«Ο διαρκής ανταγωνισμός με εξαντλεί!»

Ένας τρόπος να προσεγγίσουμε το σύνθετο αυτό ζήτημα θα ήταν να ξεκινήσουμε με την ακόλουθη διάκριση: όπως παρατηρεί ο Κορεάτης φιλόσοφος Μπιουνγκ – Τσουλ Χαν στο βιβλίο του «Η κοινωνία της κόπωσης», «η ψυχή του σύγχρονου επιδοσιακού υποκειμένου διαφέρει από αυτήν του πειθαρχικού υποκειμένου».

Πράγματι, κατά τον προηγούμενο αιώνα, η κοινωνία ήταν κυρίως οργανωμένη με βάση την απαγόρευση και τους κανόνες. Το Εγώ ήταν ένα υπάκουο Εγώ που είχε ως γνώμονα στη ζωή του το καθήκον και τη συμμόρφωση στον νόμο. Υπήρχε ένα μεγάλο «Πρέπει» πάνω από το κεφάλι του, το οποίο δεσμευόταν να τηρήσει απαρέγκλιτα.

Επρόκειτο για μία καταπιεστική κοινωνία που έθετε στο άτομο έναν εξωτερικό καταναγκασμό. Ο καταναγκασμός αυτός έβρισκε την υλική κατά κάποιο τρόπο εκδήλωσή του μέσα σε ανελαστικές δομές εγκλεισμού, όπου ο ρυθμός της ζωής αποτελούσε αντικείμενο ενός σχεδόν ολοκληρωτικού και λεπτομερούς διακανονισμού: νοσοκομεία, ψυχιατρικά άσυλα, φυλακές, στρατόπεδα και εργοστάσια. Δεν ζούμε όμως πια στην κοινωνία αυτή.

Διαβάστε περισσότερα στο kontasou.com