Αλέξανδρος Κασιμάτης

Η αντίληψη ότι το κράτος μπορεί να διαχειριστεί οικονομικές μονάδες καλύτερα από τους ιδιώτες επικρατεί σε όλες τις κυβερνητικές βαθμίδες και όχι μόνον από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τότε που η οικονομία κινείται βάσει των μνημονίων, σταθερά αποκλίνουμε από το στόχο των αποκρατικοποιήσεων.

Η ΕΒΖ είχε υποχρεώσεις προς την Τράπεζα Πειραιώς της τάξης των 150 εκατ. ευρώ. Η προηγούμενη διοίκηση της τράπεζας σε συνεργασία με τον αρμόδιο υπουργό Γ. Σταθάκη ήρθε σε μια συμφωνία για τα δάνεια. Η ΕΒΖ θα πουλούσε τα δύο εργοστάσια που έχει στη Σερβία, θα έδινε το τίμημα, περίπου 50 εκατομμύρια ,στην Πειραιώς η οποία θα έσβηνε ισόποσο χρέος και θα ρύθμιζε την υπόλοιπη οφειλή.

Πραγματοποιήθηκε λοιπόν διεθνής διαγωνισμός και πλειοδότησε με 50 εκατ. ένας σέρβος επιχειρηματίας. Του ζήτησαν να αυξήσει το τίμημα στα 60 εκατ. και το αποδέχθηκε. Μάλιστα μετά τον διαγωνισμό και την αύξηση του τιμήματος ήρθε στην Αθήνα, είδε υπουργούς και άλλους αρμόδιους και συμφώνησαν πως είναι ο αγοραστής. Ο επιχειρηματίας επέστρεψε στο Βελιγράδι και περίμενε να τον καλέσουν να υπογράψει τα συμβόλαια.

Στο μεταξύ στην Αθήνα άρχισαν να επικρατούν απόψεις ότι τα δυο εργοστάσια στη Σερβία είναι σημαντικά, πως με την πώληση τους απαξιώνεται η ΕΒΖ και άλλα τέτοια ανάλογα. Με τα πολλά και μετά από μήνες αδράνειας χωρίς να γίνεται τίποτε στην ΕΒΖ, διορίστηκε νέος πρόεδρος, ο οποίος είδε τα οικονομικά αδιέξοδα και σήκωσε το τηλέφωνο να ρωτήσει τον Σέρβο επιχειρηματία αν ισχύει ακόμη η προσφορά του. Αυτός, αφού υπογράμμισε ότι όταν πρόσφερε τα 60 εκατ. ο τόνος της ζάχαρης είχε περίπου 500 δολάρια ενώ τώρα υποχώρησε στα 350, υπενθύμισε ότι επιπλέον και η ισοτιμία του δολαρίου είχε μεταβληθεί και έκλεισε το τηλέφωνο.

Στη συνέχεια στην Κυβέρνηση ανακάλυψαν ότι η Πειραιώς δεν μπορεί να χρηματοδοτεί μια ουσιαστικά πτωχευμένη εταιρία, ενώ οι παραγωγοί πίεζαν να πληρωθούν. Κατόπιν αυτών και υπό την οργή των τευτλοπαραγωγών ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις μήπως και βρεθεί κάποιο fund το οποίο θα αγοράσει την ΕΒΖ. Σε ποια τιμή; Προφανώς στις εξευτελιστικά χαμηλές τιμές που πουλιούνται οι πτωχευμένες εταιρίες. Και αυτό αν είμαστε τυχεροί.

Η προσγείωση στη λογική και στον ρεαλισμό είναι οδυνηρή διαδικασία, καθώς η Κυβέρνηση ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη διακυβέρνηση της χώρας.