Γιατί οφείλουμε να «εξωτερικεύουμε» τα συναισθήματα μας;

Κάποιοι εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους, ξεκλειδώνουν την ψυχή τους, εμπιστεύονται μυστικά και μύχιες σκέψεις τους σε πρόσωπα έμπιστα, αγαπημένα... στους «σημαντικούς άλλους»,  τους ανθρώπους από το περιβάλλον τους που νιώθουν πιο κοντά και άρα μιλάει το στόμα τους πρώτα...

Άλλοι υπομένουν στωικά και σιωπηρά, κάθε δοκιμασία της ζωής τους, χωρίς να εκτονώνουν την εσωτερική τους έντασή, χωρίς να μοιράζονται τα προβλήματα τους με τους "σημαντικούς άλλους", χωρίς να αποφορτίζονται, χωρίς να βρίσκουν εσωτερική γαλήνη.

Γίνονται δέσμιοι μιας κατάστασης έντονης συναισθηματικής πίεσης, συντριβής και αποδόμησης του εαυτού τους, καθώς με την παθητική αυτή στάση τροφοδοτούν συναισθήματα "τοξικά" του ανικανοποίητου, κενότητας, ματαιότητας, εσωστρέφειας, απομόνωσης-κλεισίματος στον εαυτό, μοναξιάς και απελπισίας. 

Δίχως να ανοίγουν την καρδία τους, δίχως να "ξεγυμνώνουν" την ψυχή τους, δεν  την απαλλάσσουν από τα δεσμά της μυστικοπάθειας και της ψεύτο-υπερηφάνειας, της έπαρσης και του φόβου για να μην φανούν εύθραυστοι, ευάλωτοι, αδύναμοι..."μικροί". Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ενισχύουν τις  πιθανότητες να ..."μιλήσει" το σώμα τους πρώτα...

Τι είναι αυτό που συμβάλλει στο πώς θα διαχειριστούμε επιτυχώς τις δυσκολίες;

Η οικογένεια είναι το πρώτο προστατευτικό σύστημα στο οποίο βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής μας και οι γονείς μας είναι οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους στρεφόμαστε για στήριξη, συμπαράσταση, ενδυνάμωση, για να επουλώσουμε τις πληγές μας και να αναρρώσουμε. Όλα ξεκινούν από το "δεσμό προσκόλλησης" τον οποίο αναπτύξαμε με τους γονείς μας.

Αν έχουμε αναπτύξει ασφαλή προσκόλληση και έχουμε κτίσει υγιείς βάσεις στη σχέση μας μαζί  τους και οι γονείς ανταποκρίνονται πλήρως και άμεσα στις ανάγκες μας, αυτό σημαίνει ότι αργότερα ως νήπια, παιδιά και έφηβοι, οι γονείς μας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα δίπλα μας χωρίς κρίσεις, επικριτικά σχόλια και ενοχές, αλλά με άνευ όρων αποδοχή, υποστήριξη, αυταπάρνηση και αυτοθυσία έτοιμοι να αφουγκραστούν τις ανησυχίες, τα προβλήματα και να μας σηκώσουν όταν εμείς ...."σκοντάψουμε" .

Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα να θωρακιζόμαστε ως προσωπικότητες, να αναπτύσσουμε υψηλή αυτοπεποίθηση και να βιώνουμε τις δυσκολίες της ζωής ως εύκολα διαχειρίσιμες και κυρίως απενεχοποιημένα.

Αν οι δυσκολίες της ζωής μας άπτονται ζητήματα υγείας και είναι σοβαρές, τότε και πάλι αν ο δεσμός προσκόλλησης με τους γονείς μας ήταν η ασφαλής οδός, παρά το γεγονός ότι στην αρχή θα μας σοκάρει η νέα κατάσταση και η συμβιβασμός με τα νέα δεδομένα δεν θα είναι εύκολη. Εντούτοις, αν δίπλα μας έχουμε συμπαραστάτες μας τα "πρόσωπα ζωής"  δε θα αργήσουμε να βρούμε τη δύναμη να το παλέψουμε και να βγούμε αλώβητοι και από αυτή τη δοκιμασία.

Αντίθετα, αν ο δεσμός προσκόλλησης ήταν "αγχώδης-αποφευκτικός", όπου οι γονείς δεν ανταποκρίνονται άμεσα, είναι συνήθως επικριτικοί και αντιδρούν έντονα με θυμό ή και τιμωρία, ή "αγχώδης-αμφιθυμικός", όπου οι γονείς χαρακτηρίζονται από ασταθή απαιτητικότητα και είναι απρόβλεπτοι στον τρόπο ανταπόκριση τους , τότε είναι πιο πιθανό να μην εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας, οπότε να μιλάει το σώμα μας, ή να τα εξωτερικεύουμε με εσφαλμένο τρόπο και να δίνουμε λάθος "σήματα" κάνοντας κακό σε εμάς τους ίδιους.

Για παράδειγμα μπορεί να θυμώνουμε με το παραμικρό και να έχουμε ξεσπάσματα θυμού ή οργής, με αποτέλεσμα να εμφανίσουμε υπέρταση ή συχνούς και έντονους πονοκεφάλους, στομαχικά έλκη, διαταραχές του πεπτικού συστήματος, της καρδιάς, και ασθένειες του δέρματος και του νευρικού συστήματος (επιληψία, αγχώδεις διαταραχές, ημικρανία, και άλλα νευρολογικά προβλήματα ή αν δεν εξωτερικεύουμε καθόλου τα συναισθήματα μας, ενδέχεται να εκδηλωθεί κάποιο αυτοάνοσο νόσημα ή κάποια νεοπλασία (καρκίνος).

Στα αυτοάνοσα νοσήματα, να σημειωθεί ότι ο οργανισμός στρέφεται ενάντια στα ίδια του τα κύτταρα για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ενώ στις νεοπλασίες στην αναγέννηση των κυττάρων αντί για υγιή γεννιούνται καρκινικά κύτταρα.
 
 Όταν αρχίζει να «μιλάει» το σώμα μας αν το ακούσουμε από την αρχή και ανταποκριθούμε σε αυτό που «λέει», στα σήματα που εκπέμπει και μάθουμε να τα αναγνωρίζουμε, να τους δίνουμε σημασία και να ανταποκρινόμαστε άμεσα σε αυτά, τότε μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και να ανατρέψουμε την έναρξη μιας νόσου.

Ακόμα όμως και όταν μία χρόνια νόσος εκδηλωθεί τότε αν απευθυνθούμε σε ειδικό και δουλέψουμε με τον εαυτό μας, τότε η διαδικασία της αυτο-ίασης μπορεί να είναι εφικτή και είτε να υπάρξει απόλυτη ίαση, είτε σε περιπτώσεις ανίατων νοσών, τα συμπτώματα να υποχωρήσουν και να κερδίσουμε την ζωής που μας αξίζει!

Πηγή: kontasou.com