Αναστασία Κουκά

Και τι δεν διαβάσαμε…Ότι τα ‘θελε και τα ‘παθε γιατί δεν είναι αυτά για την ηλικία της, ότι δεν τήν προστάτευσαν οι δικοί της άνθρωποι, ότι τα κάνει όλα για τα λεφτά…

Και δεν μπορεί, αλήθεια, παρά να αναρωτηθεί κανείς, παρακολουθώντας όλο αυτό το απογυμνωμένο από ανθρωπιά, συναίσθημα και κάθε ίχνος σεβασμού παραλήρημα: Αλήθεια, ποιος είσαι εσύ που θα υποδείξεις σε έναν ζωντανό μύθο πότε θα σταματήσει να κάνει αυτό για το οποίο έχει γεννηθεί;

Ποιος είσαι εσύ που χαρακτηρίζεις «γριά» μια γυναίκα – φαινόμενο που για πάνω από μισόν αιώνα μεγαλώνει γενιές με τα τραγούδια της, που συνεχίζει να γεμίζει μαγαζιά και συναυλιακούς χώρους ξεσηκώνοντας, συγκινώντας, απογειώνοντας το φανατικό κοινό της;

Ποιος είσαι εσύ που αντί να τήν θαυμάσεις για το πάθος της, την ζωντάνια της, την εξαιρετική φωνητική της κατάσταση, την αγέρωχη σκηνική της παρουσία, αλλά και για την δύναμή της να ολοκληρώσει τη μουσική φράση της πριν πέσει λιπόθυμη στη σκηνή από βαρύ εγκεφαλικό, τήν καταδικάζεις στην απραγία, στη σιωπή, στην αναγκαστική απόσυρση που για έναν χαρακτήρα σαν τον δικό της αποτελεί συνώνυμο του θανάτου;

Εκείνη, που σεβάστηκε το θείο δώρο της μεγάλης φωνής που τής χαρίστηκε και γαλουχήθηκε με την αρχή ότι ο καλλιτέχνης δεν εγκαταλείπει ποτέ τη σκηνή, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές του. Την πρώτη γυναίκα τραγουδίστρια που τόλμησε να σηκωθεί από την καρέκλα και να σταθεί περήφανα όρθια στο πάλκο, την ιδανική κι αναντικατάστατη δεύτερη φωνή του μέγα Καζαντζίδη, την ερμηνεύτρια που τής εμπιστεύθηκαν τα τραγούδια τους όλοι οι μεγάλοι συνθέτες, από τον Μητσάκη και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Μαρκόπουλο, και τον Ξαρχάκο κι από τον Σπανό, τον Πλέσσα και τον Άκη Πάνου μέχρι τον Κώστα Χατζή; Που κατάκτησε, με την ίδια ευκολία, τα λαϊκά πάλκα, τις μεγάλες πίστες, τα γήπεδα, τα αρχαία θέατρα αλλά και το θεατρικό σανίδι και το κινηματογραφικό πανί;

Αλλά και τη χορτασμένη γυναίκα που έζησε και στα αλώνια και στα σαλόνια, που αγάπησε κι αγαπήθηκε με πάθος, που δεν δίστασε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί εκτός γάμου στη συντηρητική δεκαετία του ΄70, που δεν εξαρτήθηκε οικονομικά από κανέναν, που όριζε πάντα τη ζωή της σύμφωνα με τα δικά της «θέλω» και τις δικές της αρχές και που αντιστάθηκε σθεναρά και απολύτως συνειδητά στην προδιαγεγραμμένη μοίρα της ηλικιωμένης που κάθεται σ’ ένα κρεβάτι περιμένοντας το τέλος.

Στο ερώτημα λοιπόν γιατί τραγουδούσε ακόμη η Μαρινέλλα στα 86 της, η απάντηση είναι μία και απολύτως ξεκάθαρη: Γιατί ήθελε και μπορούσε.