Αφροδίτη Γραμμέλη

Μέχρι χθες οι άνθρωποι όπως ο Λευτέρης αντιμετωπίζονταν ως καρικατούρες στην γελοιωδώς επιφανειακή και βαθειά ρατσιστική προσέγγιση του θεάματος στην διαφορετικότητα. Φυσικά όλη αυτή η προσέγγιση δεν θα υπήρχε αν δεν ήταν αποδεκτή.

Αν δηλαδή δεν υπήρχαν ανάμεσά μας όλοι αυτοί οι χοντροκομμένοι και άξεστοι τύποι που ξεκαρδίζονται με χυδαία ανέκδοτα και εξευτελισμό των γκέι σε θεατρικές σκηνές και σελιλόιντ, σε κακή χρήση της λέξης αυτισμός την οποία εκτοξεύουν θέλοντας να περιγράψουν αδυναμία και να υποτιμήσουν κάποιον με αποκλεισμό.

Δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Είτε την υιοθετούμε ως θεωρία αλλά δεν το εφαρμόζουμε στην πράξη είτε την εκμεταλλευόμαστε προκειμένου να δείξουμε πόσο συμπονετικοί και φιλάνθρωποι είμαστε. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θεωρούν πως ο Λευτέρης και ο καθένας που ζει ανάμεσά μας έχει δικαίωμα στο όνειρο και εμείς όλοι υποχρέωση να προστατεύουμε το δικαίωμα αυτό.

Είναι το γνωστό «όσο κάτι συμβαίνει έξω από το σπίτι μας είμαστε μαζί του για την βιτρίνα». Σκληρό αλλά αληθινό. Συζητάμε για τον ένα και μοναδικό ρόλο του Ντόντου σε σύνολο τριάντα ελληνικών σειρών για φέτος και εκατοντάδων στο παρελθόν… Μέχρι τώρα δεν βρέθηκε κάποιος να δώσει την ευκαιρία. Αρα δε φταίει μόνο το κοινό. Φταίνε και οι δημιουργοί, τουλάχιστον αυτοί που ποιούν ήθος…

Μιλώντας στην Lifo ο Λευτέρης θα πάει κόντρα στον σκοταδισμό, την οπισθοδρόμηση και την υποκρισία των «μεγαλόψυχων». Θα ακουμπήσει με το μαγικό ραβδί του τις ψυχές όσων νιώθουν πως τα λάθη των άλλων είναι δικά τους και θα πει. «Το μήνυμά μου προς αυτά τα παιδιά θα ήταν να είναι δυνατά, να μην το βάζουν κάτω, να μην ντρέπονται γι’ αυτό που είναι και το κυριότερο να μην κλείνονται στα σπίτια τους και στον εαυτό τους. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό απ’ το να πάψεις να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι».

Υπάρχει, Λευτέρη. Να μην επιτρέπεις στον άλλο να ελπίζει και να ονειρεύεται επειδή εσύ νιώθεις ότι είσαι καλύτερος από αυτόν.