Επιληψία ή επιληπτική κρίση; Τι αλλάζει στις καλύψεις του ασφαλιστηρίου

Στις 24 Ιουνίου 1374, οι κάτοικοι της γερμανικής πόλης Άαχεν ξεχύνονται στους δρόμους, αρχίζουν να να στριφογυρίζουν και να παρουσιάζουν σπασμούς, να βιώνουν παραισθήσεις και να χοροπηδούν μέχρι να καταρρεύσουν -ή και να καταλήξουν- από την εξάντληση. Ήταν το πρώτο μεγάλο ξέσπασμα της χορευτικής πανώλης ή χορομανίας που θα εξαπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια, με τη δεύτερη επιδημική έκρηξη να καταγράφεται τον Ιούλιο του 1518 στο Στρασβούργο. Μια τέτοια επιδημία με επίκεντρο την πόλη Τάραντο στη νότια Ιταλία -εξ ου και ονομάστηκε ταραντισμός- που εξαπλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της νότιας Ευρώπης, αποδόθηκε στο δάγκωμα της ταραντούλας.

Διάφορες υποθέσεις έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν το φαινόμενο του μαζικού, ξέφρενου χορού που επηρέασε μεγάλους πληθυσμούς σε διάφορα μέρη της Ευρώπης από τον 13ο αιώνα και για 300 περίπου χρόνια ανά διαστήματα. Η αναδρομική ιστορική ανασκόπηση αποκαλύπτει συσχετισμούς με δαιμονική κατοχή, κατανάλωση σιτηρών μολυσμένων από τον μύκητα ερυσίβη, ρευματικό πυρετό, επιληψία, νευρικές διαταραχές, κοινωνικές αντιξοότητες ή ακόμα μαζική ψυχογενή ασθένεια (μαζική υστερία). Το επικρατέστερο πλέον σενάριο κάνει λόγο για πολυπαραγοντικό φαινόμενο.

Διαβάστε περισσότερα στο ygeiamou.gr