Ανδρέας Ζούλας

Εγώ βλέπω το πράγμα τελείως διαφορετικά. Ο ανηλεής πόλεμος αφορά … εννιά περίπου εκατομμύρια ευρώ. Ποιος θα τα πάρει και ποιος θα τα διαχειριστεί. Μιλώ, φυσικά, για την κρατική επιχορήγηση των Κομμάτων, η οποία για τον ΣΥΡΙΖΑ του 17,5% των τελευταίων εκλογών, ανέρχεται σε 2,8 εκ .ευρώ ετησίως. Μέχρι τις προσεχείς εκλογές, η διενέργεια των οποίων, με εξάντληση των συνταγματικών ορίων, τοποθετείται την άνοιξη με καλοκαίρι του 2027, έχουμε τρεις βουλευτικές συνόδους, και αντιστοίχως τρεις καταβολές ύψους 2,8 εκ. ευρώ κάθε μία. Ο αρμόδιος να εισπράξει τα χρήματα αυτά θα ήταν ο κ. Κασσελάκης, αν οι «σύντροφοί» του τον είχαν αφήσει στην θέση του Προέδρου του κόμματος. Την οποία, για να εξηγούμεθα, δεν «έκλεψε», δεν υφήρπασε εκείνος, αλλά του την «χάρισε» η … κυρίαρχη κατά τα άλλα βούληση της εκλογικής βάσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Είναι πλέον ή βέβαιο - κατά τις σχετικές δημοσκοπήσεις, αλλά και κατά την κοινή λογική - ότι αν άφηναν τον κ. Κασσελάκη να είναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές για την ηγεσία του κόμματος αυτού, η «βάση» θα τον εξέλεγε για δεύτερη φορά Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε και θα ήταν ο νόμιμος αποδέκτης και αποκλειστικός διαχειριστής της Κρατικής επιχορήγησης. Το ενδιαφέρον επομένως και των δύο πλευρών είναι τεράστιο και δικαιολογημένο για το ποιος θα πάρει τα ποσά αυτά. Και δεν υπονοώ καθόλου άνομες δοσοληψίες ή ο,τιδήποτε άλλο σχετικό. Λέω απλά ότι η Κρατική επιχορήγηση είναι απολύτως απαραίτητη για την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι δεν καλύπτει όλα τα κομματικά έξοδα. Ταυτόχρονα όμως είναι και ένα αντικειμενικό μέτρο τού τι χρειάζεται για την στοιχειώδη λειτουργία ενός κόμματος, στο επίπεδο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό, τα ελάχιστα έστω λειτουργικά έξοδα ενός τέτοιου κόμματος, αποτελεί την απόδειξη του πόσο δυσχερής είναι η ίδρυση του «Κόμματος Κασσελάκη», που όλο υπονοείται και όλο … δεν φαίνεται. Και ακριβώς γι’ αυτό και ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης επιμένει στο να «πάρει» τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον κάνει «δικόν του», με ό,τι διαδικασίες και εσωκομματικές κόντρες θα συνεπαγόταν μια τέτοια προσπάθεια, αν επανερχόταν στην ηγεσία του, παρά να «φτιάξει» εξ αρχής, εκ του μηδενός, το «δικό του κόμμα», όπως θα το ήθελε εκείνος, χωρίς αντιρρήσεις και εσωκομματικές έριδες...

Από την άλλη πλευρά οι συνασπισμένοι κομματικοί αντίπαλοί του δεν ανέχονται ούτε καν την σκέψη «ο Κασσελάκης» να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να φτιάξει στο όνομά του ή στο πλαίσιό του ένα νέο δικό του κόμμα. Και μάλιστα, να τα κάνει όλα αυτά με χρήματα που δικαιούται ο «δικός τους» ΣΥΡΙΖΑ, κατά τις εκλογικές του επιδόσεις που πέτυχε το … μακρινό πια 2023, όταν κανείς - πλην του «Αλέξη» - δεν ήξερε την ύπαρξη του «Στέφανου Κασσελάκη»…

Αρκεί η σκέψη αυτή για να κάνει ακόμη και ένα νηφάλιο και φύσει ήπιο άτομο να τραπεί προς ανάρμοστες έως και άγριες αντιδράσεις. Πολύ περισσότερο και καταλυτικότερα επιδρά η σκέψη αυτή στους πρώην «συντρόφους» του κ. Κασσελάκη, οι οποίοι άλλωστε, «με το πρώτο», μόλις ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με τον «ηγέτη» τους, «έδειξαν τα δόντια τους».
Από την άποψη αυτή ο κ. Κασσελάκης, ανεξάρτητα του τι θα γίνει στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αν θα είναι ή δεν θα είναι υποψήφιος, αν έχει ή δεν έχει ηγετικό μέλλον στο συγκεκριμένο αυτό κόμμα, έχει ήδη σηματοδοτήσει μια μεγάλη αλλαγή - όχι έργο δικό του, αλλά την σηματοδοτεί - με επενέργειες όχι μόνο στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό μας φάσμα. Κι αυτό γιατί ο κ. Κασσελάκης τελικά έβγαλε στην επιφάνεια τον, απροκάλυπτο, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ χαρακτήρα των στελεχών του κόμματος αυτού. Έβγαλε στην επιφάνεια τον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παλαιότεροι γνωρίζουν αντιπαραθέσεις, εσωκομματικές και διακομματικές, στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Οι νεότεροι - οι ενηλικιωθέντες φυσικά και πολιτικά μετά το 1974 - ούτε καν υποπτεύονται παλιότερες καταστάσεις. Και μένουν σε ανεδαφικές πολιτικές ωραιολογίες-κενολογίες. Ενώ, τώρα, σε μια κωμική επανάληψη του τραγικού παρελθόντος (για να έχουμε και μια αναφορά στο γνωστό … μαρξιστικό απόφθεγμα) εκδηλώνεται και καθίσταται σε όλους καταφανής ο απόλυτος «ετσιθελισμός» του χώρου, με την συμπεριφορά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και καταφαίνεται επίσης η νοοτροπία με την οποία κυβέρνησαν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, με τι απόλυτη περιφρόνηση του θεσμικού της πολιτειακής οργανώσεως πλαισίου, προώθησαν νόμους, διατάγματα, αποφάσεις και πράξεις, για την εξυπηρέτηση «κομματικών ιδεολογημάτων», στα οποία οι ίδιο αυτοί δίδουν τώρα την «εμπράγματη» διάστασή τους.

Και αυτοί μεν, οι σήμερα ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ, αν όιπως όλα δείχνουν τελικώς επιβληθούν και θέσουν οριστικά εκτός των τάξεών τους τον πρώην αρχηγό τους, έχουν μια σχεδόν προδιαγεγραμμένη πορεία. Ο κόσμος, ακόμη και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, «τούς έχει γυρίσει την πλάτη». Η καθοδική πορεία που καταγράφουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις δημοσκοπήσεις δείχνει την αναπότρεπτη κατάληξη. Βαίνει προς αφανισμό ο κομματικός «πόλος» που εξέφρασε έναν ολόκληρο κόσμο. Και φυσικά ούτε ο κομματικός πόλος του ΚΚΕ μπορεί – ακόμη και αν το ήθελε – να «καλύψει»/εκφράσει κομματικά τον χώρο, ούτε φυσικά - ακόμη περισσότερο - αυτό το «κόμμα-φάντασμα» που υπονοεί και απειλεί ο κ. Κασσελάκης ότι θα δημιουργήσει (πώς, πότε και με ποιους ακριβώς, άγνωστο).

Η συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη περισσότερο η διάλυση του κομματικού αυτού σχηματισμού είναι προφανές ότι δημιουργεί κενό, που σημαίνει και αντίστοιχη συρρίκνωση του χώρου της Αριστεράς. Γιατί και αν ακόμη είτε ο ΣΥΡΙΖΑ επιβιώσει με επανακάμπτοντα Κασσελάκη για αρχηγό, είτε αυτός δημιουργήσει άλλο κόμμα, οι σχηματισμοί αυτοί μόνον τμήμα της Αριστεράς δεν θα εκπροσωπούν. Και αυτή η συρρίκνωση του χώρου της Αριστεράς προκύπτει για πρώτη φορά στα πολιτικά μας χρονικά.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν έγιναν ή σημειώνονται λόγω Κασσελάκη και της οξύτατης αντιπαράθεσής του με τους άλλοτε «συντρόφους του. Δεν μεταβάλλει το πολιτικό σκηνικό, στον χώρο της Αριστεράς, ο Κασσελάκης, ως μοιραίος καταλύτης. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η πολιτική απαξίωση του χώρου, καταγραφόμενη στην σταδιακή απομείωση του πολιτικού εκτοπίσματος των ηγετικών του προσωπικοτήτων, παλιότερα, ή στελεχών αργότερα και μέχρι τώρα, κατέστησε δυνατή την εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη και την προβολή του ως πολιτικού «ηγέτη» και παράγοντος.

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι το μέτρο του εκπεσμού της Αριστεράς στο μέτρο που αυτή εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και απόδειξη του εκπεσμού αυτού είναι ο πανικός που επικρατεί στον χώρο του και στα στελέχη του, μήπως τους «αλλοιώσει» ο Κασσελάκης επανερχόμενος ή τους αφανίσει πολιτικά το κόμμα του…
Εξ ου και η …αγωνία για τα 9 εκ. ευρώ της κρατικής επιχορήγησης …