Ανδρέας Μπελεγρής

Σε μια άλλη περίπτωση η απόφαση αυτή ενδεχομένως να φαινόταν απολύτως λογική, όμως γίνεται σε μια συγκυρία τέτοια που γεννά ερωτήματα, καθώς ουσιαστικά ο Μάριο Ντράγκι μετέφερε κατά δεκαπέντε ημέρες νωρίτερα τα χρονικά περιθώρια των διαπραγματεύσεων.

Προφανώς πρόκειται, όχι για μια απόφαση χρηματοοικονομικού χαρακτήρα, αλλά για μια απόφαση με πολιτικά κίνητρα που καλύπτουν την καγκελαρία, από έναν θεσμό που δεν έχει τη δικαιοδοσία να εμπλέκεται σε πολιτικές εκρεμμότητες. Η άσκηση πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση, στραγγαλίζοντας το χρονικό πλαίσιο των συζητήσεων για μια νέα συμφωνία, είναι κάτι που επαναφέρει τον προβληματισμό για τον τρόπο λειτουργίας βασικών θεσμών που αποτελούν πυλώνες της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και έπειτα, μια σειρά από επικεφαλής ευρωπαϊκών οργάνων χρησιμοποιούν το θεσμικό ρόλο τους και συμπεριφέρονται ως delivery boys του Βερολίνου. Συζητούν με τα μέλη της νέας κυβέρνησης, καταπατούν κάθε έννοια πολιτικής ευγένειας και δημοκρατικής αντίληψης, προσβάλουν και λοιδορούν λες και έχουν πάρει, ελέω Θεού, τη δικαιοδοσία να απορρίπτουν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.   Με τρόπο θρασύ καθιστούν σαφές πως δεν υπάρχει ισοτιμία ανάμεσα στα κράτη – μέλη της ΕΕ, πως έχουν πάψει να λειτουργούν οι θεσμοί και πως η Γερμανία είναι έτοιμη να εκδικηθεί οποιοδήποτε επιθυμεί να ξεφύγει από την πολιτική και οικονομική γραμμή που έχει επιβάλει στην Ευρώπη.

Το προηγούμενο διάστημα οι ίδιοι παράγοντες ήταν που άφησαν στην τύχη της την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Ενώ τα τότε κυβερνητικά κόμματα πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις συνεργασίας μαζί τους, οι εταίροι της χώρας δεν τήρησαν να συμφωνηθέντα για να ανοίξει η συζήτηση ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους με την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, με αποτέλεσμα Σαμαράς και Βενιζέλος να βρεθούν σε δυσμενή θέση.

Η γερμανική ηγεμονία είναι μια πραγματικότητα, που πλέον σχολιάζεται με τα πιο μελανά χρώματα, ακόμα και από τον γερμανικό δεξιό Τύπο. Κανείς δεν πρόκειται να περισώσει την ασφαλή θέση του αν δεν αντιληφθεί ότι ο έλεγχος που επιδιώκει το Βερολίνο τρέφεται συνεχώς από μια ακόμα επικράτηση.         

Και η Γερμανία, σαν δύναμη εγκλωβισμένη σε έναν νέο μεγαλοϊδεατισμό,  προκειμένου να μην ταπεινωθεί η ίδια, θα εξευτελίζει σπασμωδικά ευρωπαϊκούς θεσμούς που χρειάστηκαν δεκαετίες πολιτικής ηρεμίας για να αποκτήσουν το κύρος και την επιρροή που είχαν μέχρι πρότινος.