Ανδρέας Ζούλας

Τον οποίο σπεύδω εξ αρχής να πω ότι τον θεωρώ και τον αντιμετωπίζω ως «κίβδηλο νόμισμα». Επίχρυσο, επάργυρο, ο,τιδήποτε… πάντως και σε κάθε περίπτωση, κίβδηλο νόμισμα. Δυνάμενο όμως να εξαπατήσει όποιον ποθεί να πιάσει στο χέρι μια χρυσή λίρα κι απ’ τον διακαή του πόθο, τού διαφεύγει, πως είναι κάλπικη.

Δεν θα κουραστώ να γράφω ότι θα αρκούσε μια και μόνη,σωστά οργανωμένη, συνέντευξη με έμπειρους δημοσιογράφους, έναν οικονομολόγο και έναν διεθνολόγο, για να καταφανεί ότι ο λαμπερός και επικοινωνιακός κ. Κασσελάκης έχει απίστευτη και επικίνδυνη άγνοια για προαλειφόμενο, όχι πρωθυπουργό, αλλά και για πολιτευόμενο, της σειράς μάλιστα.

Με ακατανόητη – για να μη πω, δυστυχώς, ευνόητη – ολιγωρία του Τύπου να κάνει ό,τι θα έκανε ο Τύπος σε μια προηγμένη, πολιτισμένη χώρα ο κ. Κασσελάκης «αλωνίζει» στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και τις εφημερίδες λέγοντας ο,τι «αρλούμπα» θέλει στα οικονομικά και εθνικά θέματα, με το προσήκον «αυστηρό» ύφος και κάνοντας ακόμη αυστηρότερες συστάσεις στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος βέβαια, όπως καθομολογείται από κάθε σοβαρή «φωνή», στήριξε την οικονομία και ξανάδωσε κύρος στην χώρα. Είναι καταφανές πώς είναι η Ελλάδα σήμερα, πώς αντιμετωπίζεται διεθνώς και πώς ήταν πριν από λίγα χρόνια – επί Τσίπρα. Όταν δεχόταν συστάσεις, αυστηρές υποδείξεις και απειλές για οικονομικές κυρώσεις ακόμη και από αμφιβόλου – για να μη πούμε γνωστοτάτου - πολιτικού παρελθόντος, νεόκοπους «δημοκρατικούς» ηγέτες, που πιστότατα –πειθήνια – είχαν επί σειρά ετών υπηρετήσει άλλα καθεστώτα…

Θα είχε «ξεφουσκώσει» ο κ. Κασσελάκης με μία και μόνη συνέντευξη των προδιαγραφών που προσδιόρισα προηγουμένως. Η δύναμη μιας πραγματικής συνέντευξης είναι καταλυτική. Αποκαλύπτει τα πάντα και κυρίως την κενότητα και την έλλειψη πραγματικών πολιτικών θέσεων. Τέτοια όμως συνέντευξη δεν έγινε…

Μη έχοντας λοιπόν την καθαρή και γνήσια «πολιτική ακτινογραφία» του κ. Κασσελάκη θα άξιζε τον κόπο να διερευνήσουμε το πώς, από πού και γιατί μας προέκυψε. Κι αυτό είναι μυστήριο. Μια «άκρη» δίνει το γεγονός ότι ο «κ. Κασσελάκης», παντελώς άγνωστος στο πανελλήνιο – και στον ΣΥΡΙΖΑ – βρέθηκε στην κομματική λίστα των Βουλευτών Επικρατείας μόλις πριν από ένα χρόνο… Ο μόνος που τον ήξερε ήταν ο τότε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας. Δεν ξέρω αν πριν ή μετά τις περυσινές εκλογές ρωτήθηκε από κάποιο κομματικό στέλεχος, «σύντροφό» του. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μέσα στην κομματική συντριβή, η επιλογή αυτή του κ. Τσίπρα ούτε καν συζητήθηκε.

Αυτό που με σχετική πάντοτε ασφάλεια μπορεί να συναχθεί είναι ότι ο κ. Κασσελάκης είτε ήταν εκλεκτός του κ. Τσίπρα, οπότε ανακύπτει το ερώτημα πώς είχε συμβεί αυτό, με τι κριτήρια είπε ο κ. Τσίπρας «θα βάλω τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο». Από την άλλη, αν ο κ. Τσίπρας δεν γνώριζε ούτε εκείνος τον κ. Κασσελάκη, με εισήγηση τίνος – προφανέστατα εξωκομματικού παράγοντα – έλαβε τις αποφάσεις που έλαβε;

Το ποιος ή ποιοι μπορεί να εισηγήθηκαν στον κ. Τσίπρα «βάλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο» δεν μπορεί να διερευνηθεί, ούτε πολύ περισσότερο μπορούμε να φανταστούμε τα, πολιτικά ή άλλα, επιχειρήματα που επικαλέστηκε αυτός ο κάποιος άγνωστος εισηγητής. Κατά συνέπεια, ούτε και η βασιμότης και η … πειστικότης των επιχειρημάτων του μπορούν να ελεγχθούν.

Αν όμως ο εισηγητής και τα επιχειρήματά του δεν μπορούν να διερευνηθούν, είναι δυνατόν να πιθανολογήσουμε τις επιδιώξεις του. Επεδίωκε αυτός ο άγνωστος παράγων να «σμιλέψει» έναν «νέον πολιτικόν άνδρα», που με την νεανική ορμή του και την φρεσκάδα του θα ανάτρεπε τον «Μητσοτάκη»; Όμως οι «πολιτικές παρεμβάσεις» - αν η «σμίλευση» του «ηγέτη Κασσελάκη» συνιστά πολιτική παρέμβαση – βρίσκονται πάντοτε σε στενή συνάρτηση με τον «πολιτικό χρόνο». Ο πραγματικός χρόνος, με τον ελάχιστο ορίζοντα μέχρι τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, του… 2027, για να … ανατραπεί «ο Μητσοτάκης» είναι εξαιρετικά μεγάλος. Μπορεί, πράγματι, ένας παράγων με σύνεση και λογική τόση, ώστε να μπορεί να πείσει τον κ. Τσίπρα να βάλει «τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο» να έχει τέτοιες αυταπάτες…

Αν δεν είναι η «ανατροπή του Μητσοτάκη» ο στόχος του άγνωστού μας αυτού παράγοντα, μήπως με «τον Κασσελάκη» επεδίωκε να ανασυντάξει ή, αντίθετα, να αποδιαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ; Και το μεν πρώτο φαίνεται αδύνατο, ενώ για το δεύτερο, χρειάζεται άραγε «ο Κασσελάκης»; Επιπροσθέτως δε, ένας τόσο έξυπνος και αποτελεσματικός παράγων δεν θα «σμίλευε» τον νέον άνδρα «Κασσελάκη», για να αναδείξει τις ηγετικές ικανότητες του κ. Ανδρουλάκη, ώστε αυτός να συνενώσει «τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς»… Σε λογικά αδιέξοδα καταλήγουμε με την διερεύνηση των εκδοχών αυτών.

Με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στο ένα και μοναδικό απομένον συμπέρασμα ως προς το τι επεδίωκε αυτός ο παράγων που έπεισε τον κ. Τσίπρα να βάλει «τον Κασσελάκη» στο ψηφοδέλτιο και στην πολιτική…

Ο αμεσότατα χρονικά προσεγγίσιμος στόχος είναι η σύγχυση. Η πρόκληση πολιτικής σύγχυσης, που μπορεί να θέσει – σε όποιον βαθμό θέτει – σε αμφισβήτηση την πορεία που χαράζει και θέλει να ακολουθήσει η Κυβέρνηση, για να έχει τα αποτελέσματα που προσδοκά μέσα στα όρια της πολιτικής εντολής που έχει. Και αυτό σαφώς, σαφέστατα είναι νόθευση του γενικότερου κλίματος. Και προς τούτο, για την νόθευση αυτή, επινοήθηκε και προωθήθηκε από τον άγνωστο παράγοντα και έγινε αποδεκτή από τον κ. Τσίπρα η προώθηση «του Κασσελάκη». Και γι’ αυτό τον θεωρώ και τον αντιμετωπίζω ως κίβδηλο νόμισμα.

Και επειδή την πολιτική ζωή της χώρας την παρακολουθώ συνειδητά ως πολίτης και δημοσιογράφος από την εποχή που δεν είχαν καν συναντηθεί οι γονείς του κ. Κασσελάκη, ένα έχω να πω: Όταν βρούμε στην τσέπη μας ένα κίβδηλο νόμισμα, σεβόμενοι τον κόπο μας και τον κόπο των συνανθρώπων μας, δεν «το δίνουμε ρέστα». Γιατί έτσι το διατηρούμε στην κυκλοφορία. Το πετάμε το κίβδηλο νόμισμα ή το φυλάμε κάπου παράμερα, δεν το ξαναβάζουμε στην κυκλοφορία. Έτσι μόνο ακυρώνουμε την αρνητική του επίδραση στην αγορά και το κοινωνικό σύνολο.

Το να κρατήσει ένας «κάπου» το κίβδηλο νόμισμα, αφού το αναγνωρίσει ως κίβδηλο, για να του θυμίζει την περιστασιακή απρονοησία του, μπορεί να αποδειχθεί και χρήσιμο. Όσο χρήσιμες μπορεί να αποδειχθούν και οι φωτογραφίες και το όποιο χαμογελαστό «σέλφι» με «τον Κασσελάκη», για να λένε οι …κάτοιχοι, σε χρόνο μελλοντικό, στην συντροφιά: «Να, εδώ… δες… θυμάσαι τον Κασσελάκη»;

Με μια και μόνο πραγματική συνέντευξη θα είχε διαμιάς «ξεφουσκώσει». Επιμένω σ’ αυτό. Και εύχομαι να μην επανέλθω και την προσεχή εβδομάδα… Καλή Κυριακή.