Η ελληνική μελέτη που παρουσιάστηκε στο πρόσφατο συνέδριο της Αμερικανικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας.
Στο μικροσκόπιο των ειδικών βρίσκεται μια.. υπεραιωνόβια θεραπευτική ουσία, η θυροξίνη. Πρόκειται για την ορμόνη του θυρεοειδούς αδένα που το 1914 απομονώθηκε από τους επιστήμονες, «κλείστηκε» σε σκεύασμα και χορηγείται σε εκατομμύρια ασθενείς με διαταραχές του θυροειδούς, και η οποία πλέον επανεξετάζεται. «Χρειάζεται αγωγή με θυροξίνη δια βίου;»: Το κλινικό ερώτημα πότε να διακόπτεται η αγωγή σε ασθενή που λαμβάνει θυροξίνη έχει αρχίσει να απασχολεί την επιστημονική κοινότητα χωρίς όμως να υπάρχουν σαφείς κατευθυντήριες οδηγίες.
Απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα, δηλαδή εάν πρέπει και πότε να διακόπτεται η χορήγηση θυροξίνης σε ασθενή με υποθυρεοειδισμό, δίνει ελληνική μελέτη που παρουσιάστηκε στο πρόσφατο συνέδριο της Αμερικανικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας.
Με δεδομένο πως σήμερα η θυροξίνη αποτελεί το πρώτο φάρμακο σε κυκλοφορία στις ΗΠΑ και το τρίτο στο Ηνωμένο Βασίλειο, αντιλαμβάνεται κάποιος την αξία των αποτελεσμάτων αυτής της μελέτης. Ομοίως, εάν σκεφθεί κάποιος τα 700 εκατομμύρια ασθενείς με νόσους του θυρεοειδούς παγκοσμίως και τους περίπου 700.000 στη χώρα μας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών.
Ενδοκρινολόγοι του Νοσοκομείου Metropolitan και του Ευγενιδείου Θεραπευτηρίου μελέτησαν το θέμα. Από την αξιολόγηση των δεδομένων προέκυψε ότι σε 291 ασθενείς που δεν είχαν σαφώς τεκμηριωμένο λόγο λήψης αγωγής (θυρεοειδεκτομή, κύηση κ.λπ.) η χορήγηση αγωγής με θυροξίνη ήταν απαραίτητη μόλις στο 40% των ατόμων.
Μάλιστα, φάνηκε ότι η ηλικία, το βάρος, η διάρκεια λήψης αγωγής, η δόση, η παρουσία θετικών αντισωμάτων θυρεοειδούς και ο όγκος του αδένα δεν σχετίζονταν με την ανάγκη συνέχισης της αγωγής.
Στην έρευνα επισημάνθηκε πως η μακροχρόνια λήψη θυροξίνης σχετίζεται με κακή ποιότητα ζωής, αλληλεπίδραση με άλλα φάρμακα, διαταραχές από το καρδιαγγειακό και οστεοπόρωση, δεδομένα που καθιστούν υποχρεωτική την αναθεώρησης της λήψης αγωγής σε όσους την λαμβάνουν και ιδιαίτερα στα άτομα τρίτης ηλικίας.
Ο πρώτος συγγραφέας της εργασίας, Δρ Σαράντης Λιβαδάς τονίζει την αναγκαιότητα επαναξιολόγησης χορήγησης αγωγής σε άτομα που δεν έχουν σαφή λόγο λήψης αγωγής σύμφωνα με τις ισχύουσες κατευθυντήριες οδηγίες. Εξίσου σημαντικό, κατά τον ειδικό, είναι η ανάγκη λήψης αυτής της θεραπευτικής απόφασης από τους εξειδικευμένους ιατρούς, δηλαδή τους ενδοκρινολόγους.