Ανδρέας Μπελεγρής

Σε ένα πλαίσιο που αναγκαστικά τα πάντα θα άλλαζαν στη χώρα, κάποιοι έβλεπαν ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν παθογένειες χρόνων και να πραγματοποιήσουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις με βασικό κορμό τον δημόσιο τομέα. Αυτός ήταν ο μεγάλος ασθενής, κάτι που παραδέχονταν στελέχη από όλες τις παρατάξεις.

Στα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν ήρθαν τα πάνω κάτω, όμως δύσκολα μπορεί κανείς πλέον να υποστηρίξει ότι πραγματικά η κρίση έγινε ευκαιρία. Όσο και αν θέλησαν οι δανειστές, όσο και αν επικούρησε το πολιτικό προσωπικό των προηγούμενων κυβερνήσεων, η αντίσταση μιας μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών είτε ενεργητικά, είτε παθητικά αποτέλεσε το μεγάλο εμπόδιο στις επιχειρούμενες αλλαγές.

Το κλίμα στο οποίο έγιναν όλες αυτές οι προσπάθειες ήταν σκοτεινό. Η ανασφάλεια και ο φόβος συνδυασμένα με τη συνήθη καχυποψία από την πλευρά των υπαλλήλων σε ότι ανατρέπει μια συνήθεια και, σε κάποιες περιπτώσεις, πολλά προνόμια, οδήγησαν τελικά σε περιορισμένες μεταρρυθμίσεις σε σχέση με ότι είχε εξαγγελθεί. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι οι μεγάλες αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι που θα κληθούν να τις εφαρμόσουν, να έχουν εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία που χαράζει γραμμή.

Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου για το δημόσιο τομέα που θα κατατεθεί τις επόμενες ημέρες στη Βουλή, εξασφαλίζει τουλάχιστον αυτό: οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν να φοβούνται μη χάσουν το βασικό αγαθό της εργασίας. Ως προς αυτό εξασφαλίζονται πλήρως, καθώς καθησυχάζονται στο σύνολό τους με την επιστροφή στην ουσία κάτι παραπάνω από 2000 υπαλλήλων. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου θα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε τομές με στόχο την καλύτερη και ταχύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη, έχοντας μαζί της το προσωπικό των υπουργείων, των Οργανισμών και των υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Πρόκειται για μια επανεκκίνηση των σχέσεων εμπιστοσύνης όλων αυτών με την κυβέρνηση. Δεν είναι βέβαιο πόσο θα κρατήσει αυτή η κοινωνική συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εξαρτάται με τις γενικότερες εξελίξεις στην οικονομία. Εντούτοις είναι  μια συγκυρία που επιτρέπει να δημιουργηθούν οι σωστές βάσεις για μια καινούργια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Μια τέτοια κοινωνική συμφωνία είχε συνάψει τόσο η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, όσο και η πρώτη του Κώστα Καραμανλή, με de facto διαστρεβλώσεις των υποσχέσεων. Γι’ αυτό, ας μην τριτώσει το κακό. Είναι ένα στοίχημα. Μια πραγματική ευκαιρία.