Αλέξανδρος Κασιμάτης

Όσοι ευαγγελίζονται μετά τον Ιούλιο 2027, που λήγει η θητεία της Κυβέρνησης, αλλαγή πολιτικής και αριστερόστροφα μοντέλα που δήθεν θα λυτρώσουν τον ελληνικό λαό ή κοροϊδεύουν συνειδητά την εκλογική πελατεία τους ή δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Η χώρα, ιδιαίτερα από το 2027 και μετά δεν έχει περιθώρια πολιτικών πειραματισμών, χωρίς να μπει σε νέες περιπέτειες, καθώς έχουμε εμπρός μας ένα δημόσιο χρέος 356,6 δισ. ευρώ (161,9% του ΑΕΠ). Ένα χρέος το οποίο πρέπει να διαχειριστούμε με σοβαρότητα, για τον απλό λόγο ότι από το 2025 και τα μετέπειτα χρόνια οι υποχρεώσεις μας για την εξυπηρέτησή του εκτοξεύονται.

Φέτος οι υποχρεώσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους ήταν 8,8 δισ. και το 2025 ανέρχονται σε 9 δισ. Το 2026 ανεβαίνουν στα 13 δισ. το 2027 στα 12,1 δισ. το 2028 στα 12,1 δισ. το 2029 στα 10,4 δισ. το 2030 στα 10,9, το 2031 στα 11 δισ. Προφανώς και τα περισσότερα από αυτά δεν θα εξοφληθούν, αλλά θα αναχρηματοδοτηθούν με νέα δάνεια (που φυσικά δεν θα έχουν τα σημερινά χαμηλά επιτόκια) από τις αγορές. Χοντρικά, από το 2027 και για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα πρέπει να βγαίνει στις αγορές και να δανείζεται 1 δισ. ευρώ κάθε μήνα.

Το χειρότερο έρχεται στη συνέχεια και συγκεκριμένα το 2032 όπου η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει τους τόκους για τα δάνεια του 2013 από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Συμφωνήσαμε τότε να μην πληρώνουμε τόκους για να μειωθεί το κόστος αναχρηματοδότησης του χρέους, αλλά το 2032 η περίοδος χάριτος λήγει οπότε πρέπει να τους πληρώσουμε όλους μαζί. Μια συντηρητική εκτίμηση είναι ότι πρόκειται για ένα ποσό της τάξης των 20 δισ. ευρώ. Μετά από αυτόν τον σκόπελο, το 2033 οι υποχρεώσεις για τις χρέος ανέρχονται σε 12,3 δισ. και από το 2034 (6,4 δισ.) υποχωρούν.

Όπως γράψαμε, τα κεφάλαια για την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους είναι εφικτό να τα αντλήσουμε από τις αγορές, θα πρέπει όμως να συντρέχουν δυο προϋποθέσεις: Η πρώτη είναι ότι δεν θα συμβεί μια μεγάλης κλίμακας οικονομική κρίση, σαν αυτή του 2008 που ξεκίνησε από τις αμερικανικές τράπεζες και επεκτάθηκε στο δημόσιο χρέος και γενικότερα οι συνθήκες στις αγορές να παραμείνουν ευνοϊκές. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση είναι τα επόμενα χρόνια στην εξουσία, θα είναι υποχρεωμένη να τηρεί με αυστηρότητα το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Μόνον οι μεταρρυθμίσεις και η πιστή τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων μπορούν να διατηρούν ελεύθερη την πρόσβαση της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές με καλούς όρους.