Ανδρέας Μπελεγρής

Η διάλυση του παραδοσιακού κομματικού μηχανισμού, από τότε ακόμα, ήταν το αίτημα. Ο Σαμαράς, για να μπορέσει να υπάρξει αυθύπαρκτα, το εξυπηρέτησε σε ένα βαθμό, αλλά δεν το ολοκλήρωσε. Ίσως να μην πρόλαβε. Ξαφνικά, κάποια στιγμή, αποφάσισε να βάλει φρένο στην ιδέα ίδρυσης νέου κόμματος, της Νέας Ελλάδας. Στην Λερναία Ύδρα της κρίσης όποιο κεφάλι και αν έκοβε, φύτρωναν δύο. 

Στο σύνολο της ιστορίας του το κόμμα βρισκόταν στη σκιά ενός Καραμανλή· εξαιρώντας κανείς ένα μικρό διάστημα στο οποίο αρχηγός ήταν ο Μητσοτάκης, αλλά και την πρώτη περίοδο την προεδρίας του Καραμανλή του νεότερου, μετά το θάνατο του ιδρυτή - όταν έπαιζαν παιχνίδι οι αποκαλούμενοι, από τη βάση, "βαρόνοι".

Την κατάσταση ευνοούσε ο παραδοσιακός τρόπος λειτουργίας του γραναζιού. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν πολιτικές ομάδες με πραγματικές ιδεολογικές διαφορές, αλλά οικογένειες που το καθε νέο στέλεχος έπρεπε να προσκολληθεί σε κάποια από αυτές για να καταφέρει να υπάρξει: καμαρίλα.

Η δομή ήταν συγκεκριμένη και οι ιδέες συντηρούνταν κυρίως μέσα σε σχήματα εισαγόμενα από τις Βρυξέλλες. Κι ήρθε η οικονομική κρίση που κλόνισε το πολιτικό στερέωμα της Νέας Δημοκρατίας. Η αλλαγή ηγεσίας με τον Σαμαρά, το 2009, προετοίμασε τον μαρασμό της οικογενειοκρατίας.

Ο Καραμανλής σε όλο αυτό το τελευταίο διάστημα απολάμβανε την ασυλία του και δεν τη διακινδύνευε για κανένα λόγο. Το άνθος του θρύλου του ψαλιδίστηκε στο δημοψήφισμα, τότε που πολλοί είχαν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να γυρίσει το κλίμα. Παρά τη δημοφιλία του, η Νέα Δημοκρατία "έβραζε" με τη στάση του.

Σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές σγούριασε και ο τελευταίος κρίκος που συνδέει τη Νέα Δημοκρατία με το παρελθόν της. Η "Ευρώπη" δεν φέρνει νέες ιδέες πια. Χωρίς την αναζωογόνο φωτιά ενός εθνικού οράματος, τα τζάκια αχρηστεύονται. 


Το αίτημα με το οποίο εξελέγη ο Σαμαράς ενεργοποιείται και πάλι. 

Όσοι είχαν μάθει να λειτουργούν μέσα στο κλίμα της βαθιάς δεκαετίας του ´80 χάνουν την ψυχραιμία τους. Σπάνε πόρτες και εισβάλουν όπου δεν έχουν ρόλο. Μα, η ΝΔ είναι ιδιοκτησία τους! 

Ξεχνούν οτι οι βίαιες αντιδράσεις τον μόνο μύθο που μπορούν να φτιάξουν είναι αυτόν του ιδρυτή του κόμματος. Αλλά και έτσι να μην είναι, οι καγκουριές είναι ξεπερασμένες. Ένα σύγχρονο κόμμα, στη δεύτερη δεκαετία του νέου αιώνα, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου, δεν μπορεί να λειτουργεί με τον τσαμπουκά· τι κι αν διανύουμε περίοδο εθνικής παρακμής. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Μεϊμαράκης χρεώνεται στον Καραμανλή, σε αντίθεση με τους άλλους τρεις συνυποψηφίους του οι οποίοι, αποκηρύσσοντας ρητά το παρελθόν, έχουν καλύτερη επικοινωνία με τον τελευταίο εκλεγμένο πρόεδρο του κόμματος. Αυτόν που είχε ως στοίχημα την ανανέωση και τη διάλυση των "τζακιών". 

Οι εσωκομματικές εκλογές θα βγάλουν αν το κομμα της Δεξιάς στην Ελλάδα πέθανε με προοπτικη αναγέννησης ή παραμένει ημιθανές.