπάιντεν και από την άλλη τον 78χρονο Μπέρνι-ρήτορα του ακτιβιστικού ριζοσπαστισμού-Σάντερς. Στα πρόσωπά τους αποκρυσταλλώνονταν δύο διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις για τον ρόλο τους στην προεδρία. Ο Μπάιντεν υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος Τραμπ είναι μια εκτροπή στο σύστημα και, αφότου ο ίδιος τον νικήσει, έχει την καλή θέληση και την εμπειρία να ενώσει τη χώρα, να αποκαταστήσει τη θέση του έθνους στο εξωτερικό και να επαναφέρει την Αμερική στον ίσιο δρόμο της λογικής της εποχής του Ομπάμα. Από τη μεριά του ο Σάντερς πιστεύει πως ο Τραμπ είναι ένα σύμπτωμα ενός αμερικανικού πολιτικο-οικονομικού συστήματος που στρεβλώνεται από τα χρήματα, την απληστία και την ανισότητα, οπότε με τη δική του προεδρία θα επιδιώξει σαρωτικές πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Ατυχώς για αμφότερους, καινούρια, όχι απαραιτήτως νέα, φιντάνια μπήκαν με αξιώσεις στην κούρσα.

Να σου, λοιπόν, υποψήφιος ο «Γκόθαμιστ», ως πρώην δήμαρχος επί 12 χρόνια της Νέας Υόρκης, ο 77χρονος Μάικλ Μπλούμπεργκ, πρώην Ρεπουμπλικανός και ένατος πιο πλούσιος Αμερικανός με περιουσία που εκτιμάται στα 58 δισ. δολάρια. Από κοντά και ο 62χρονος Τομ Στάγερ, επίσης δισεκατομμυριούχος, αφεντικό hedge fund, φιλάνθρωπος, ακτιβιστής περιβαλλοντολόγος και μεγαλοχρηματοδότης των Δημοκρατικών. Στη σειρά και ο 54χρονος Μάικλ Μπένετ, απόγονος επιζώντων του Ολοκαυτώματος, επιχειρηματίας και γερουσιαστής του Κολοράντο. Στην ίδια γραμμή και ο πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, 63χρονος Αφροαμερικανός και φίλος του Μπαράκ Ομπάμα, Ντεβάλ Πάτρικ, που θεωρεί τον εαυτό του θεματοφύλακα της φλόγας του πυρσού «Yes-We-Can». Απόγονος σκλάβων του Κεντάκι από φτωχή οικογένεια που στεγαζόταν σε κτίρια της Πρόνοιας του νότιου Σικάγου και με πατέρα μουσικό της τζαζ που εγκατέλειψε το σπίτι τους, ο Ντεβάλ, που σπούδασε με υποτροφία στο Χάρβαρντ, έχει και το τσαγανό και το όραμα, αλλά μπήκε μάλλον καθυστερημένα στην κούρσα.

Ταλέντο με πολλές αποχρώσεις

Στην αριστερή λωρίδα της λεωφόρου των αξιών των Δημοκρατικών ξεχωρίζει η 70χρονη προοδευτική Ελίζαμπεθ Γουόρεν, γερουσιαστής από τη Μασαχουσέτη και διακεκριμένη ως πασιονάρια από την καθηγητική έδρα της Νομικής στο Χάρβαρντ. Υπάρχουν ακόμη δύο γυναίκες υποψήφιες για το χρίσμα. Κατ’ αρχάς, η 58χρονη Εϊμι Κλόμπουκαρ, μέλος του Δημοκρατικού Εργατοαγροτικού Κόμματος στην πατρίδα του Μπομπ Ντίλαν, τη Μινεσότα, και πρώτη εκλεγμένη γυναίκα γερουσιαστής της Πολιτείας στην οποία διανύει την τρίτη της θητεία. Και ακόμη η 38χρονη Τούλσι Τάμπι Γκάμπαρντ, βουλευτής Χαβάης, με καταγωγή από την αμερικανική Σαμόα, βετεράνος του πολέμου στο Ιράκ και το πρώτο ινδουιστικό μέλος του Κογκρέσου. Στις πρωτιές, όμως, διαπρέπουν δύο ακόμη υποψήφιοι. Ο 45χρονος τεχνοκράτης επιχειρηματίας, πρεσβυτεριανός στο θρήσκευμα και κήρυκας του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» Αντριου Γιανγκ, ο πρώτος ασιατικής καταγωγής υποψήφιος με ρίζες από την Ταϊβάν. H εκστρατεία του βασίζεται στο Διαδίκτυο, αλλά γυρίζει και τη χώρα με ένα νοικιασμένο λεωφορείο στο οποίο κάθεται στις πίσω θέσεις παίζοντας αδιαλείπτως Super Mario σε μια παλιά κονσόλα Nintendo. Την ίδια ώρα σχεδιάζει ένα βασικό εισόδημα 1.000 δολαρίων τον μήνα για κάθε ενήλικα Αμερικανό, το οποίο αποκαλεί «μέρισμα ελευθερίας». Ωστόσο, την πιο εντυπωσιακή πρωτιά σημείωσε ο άνθρωπος-έκπληξη που κατέλαβε την πρώτη θέση στις εκλογές της Αϊόβα. Ο μόλις 38χρονος δήμαρχος του Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα Πιτ Μπούτιτζιτζ, ο πρώτος ανοιχτά γκέι και παντρεμένος με άτομο του ίδιου φύλου υποψήφιος. Την εκστρατεία του τρέχει εθελοντικά και ερασιτεχνικά ένας συμμαθητής του από το γυμνάσιο.

Απέναντι σε όλους αυτούς η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αλλά και η βαθιά ελίτ του κόμματος στέκεται ζαλισμένη, μοιρασμένη και κυρίως αμήχανη. Γι’ αυτό και ψάχνονται μήπως προτείνουν στη διάσημη Οπρα Γουίνφρεϊ να ηγηθεί της εκστρατείας κατά του Ντόναλντ Τραμπ.

Ο αντιπρόεδρος Τζο

Το μέχρι τώρα φαβορί των δημοσκοπήσεων, ο κεντρώος πολιτικά, καθολικός στο θρήσκευμα, έξι φορές γερουσιαστής του Ντελάγουερ Τζο Μπάιντεν, φαίνεται να μην τραβάει όσο ο ίδιος θα ήθελε, παρότι προσελκύει τους λευκούς ηλικιωμένους ψηφοφόρους. Ο αντιπρόεδρος του πρώην προέδρου Ομπάμα, κομψός, ευθυτενής, με αστραφτερό πορσελάνινο χαμόγελο και αυτάρεσκος παρά την ηλικία του, βαθμιαία υπολείπεται σε εσωκομματική απήχηση, διότι μοιάζει να πορεύεται υπό το σλόγκαν «Οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα». Κοινώς, ως συνήθως, δεν παίρνει ρίσκα και αυτοθαυμάζεται ως νέος Κίσινγκερ για τα άριστα διαπιστευτήριά του στην εξωτερική πολιτική. Αν και είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα, η τετάρτη θέση που κατέλαβε στην πρώιμη αναμέτρηση της Αϊόβα ήταν ένα αποτέλεσμα που στο μεν Facebook το λένε σκούντημα, αλλά στην πολιτική εκτιμάται ως ελαφρύ ράπισμα. Ως μέλος της παλιάς φρουράς, θεωρείται ο πλέον έμπειρος πολιτικά και διαχειριστικά από κάθε άλλον κομματικό υποψήφιο, αλλά η υπόσχεση που μοιράζει για επανεκκίνηση της χώρας μετά την καταστροφή που επέφερε ο Τραμπ δεν μοιάζει να σαγηνεύει τους νέους, τους αριστερούς, τους μαύρους και τους ισπανόφωνους. Μετά από σχεδόν μισό αιώνα στη δημόσια ζωή τού προσάπτουν ότι δεν έχει ξεδιπλώσει ένα οραματικού χαρακτήρα πρόγραμμα, ούτε καν ικανό να αντιγράψει τη Νέα Ελπίδα του Ομπάμα.

Του χρεώνουν ελάχιστες ρητορικές δεξιότητες στις τετ α τετ πολιτικές αντιπαραθέσεις και του φορτώνουν ένα σκάνδαλο λογοκλοπής που εκτροχίασε την πρώτη προεδρική του απόπειρα το 1988 από την οποία αποχώρησε ντροπιασμένος. Τον επικρίνουν ακόμη για μπίζνες με άρωμα διαφθοράς του γιου του Χάντερ με την ουκρανική εταιρεία ενέργειας Burisma, ενόσω ο ίδιος ήταν αντιπρόεδρος. Οι κατηγορίες που ενορχηστρώθηκαν από τους πολιτικούς του αντιπάλους αποδείχθηκαν αβάσιμες. Εσχάτως, όμως, βαρύνεται και με τη ρετσινιά της άκομψης, τουλάχιστον, συμπεριφοράς απέναντι σε κάποιες γυναίκες που αισθάνθηκαν άβολα από τις υποτιθέμενα απρεπείς χειρονομίες του. Δεν τον χαρακτήρισαν σεξιστή, αλλά στην αμερικανική εποχή του #MeToo είναι εύκολο να διαχυθεί η καχυποψία ότι πρόκειται για έναν γερομπερμπάντη. Αλλο που δεν θέλουν οι Ρεπουμπλικανοί για να το κάνουν σημαία εναντίον του. Κάτι που σημαίνει ότι τον φοβούνται ως αντίπαλο.

Ο «εκκαθαριστής» της Νέας Υόρκης

Η δυσπιστία είναι σχεδόν ενδημικό φαινόμενο στην Αμερική του Τραμπ. Με επιφυλάξεις αντιμετωπίζεται και εντός των τειχών των Δημοκρατικών η υποψηφιότητα του Μάικλ Μπλούμπεργκ. Τον βλέπουν με σκεπτικισμό ως τον Βοστονέζο δισεκατομμυριούχο με εβραϊκές ρίζες που έχει την οικονομική άνεση να αγοράσει τις εκλογές. Παρότι ο ίδιος καταφέρεται κατά του Τραμπ δηλώνοντας ότι αντιπροσωπεύει «μια υπαρξιακή απειλή με ανήθικες ενέργειες για τη χώρα μας και τις αξίες μας, οπότε αν κερδίσει άλλη μια θητεία η χώρα δεν θα μπορεί ποτέ να ανακάμψει από τη ζημιά», οι Δημοκρατικοί δεν του συγχωρούν το πολιτικό του παρελθόν. Τον επικρίνουν ως κεντρώο πρώην Ρεπουμπλικανό που στήριξε τον Τζορτζ Μπους το 2004, του φορτώνουν ότι αγκάλιασε τις ρατσιστικές συμπεριφορές της Aστυνομίας κατά των μειονοτήτων ως δήμαρχος και ακόμη τον κατηγορούν ότι παραμένει δύσπιστος στην προοδευτική οικονομική πολιτική. Είδε και απόειδε ο άνθρωπος την απαξία στο πρόσωπό του από τους νέους κομματικούς συμπολεμιστές του, οπότε υποσχέθηκε να δώσει τουλάχιστον το 50% του πλούτου του σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και να ενθαρρύνει με εκστρατεία και άλλους μεγιστάνες του πλούτου να κάνουν το ίδιο. Ενδεχομένως έτσι αντιλαμβάνεται την πολιτική δράση. Τελευταία επισκέφθηκε και μια εκκλησία Αφροαμερικανών στο Μπρούκλιν, γονάτισε και ζήτησε συγγνώμη για τα χθεσινά του ανομήματα λέγοντας: «Δεν μπορώ να αλλάξω την Ιστορία, αλλά σήμερα θέλω να ξέρετε ότι συνειδητοποιώ πως τότε έκανα λάθος και λυπάμαι». Παρά την απολογία του οι εξέχοντες κομματικοί ακτιβιστές τον βλέπουν με μισό μάτι ως κοινωνικά προοδευτικό μεν, αλλά δημοσιονομικά συντηρητικό τύπο.


Ωστόσο με ανοιχτή την κάνουλα του αχανούς χρηματοκιβωτίου του μπορεί να οργώσει την Αμερική διαφημίζοντας την υποψηφιότητά του για τον Λευκό Οίκο. Η αυτοπεποίθηση που απορρέει από το μάλλον υπερμέγεθες εγώ του επιτυχημένου επιχειρηματία φαίνεται να του προτάσσει πως θα είναι ο καλύτερος και πιο ικανός στο προεδρικό πόστο από οποιονδήποτε άλλον. Ηδη έχει δαπανήσει πάνω από 200 εκατ. δολάρια για τηλεοπτικές διαφημίσεις σε ολόκληρη τη χώρα, απευθυνόμενος αρχικά στις τέσσερις Πολιτείες των εσωκομματικών προκριματικών ψηφοφοριών της Σούπερ Τρίτης 3 Μαρτίου. Και ακόμη συνεχίζουν να τον χλευάζουν οι νυν σύντροφοί του. Εμφύλια πυρά δέχεται και η Τούλσι Τάμπι Γκάμπαρντ επειδή παλιότερα είχε συναντήσει τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ, ο οποίος από μεγάλη μερίδα Αμερικανών θεωρείται τρομοκράτης. Ακόμη χειρότερα, η Χίλαρι Κλίντον τη χαρακτήρισε «ρωσικό περιουσιακό στοιχείο» υιοθετώντας την καταγγελία ότι την αβαντάρουν ρωσικά δίκτυα προπαγάνδας, αν όχι ο ίδιος ο Πούτιν. Η ινδουίστρια Χαβανέζα βουλευτής δεν μάσησε και ξεκατινιάστηκε με την πρώην υποψήφια πρόεδρο χαρακτηρίζοντάς τη «βασίλισσα της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, ενσάρκωση της διαφθοράς και προσωποποίηση της σαπίλας που έχει αρρωστήσει βαριά το Δημοκρατικό Κόμμα».

Η ζηλώτρια Ελίζαμπεθ Γουόρεν

Με διαφορετικού είδους ενδοιασμούς, αλλά πάντα με την καχυποψία ή την ενστικτώδη προκατάληψη προς οτιδήποτε υποδηλώνει ιδεολογικό ζήλο αντιμετωπίζεται και η Ελίζαμπεθ Γουόρεν. Η γερουσιαστής της Μασαχουσέτης που βρίσκεται ιδεολογικά στο ίδιο περίπου αριστερό μετερίζι με τον Μπέρνι Σάντερς -αν και αποφεύγει προσεκτικά τη σοσιαλιστική ετικέτα, δηλώνοντας ότι είναι υπέρ ενός «καπιταλισμού με σοβαρούς κανόνες»- δέχεται πολλαπλά πυρά. Προφανώς όσα fake news εξαπολύουν διάφοροι εξωθεσμικοί ρεπουμπλικανικοί υπόνομοι -ότι δήθεν μια ηλικιωμένη γυναίκα στα 70 της είναι μια cougar που ορέγεται σεξουαλικά νεαρούς- είναι γελοία. Ωστόσο στο προφίλ της πολιτικής της καριέρας υπάρχουν διάφορα κενά. Κατ’ αρχάς, ο παλιότερος ισχυρισμός της καταγωγής και της γενετικής σύνδεσής της με την αυτόχθονη φυλή των Ινδιάνων Τσερόκι αποδείχθηκε μούφα. Η ξανθιά γαλανομάτα πολιτικός, την οποία ο κυνικός Τραμπ κορόιδεψε σαρκαστικά ως «Ποκαχόντας», ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτή την παραποίηση του ινδιάνικου φωταγωγικού της ίχνους. Παραμένει πάντως σφοδρή πολέμια της Wall Street, αγρίως επικριτική κατά των τραπεζών, καθώς και ανυποχώρητα αποδοκιμαστική για το σύστημα που ευνοεί τις ανισότητες, υποβαθμίζοντας όμως το συντηρητικό ρεπουμπλικανικό παρελθόν της. Η μεταστροφή της κατά 180 μοίρες προς τους Δημοκρατικούς από το μακρινό 1996 εκτιμάται ότι οφείλεται στον θυμό της που εμπιστεύτηκε ανεπιφύλακτα το σύστημα των ελεύθερων αγορών και αισθάνθηκε προδομένη από αυτό. Εκτοτε πορεύεται οργισμένη υπό το σλόγκαν της εκστρατείας της «Εχω ένα σχέδιο γι’ αυτό!» και βγάζοντας για ατελείωτες ώρες selfies με τους πιστούς ψηφοφόρους της. Ισως για να ξεχνάει ότι ο θυμός είναι εχθρός της ορθής κρίσης.

Ο σοσιαλιστής Μπέρνι

Απ’ ό,τι φαίνεται, μόνο στα πανιά του θαλασσοδαρμένου σκαριού του Μπέρνι Σάντερς οι άνεμοι φυσούν πρίμα. Ο σημερινός γερουσιαστής του Βερμόντ, παιδί φτωχών Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία, γέννημα θρέμμα της εργατικής τάξης του Μπρούκλιν, που στα νιάτα του υπήρξε πρωτοπόρος στις κινητοποιήσεις κατά του πόλεμου στο Βιετνάμ και στις διαμαρτυρίες υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, είναι ο μόνος υποψήφιος που κρατά ζωντανές τις σοσιαλιστικές πεποιθήσεις του τις οποίες προβάλλει ως ρεαλιστική πολιτική πρόταση. Στις προεκλογικές δεσμεύσεις του περιλαμβάνονται δωρεάν δίδακτρα στα δημόσια κολέγια, διαγραφή του χρέους των σπουδαστών ύψους 1,6 τρισ. δολαρίων, ελάχιστο ωρομίσθιο 15 δολάρια και καθολική υγειονομική περίθαλψη. Στον εναρκτήριο λόγο της υποψηφιότητάς του για τις προεδρικές εκλογές του 2020 τόνισε μπροστά σε 15.000 ανθρώπους, σε ανοιχτή συγκέντρωση στο Μπρούκλιν, ότι «ξεκινήσαμε την πολιτική επανάσταση στην εκστρατεία του 2016 και τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε εκείνη την επανάσταση». Πριν από τέσσερα χρόνια κατέφτασε από την αποκαλούμενη χάρη στον ίδιο «Λαϊκή Δημοκρατία του Βερμόντ» -μια ευρύτερη κοινότητα από πρώην αστούς που επέλεξαν τη ζωή στην ύπαιθρο- καπνίζοντας περιστασιακά φούντα και τρώγοντας βιολογικά τρόφιμα, απασχολούμενοι με τους κήπους τους, το κόψιμο ξύλων, το ζύμωμα, το πλέξιμο, τη γιόγκα και την αστρολογία- να αναστατώσει το καθωσπρέπει πολιτικό σκηνικό. Μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων από τη φοιτητική νεολαία και τον κόσμο του μεροκάματου τον υποδέχτηκε σαν ροκ σταρ, παρότι ηλικιακά και εμφανισιακά δεν πληρούσε τις προδιαγραφές. Με φάτσα παρωχημένου διοπτροφόρου λογιστάκου στο ασφυκτικό γραφείο ανήλιαγης φάμπρικας, κόντεψε να κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών από την υπερπροβεβλημένη, γεμάτη διεθνές κύρος και κοσμική αίγλη Χίλαρι. Εχασε. Δεν το έβαλε κάτω.

Στο μεσοδιάστημα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων ο ίδιος μελέτησε εξαντλητικά τους συμβιβασμούς που χρειάζονται οι εκλογικές αναμετρήσεις και τις υποχωρήσεις που απαιτεί η διαχείριση της εξουσίας, χωρίς ωστόσο να υποχωρήσει από τις αξιακές θέσεις και τις ανυποχώρητες αρχές του σχετικά με την ισότητα των εισοδημάτων και την κοινωνική μεταρρύθμιση. Κυρίως, όμως, θεμελίωσε τις βάσεις της επόμενης εκλογικής καμπάνιας του στηριζόμενος σε αφοσιωμένους υποστηρικτές του που κινούνται με την ίδια περιφρόνηση που επιδεικνύει ο ίδιος για το mainstream πολιτικό σκηνικό. Πάνω τους έχτισε προοδευτικά πανωσηκώματα με εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις για την ανακούφιση των πολιτών που δοκιμάζονται από τις πολιτικές του Τραμπ. Επικεντρώθηκε ακόμη στη δημιουργία ενός ισχυρού και διευρυμένου δικτύου μικροχορηγών της εκστρατείας του, με λίγα δολάρια ο καθένας, που έχει αποφέρει στην καμπάνια του μερικές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Περίπου 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι πρόσφεραν στην καμπάνια του έως τον περασμένο Ιούλιο το επιβλητικό ποσό των 34,5 εκατ. δολαρίων.

Και η καταμέτρηση συνεχίζεται. Κάπως έτσι ο 78χρονος Σάντερς με την ακεραιότητα και το πολιτικό του θάρρος πάει καβάλα για το χρίσμα ιππεύοντας ένα φαβορί που συνδυάζει μαζική συνεισφορά πιστών εθελοντών και αναγκαίων μετρητών. Το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του, βέβαια, κρίνεται από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως προκλητικό, πανάκριβο, μη ρεαλιστικό και τρομακτικά επίφοβο για την οικονομία. Στην ίδια οπτική προσχωρεί και η παλιά φρουρά του κόμματός του που τρέμει στην ιδέα ότι, αν ένας «αντισυστημικός» καθίσει στο Οβάλ Γραφείο, αυτή θα πάει κατευθείαν στα σκουπίδια της πολιτικής αποστρατείας. Αλλά το αυτί του ασυμβίβαστου Μπέρνι δεν ιδρώνει από προειδοποιήσεις. Οπως ακριβώς δεν σκιάχτηκε όταν έπαθε έμφραγμα τον περασμένο Οκτώβριο στο Λας Βέγκας. Του τοποθέτησαν με διαδικασία ρουτίνας δύο στεντ και τις επόμενες εβδομάδες είδε τη δημοτικότητά του να εκτινάσσεται στη στρατόσφαιρα. Μοίρασε και στη δημοσιότητα τις ιατρικές γνωματεύσεις που βεβαιώνουν ότι είναι απολύτως υγιής, και πιο επιθετικός από ποτέ συνεχίζει να κατακεραυνώνει τον Τραμπ ως ρατσιστή, σεξιστή, ξενοφοβικό και απατεώνα.

Ο ομοφυλόφιλος Πιτ Μπούτιτζιτζ

Ομως, το πιο καυτό όνομα ανάμεσα στους Δημοκρατικούς υποψηφίους είναι αυτό του Πιτ Μπούτιτζιτζ. Αν αυτός ο 38χρονος δημαρχάκος από το 2012 μιας πόλης 100.000 ψυχών στην Ιντιάνα δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον επινοήσουν για να πυροδοτήσει με την απαραίτητη ζωντάνια τους Δημοκρατικούς και μάλιστα τώρα που ο αγώνας παίρνει φωτιά. Νέος, συμπαθής, κομψός, κοντοκουρεμένος και γαλανομάτης, ο Πιτ είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος όταν στο τηλεοπτικό σόου της Ελεν Ντε Τζένερις στο NBC πέρυσι δήλωνε θρησκευόμενος, υπερασπιζόταν τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, της επιλογής των γυναικών στην άμβλωση και τη νομιμοποίηση του γάμου ατόμων του ίδιου φύλου, επικρίνοντας με σφοδρότητα τις σκοταδιστικές απόψεις του αντιπροέδρου Μάικ Πενς. ΟΚ, είπε το ανυποψίαστο κοινό, άλλος ένας ομοφυλόφιλος που βρήκε βήμα για να καταθέσει ήρεμα με την τσαχπίνικη φωνή του τις φιλελεύθερες απόψεις του. Χαμπάρι δεν πήραν ότι στη μικρή οθόνη μπροστά τους βρισκόταν ένας πολύγλωσσος απόφοιτος του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, που υπηρέτησε επί επτά μήνες στο Αφγανιστάν ως ένοπλος υπολοχαγός. Γιος Μαλτέζου μετανάστη στις ΗΠΑ που δίδαξε ως καθηγητής Λογοτεχνίας επί 29 χρόνια στο καθολικό Πανεπιστήμιο Νοτρ Νταμ της ομώνυμης πόλης της Ιντιάνα, διαμόρφωσε από νωρίς, πολύ πριν από τον θάνατο της μητέρας του από καρκίνο, τις προοδευτικές απόψεις του προς την κατεύθυνση της ενεργοποίησης της κοινωνίας για την ισότητα, την αποδοχή και την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Τότε που λόγω των επιλογών του απομακρύνθηκε από το σπίτι της οικογένειάς του και κοιμόταν στο αυτοκίνητο ή στους καναπέδες φίλων του.

Παντρεύτηκε τον σύντροφό του Τσάστεν, ο οποίος πήρε το επίθετο του Πιτ, σε μια σεμνή τελετή το 2018, από την οποία αναχώρησαν με μια κλασική Studebaker Lark VIII του 1961 σε κερασί απόχρωση, για να ζήσουν οι δυο τους μαζί με ένα πιάνο και τα δύο σκυλιά τους, ένα μπάσταρδο Λαμπραντόρ και ένα μονόφθαλμο λαγωνικό. Προφανώς σημαντική μερίδα των Δημοκρατικών ένιωσε έκπληξη, αν δεν έπεσε κάτω κιόλας, όταν ο Πιτ ανακοίνωσε τη υποψηφιότητά του για το χρίσμα. Πειστικά, ως πολιτικός κεντρώας κατεύθυνσης, χωρίς χιουμοριστικές ατάκες, πήρε θέση με αποκαλυπτική ειλικρίνεια ενάντια στην απειλή της κλιματικής αλλαγής και της αναζωπύρωσης του λευκού εθνικισμού. Εδωσε έτσι έναν αναζωογονητικό ρυθμό στους Δημοκρατικούς ως ο τύπος που μπορεί να υπογράψει στον Λευκό Οίκο τον νόμο για την ισότητα. Εστω κι αν γίνει ο πρώτος παντρεμένος ομοφυλόφιλος πρόεδρος και ο πρώτος άνδρας στον Λευκό Οίκο με σύζυγο έναν πρώτο κύριο.

Σε αυτό το μοτίβο κινείται το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ με άκαμπτους πρωταγωνιστές που δεν μπορούν να ιππεύσουν δύο άλογα ταυτόχρονα, όπως στο τσίρκο. Αν περιμένουν προκαταβολικά να αισθανθούν την αγνή συμπόνια που χαρίζεται σε αυτούς που έρχονται πάντα δεύτεροι, τότε έχουν χάσει από χέρι στις εθνικές εκλογές. Αλλά πότε δεν λέει κανείς ποτέ σε τόσο κρίσιμες αναμετρήσεις. Φτάνει να έχει βαθιές τσέπες και αντοχή σε μαραθώνια διαδρομή. Εξάλλου, σε ένα κόμμα που έχει για έμβλημα τον γάιδαρο, καθένας μπορεί να είναι πεισματάρης και υπομονετικός. Και εν ανάγκη, να κλωτσάει απρόβλεπτα.