Ποδηλατώντας προς τον Πόντο

Το protothema.gr ακολουθεί τους τέσσερις τολμηρούς ποδηλάτες από την Θεσσαλονίκη, που ξεκίνησαν στις 30  Ιουλίου από το Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στην Καστανιά του Βερμίου, για φτάσουν στην Τραπεζούντα του Πόντου και τη βυζαντινή μονή της Παναγίας Σουμελά διανύοντας περίπου 1890 χλμ. 

Οι «4» αποτελούνται από τον Παντελή Τζερτζεβέλη, δημοσιογράφο του ειδικού τύπου, τον Παναγιώτη Σωτηριάδη, συνταξιούχο, τον Βασίλη Γιοσμά, τεχνικό και προπονητή ποδηλασίας, και τον Στέφανο Κυρατσούς.

Για το ξεκίνημα του ταξιδιού, και την εκπλήρωση του τάματος στην Παναγία Σουμελά του Πόντου, ο Παντελής Τζερτζεβέλης, μεταδίδει :



Τοπίο στην ομίχλη έμοιαζε χθες το πρωί το Βέρμιο. Έρημος πλέον ο κεντρικός του δρόμος που κάποτε έσφυζε από ζωή! Κάποιοι μοντανιέριδες τουρίστες απολαμβάνουν την ατέλειωτη ησυχία του βουνού που φιλοξενεί αυτούς που αγαπούν την ζωή τους και την φροντίζουν λιγάκι εναλλακτικά. Η χαλαζόπτωση της προηγούμενης νύχτας δημιούργησε ένα σκηνικό που όμοιό του απολαμβάνουμε κατά την περίοδο του φθινοπώρου. Με τα αδιάβροχα να θωρακίζουν τα κρύα ακόμη κορμιά μας κατηφορίσαμε προς την πόλη της Βέροιας που εκείνη την ώρα έδειχνε να βρίσκει σιγά- σιγά τον ρυθμός της. Το πέρασμα προς την πεδιάδα της Ημαθίας αποδείχθηκε λιγάκι επικίνδυνο καθώς πλήθος γεωργικών ελκυστήρων διέρχονται την παλιά οδό προκειμένου να φτάσουν προς τις καλλιέργειες τους. Τα μεγάλα φορτηγά δεν έδειχναν να πτοούνται από την στενότητα του δρόμου, και διέρχονταν με ταχύτητα μεγάλη. Η συννεφιά αποδεικνύεται ιδανικός σύμμαχος καθώς η θερμοκρασία άγγιζε τους 33 βαθμούς. Το πέρασμα της ομάδος από την Αλεξάνδρεια ξεσήκωσε τον κόσμο ευχάριστα που φαινόταν να την γνώριζε ….από κάπου. Οι ροδακινοπαραγωγοί μετρούσαν και πάλι τις πληγές τους από τις τελευταίες δυνατές χαλαζοπτώσεις όπως συνηθίζουν να κάνουν το τελευταίο διάστημα προβληματισμένοι για το τι φταίει και ο καιρός έχει αλλάξει. Η διέλευση στην Ε.Ο Θεσσαλονίκης –Εδέσσης αποδείχτηκε επίσης επικίνδυνη και όχι μόνο. Ατέλειωτα σκουπίδια και πλαστικά έχουν κατακλύσει τα πρανή των Ελληνικών δρόμων που εμφανίζουν εικόνα εγκατάλειψης αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την χαμένη μας παιδεία που εξακολουθεί να εξαφανίζεται χωρίς κανείς να ανησυχεί. Η είσοδος στην Θεσσαλονίκη από τις δυτικές συνοικίες, δεν θύμιζε με τίποτα πώς η πόλη αυτή είναι το επίκεντρο της Ευρωπαϊκής νεολαίας για το 2014. Μια ευφορία μας κατάκλυσε στην λεωφόρο Νίκης καθώς αντικρίσαμε την παραλία που την ώρα εκείνη είχε κατακλυστεί από τους επισκέπτες ενός μεγάλου Κρουαζιερόπλοιου που απολάμβαναν την ομορφιάς μιας πόλης που αντέχει να υπομένει. Ο τερματισμός έγινε συμβολικά στο Δημαρχείο και συνοδεύτηκε με μια αναμνηστική φωτό που έκρυβε μέσα της όλα τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν την πρώτη ημέρα!

Την επομένη η διαδρομή Θεσσαλονίκη Καβάλα 154 χλμ. Ξεκίνησε με πολλές χειραψίες ,αγκαλιάσματα ,και πολλές ευχές για ένα καλό ταξίδι μέσα σε ένα σκηνικό που περισσότερο θύμιζε αποχωρισμό παρά απόδραση. Δραπετεύοντας από το κέντρο της πόλεως χρειαστήκαμε περίπου 45 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στο Δερβένι ακολουθώντας την παράπλευρη παλαιά οδό που οδηγούσε στο χωριό Λαγυνά. Η βροχή που άρχισε να πέφτει δεν στάθηκε ικανή να μας πτοήσει. Για 35 χλμ περίπου φορώντας αδιάβροχα και κάνοντας μακροσκελείς συζητήσεις απολαύσαμε την ιδανική θερμοκρασία της ελεύθερης ποδηλασίας. Η στάση για νερό στην παλιά εκκλησία της Αγίας Μαρίνας επιβεβλημένη. Καθ οδών ,ένα αυτοκίνητο κορνάρισε γνέφοντας μας να σταματήσουμε ρωτώντας πρώτα αν είμαστε εμείς αυτοί που πάνε στον Πόντο. Λίγα λεπτά αργότερα γνωρίσαμε την ζωή όπου με αγωνία προσπαθούσε να μας εντοπίσει προκειμένου να μας δώσει το δικό της τάμα για την Παναγία που τόσο πολύ έλπιζε σε αυτήν.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε και πάλι πιο κάτω αυτήν την φορά από τον Χάρη έναν παιδικό φίλο από την πόλη της Νιγρίτας που είχα να δώ πάνω από 30 χρόνια. Ο ήλιος είχε ρεπό σήμερα και η βροχή έπεφτε ασταμάτητα στην Αμφίπολη όπου ξέπλενε επιμελέστατα το Λέοντα από την σκόνη των τελευταίων ανασκαφών. Γεμίσαμε τα παγουράκια μας με φρέσκο νερό προσθέτοντας και μία δόση ηλεκτρολύτη καθώς είχαμε ακόμη 54 ολόκληρα χιλιόμετρα να διανύσουμε. Μια παρέα νεαρών παιδιών ζήτησε να φωτογραφηθεί μαζί μας γιατί είχαν ακούσει από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό πως μια ομάδα ποδηλατιστών θα πήγαινε στον Πόντο για την εκπλήρωση ενός τάματος. Γεμάτοι χαρά και κουράγιο επαναφορτίσαμε τις ψυχικές μας μπαταρίες και απολαύσαμε την παραλιακή διαδρομή προς την Καβάλα που την εποχή αυτή είναι πανέμορφη. Μικρά κολπάκια και ερημικές παραλίες ,άδειες ως επί το πλείστον οι περισσότερες τραβούσαν την προσοχή μας από το οδόστρωμα που για πέντε και πλέον ώρες ήμασταν πάνω του. 1ο χιλιόμετρα πριν την πόλη της Καβάλας, αποφασίσαμε να κάνουμε μια δροσερή βουτιά στα πελαγίσια νερά της περιοχής που πλέον δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε καθώς ο αψεγάδιαστος χρωματισμός τους μας καλούσε κοντά τους. Μια αναμνηστική φωτό και συνάντηση με τα παιδιά της ποδηλατικής κοινότητας της Καβάλας έκλεισαν την μέρα μας κάτω από καταρρακτώδη και πάλι βροχή! Τα χαμόγελα σήμερα ήτανε περισσότερα και αποδείχθηκαν η καλύτερη θεραπεία προκειμένου να ξεκουράσουν τα πόδια μας που και πάλι την επομένη καλούνται να είναι ετοιμοπόλεμα.