Αλέξανδρος Κασιμάτης

Στις ευρωεκλογές ο κανόνας ανατράπηκε. Πλούσιο με καλές υποψηφιότητες το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, αλλά οι ψηφοφόροι προτίμησαν τα πρόσωπα που γνώριζαν. Το ίδιο και στο ΚΙΝΑΛ. Ο Ν. Παπανδρέου έμεινε εκτός, καθώς οι ψηφοφόροι προτίμησαν Ανδρουλάκη και Καιλή που ήταν και πριν στην Ευρωβουλή. Σε σημαντικό βαθμό το ίδιο συνέβη και στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, πχ με τον Παπαδημούλη.

Χαρακτηριστική περίπτωση νέου, «καθαρού» προσώπου με επικοινωνιακές ικανότητες που αναρριχήθηκε στην πολιτική επετηρίδα γρήγορα λόγω της ιδιαίτερης συγκυρίας, ήταν και ο Α. Τσίπρας. Το άστρο του όμως την περασμένη Κυριακή άρχισε να τρεμοσβήνει επικίνδυνα, μετά τη στροφή που έκαναν οι ψηφοφόροι σε επιλογές που γνωρίζουν από το παρελθόν. Αρκετές φορές στα σχεδόν 4,5 χρόνια που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Πρωθυπουργός άλλα υπόσχονταν κι άλλα έκανε. Ωστόσο οι ψηφοφόροι τον συγχωρούσαν. Η ανοχή φαίνεται πως τελείωσε την περασμένη Κυριακή. Ο Α. Τσίπρας κούρασε την κοινή γνώμη.

Ενας βασικός λόγος είναι ότι η ρητορική του Α. Τσίπρα ήταν σταθερά διχαστική, σχεδόν εμφυλιοπολεμική: Εμείς και οι άλλοι, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν, οι πολλοί και οι λίγοι, η ελίτ και ο λαός κόκ Ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ μόνιμα καταγγελτικός: Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους, κατηγορίες στους πολιτικούς αντιπάλους που χρεοκόπησαν την χώρα κλπ. Μια κυβέρνηση χωρίς προτάσεις και σχεδιασμό με συνεχή οργή για τους πολιτικούς αντιπάλους της. Οργή που δεν περιοριζόταν στα υπουργικά γραφεία, αλλά διοχετεύονταν σε συγκεκριμένους στόχους (πχ media ) με χρήση των μέσων που διαθέτει μια κυβέρνηση. Η γνωστή δήλωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την Κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία απηχούσε τις αντιλήψεις που επικρατούσαν στον ηγετικό κύκλο.

Ενας άλλος λόγος είναι ότι ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησαν διακυβέρνηση έχοντας ακράδαντη πεποίθηση ότι κατέχουν την μοναδική πολιτική αλήθεια. Δεν παραδέχονται μικρά και μεγάλα λάθη στη διακυβέρνηση ακόμη κι όταν οι αποδείξεις των σφαλμάτων και των επιλογών τους είναι προφανείς. Αν η πραγματικότητα δεν βόλευε τα σχέδια της Κυβέρνησης, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα: «Δεν κόψαμε εμείς τις συντάξεις, 11 φορές το έκαναν οι προηγούμενοι» έλεγαν και λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τι τους νοιάζει τους συνταξιούχους αν η μείωση έγινε επειδή καταργήθηκε το ΕΚΑΣ ή αυξήθηκαν οι κρατήσεις ή η εφορία; Το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Το τελικό ποσό της σύνταξης είναι μικρότερο. Η άρνηση της πραγματικότητας όπου δεν βόλευε τον ΣΥΡΙΖΑ μεγέθυνε την προπέτεια και την αλαζονεία στη συμπεριφορά των στελεχών του. «Τώρα θα ακούσετε, μιλάει ο Πρωθυπουργός της χώρας» είχε πει ο Α. Τσίπρας σε μια στιγμή έντασης.

Οι αποφάσεις και η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν παρουσίαζαν ανεπάρκειες διαπνέονται από πολιτικό αμοραλισμό. Έναν αμοραλισμό που έχει θεμέλια στο δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και στην πολιτική αυθεντία. Κι επιπλέον ο Α. Τσίπρας πρεσβευε το νέο στην πολιτική προσπαθώντας να μιμηθεί στις δηλώσεις και στο βήμα της Βουλής τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ξεχνώντας ότι ο Παπανδρέου μοίραζε χρήματα επειδή βρήκε γεμάτα ταμεία και κυρίως, δεν εφάρμοσε μνημόνιο.