Ανδρέας Ζούλας

Βεβαιότατα, παρά τις κωμικοτραγικές εξελίξεις που σημειώνονται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, βεβαιότατα και εξακολουθούν να υπάρχουν και Αριστεροί και Αριστερά. Αυτό είναι απολύτως δεδομένο, ανεξάρτητα από την κατάληξη των εξελίξεων που δρομολογήθηκαν με την νέα και κορυφαία διάσπαση.

Εκείνο που δεν υπάρχει και δεν φαίνεται και στον, ορατό τουλάχιστον, πολιτικό μας ορίζοντα, είναι ο σοβαρός και αξιόπιστος κομματικός φορέας που θα εξέφραζε σοβαρά και αξιόπιστα το φάσμα του εκλογικού σώματος που χαρακτηρίζουμε με τον όρο «Αριστεροί». Γιατί πρέπει να θεωρείται ως αντικειμενικά δεδομένο ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ – ειδικότερα μάλιστα μετά την τωρινή κατάντια και την προδικαζόμενη συνέχεια – αλλά ούτε και ο νέος φορέας-κίνημα του κ. Κασσελάκη, είναι δυνατόν να «στεγάσει» και να εκφράσει έναν σοβαρό Αριστερό πολίτη.

Ήταν αρκετά τα πέντε χρόνια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ για να ευτελισθεί πλήρως κάθε προσπάθεια αναγωγής της «δράσης» σε αρχές, αξίες και ιδεολογήματα. Ήταν, επίσης, αρκετό - και αυτό είναι ιδιαίτερα οδυνηρό για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων - να «βρεθεί» ένας «Στέφανος Κασσελάκης» για να λειτουργήσει ως καταλύτης της αποδιάλυσης του κομματικού φορέα που «φούσκωσε» μέσα σε λίγα χρόνια από το 3% για να φτάσει στο «πρώτη φορά Αριστερά».

Τώρα, κατά την φάση της αποδιάλυσης και του αυτοεξευτελισμού του «κομματικού φορέα» τους, οι «ιθύνοντες» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάθε στέλεχος και οπαδός, έχουν ορισμένες «τελευταίες εκκρεμότητες» να διευθετήσουν. Και όσο διαρκεί η «διευθέτηση» τόσο και θα μεγεθύνεται ο γενικός, όλων τους, διασυρμός. Ας δούμε λοιπόν τι μέλλει, κατά τα λεγόμενά τους, γενέσθαι:

Το «κόμμα» - όσο απέμεινε - εξασφάλισε την είσπραξη της Κρατικής επιχορήγησης, που μέχρι τις εκλογές είναι περίπου 9 εκ. ευρώ. Αυτό είναι δεδομένο, καθώς η επιχορήγηση πηγαίνει κατ’ ευθείαν από το δημόσιο ταμείο στο ταμείο του «Κόμματος» και πουθενά αλλού. Επομένως ο κ. Κασσελάκης, όχι μόνο δεν προσδοκά τίποτε από την κρατική επιχορήγηση, αλλά, αντίθετα, θα πρέπει να δίνει συνεχώς εξηγήσεις για την προέλευση των χρημάτων που θα απαιτηθούν για την ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία του «κόμματός του».

Και αυτό, βεβαίως, θα παρέχει συνεχώς αιτίες αντιπαραθέσεων και «αποκαλύψεων», ενδεχομένως δε και σοβαρής, επίσημης διερεύνησης των σχετικών καταγγελιών, αλλά και δηλώσεων, περί των οποίων, στην συνέχεια…

Το δεύτερο μεγάλο θέμα, στο οποίο επικεντρώνεται η συριζαϊκή αντιπαράθεση είναι η «Μάχη των Εδρών». Ήδη στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ασκούν ηθική πίεση στους «συντρόφους» τους που ετοιμάζονται να φύγουν και να προσχωρήσουν στο «κόμμα Κασσελάκη» ή να μείνουν ανεξάρτητοι στην Βουλή. Και εδώ τα πράγματα είναι απολύτως σαφή:

Η βουλευτική έδρα ανήκει στον Βουλευτή και όχι στο κόμμα, με το οποίο πολιτευόμενος την απέκτησε. Το Σύνταγμα είναι σαφέστατο. Στην παράγραφο 2 του άρθρου 51 ορίζει: «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος». Και στην παράγραφο 1 του άρθρου 60 ορίζει: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».

Δεν αντιπροσωπεύει, επομένως το «κόμμα» ο βουλευτής, αλλά το Έθνος, πρώτον και δεύτερον, δεν υπάρχει τίποτε και κανείς που να ορίζει την κατά συνείδηση σκέψη και δράση του βουλευτή. Αυτά κατά το Σύνταγμα, το οποίο, όσο και αν αυτό φαίνεται … άδικο στους «κομματικούς παράγοντες», θέτει τον Βουλευτή σε υπέρτερη πολιτειακή θέση ως προς το «κόμμα» του. Επομένως οι βουλευτές θα κρίνουν αν θα μείνουν ή αν θα φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, και κατά συνέπεια, αν αυτός θα είναι ή δεν θα είναι «Αξιωματική Αντιπολίτευση».

Το δε «επιχείρημα ότι εξελέγησαν με ένα συγκεκριμένο κόμμα, με «ηγέτη τον Τσίπρα» κ.λπ. - που έχουν αρχίσει να λένε από «κομματικής πλευράς» - αυτοαναιρείται ευχερέστατα, με το ερώτημα: Είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων εκλογών;

Βέβαια, τόσο οι προαναφερόμενες συνταγματικές διατάξεις, όσο και η κοινή λογική δεν είναι αρκετές για να ανακόψουν τις αλληλοκατηγορίες με επίκεντρο το θέμα των εδρών. Πολύ περισσότερο όμως αναμένεται να κορυφωθεί η αντιπαράθεση για τα «οικονομικά του Κασσελάκη», τα οποία πολύ αργά θυμήθηκε ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως το κόμμα αυτό, ακόμη και στην θλιβερή σημερινή μορφή του, έχει πρώτιστη ηθική υποχρέωση πριν από την διερεύνηση των «οικονομικών του Κασσελάκη» να διερευνήσει και να αποκαλύψει πλήρως το πώς προέκυψε ο κύριος αυτός στα δημόσια πράγματα της χώρας.

Αυτοί οι ίδιοι που σήμερα τον καταγγέλλουν και τον απαξιώνουν είναι οι ίδιοι που τον αποδέχονταν ως αρχηγό-σωτήρα - δικόν τους πρωτίστως και … της Ελλάδος, παρεμπιπτόντως - και δήλωναν ότι «μαζί του» θα εργάζονταν για το καλό της πατρίδας κ.λπ.

Υπάρχουν συγκεκριμένα ερωτήματα που θέλουν απάντηση. Πώς έκρινε ο κ. Τσίπρας ότι ο κ. Κασσελάκης ήταν άξιος να περιληφθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας στις περυσινές εκλογές, όταν ήταν παντελώς άγνωστος. Τι το κοινό είχαν οι κ.κ. Τσίπρας και Κασσελάκης; Πώς διασταυρώθηκαν οι πολιτικοί τους δρόμοι, οι οποίοι κατά την λογική του μέσου ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάθε ανθρώπου, είχαν διαμετρικά αντίθετη αφετηρία και κατεύθυνση;

Δεν πρέπει να δώσει εξηγήσεις ο «Αλέξης Τσίπρας» πώς βρήκε ο ίδιος ή εν πάση περιπτώσει ποιος ή ποιοι τού συνέστησαν τον άνθρωπο που θα κυβερνούσε υποτίθεται την Ελλάδα «νικώντας τον Μητσοτάκη», αλλά τελικά διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν οι «σύντροφοί» του δεν τον υποχρεώσουν να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις, ποιος μπορεί να τον υποχρεώσει να το κάνει;

Κι αφού τα «βρει» αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και τακτοποιήσει την θέση του – και την θέση καθενός παράγοντός του – έναντι των ψηφοφόρων του και κάθε πολίτη, ας στραφεί και στην διερεύνηση των οικονομικών του κ. Κασσελάκη. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι και σε αυτόν τον τομέα η κομματική αντιπαράθεση θα είναι ανηλεής. Όμως εδώ, στα οικονομικά και γενικότερα στις σχετικές δηλώσεις του κ. Κασσελάκη υπάρχει πολύ σοβαρό ζήτημα, που κατά πολύ υπερβαίνει το επίπεδο της «εσωκομματικής» ή – τώρα πια – διακομματικής αντιπαράθεσης.

Ο πλήρης έλεγχος των οικονομικών του κ. Κασσελάκη είναι έργο των αρμοδίων αρχών, κατά τον νόμο που καθιερώνει το «Πόθεν έσχες». Και ο έλεγχος αυτός και ευχερέστατος είναι και θα γίνει, ανεξάρτητα αν θέλει να εμφανισθεί ως … πολύ καθυστερημένος «επισπεύδων» ο κ. Πολάκης.

Πολύ περισσότερο όμως πρέπει να ελεγχθούν ορισμένες δηλώσεις του κ. Κασσελάκη, οι οποίες είναι τελείως ακατανόητες για δημοκρατικό πολίτευμα, όσο και πολύ περισσότερο ακατανόητο είναι ότι δεν έχουν αρμοδίως διερευνηθεί και ελεγχθεί μέχρι τώρα. Αναφέρομαι στην γνωστή δήλωση που έκανε ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο κ. Κασσελάκης: μίλησε για «το παραδικαστικό κύκλωμα» που κατέστρεψε οικονομικά την οικογένειά του, με αποτέλεσμα να εκπατρισθεί και τα λοιπά γνωστά.

Οι δηλώσεις εκείνες ήταν πρωτοφανείς. Ένας παντελώς άγνωστος στον πολιτικό χώρο νέος άνθρωπος, που φιλοδοξούσε μάλιστα να ηγηθεί του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – όπως και έγινε – προέβαινε σε μια άκρως προσβλητική για την ελληνική Δικαιοσύνη δήλωση. Και δεν συνέβη απολύτως τίποτε, Η μόνη διερεύνηση που έγινε, στον βαθμό που έγινε, ήταν δημοσιογραφική και έφερε πενιχρά αποτελέσματα.

Δικαστική διερεύνηση για την βαρύτατη αυτή προσβολή της ελληνικής Δικαιοσύνης ουδέποτε έγινε. Αυτή η παράδοξη «ανοχή», με την οποία αντιμετωπίσθηκε ο κ. Κασσελάκης για τις απαράδεκτες δηλώσεις του πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όταν υβρίζει την ελληνική Δικαιοσύνη, δεν είναι «πολιτική πράξη» που πρέπει «πολιτικά» να αντιμετωπισθεί. Αρμόδιος να τον ελέγξει δεν είναι ο «τελικός κριτής» λαός, αλλά η Δικαιοσύνη, που θα έπρεπε να κινηθεί όπως κινείται και εναντίον κάθε πολίτη με ανάλογη συμπεριφορά.

Όσον αφορά τον «τελικό κριτή», λαό, στις εκλογές θα κρίνει τους πάντες. Ειδικότερα δε αυτό ισχύει για το «τμήμα» του, τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως «Αριστεροί». Αυτοί, παρακολουθούν κατάπληκτοι, εξοργισμένοι και απογοητευμένοι τα όσα πρωτοφανή γίνονται στο κόμμα, το οποίο παραλίγο να διαλύσει την χώρα ως «πρώτη φορά Αριστερά» και τώρα νομοτελειακά και αναπότρεπτα αυτοδιαλύεται στον ρυθμό που δίνουν τα «νταούλια του Κασσελάκη». Και τους αφήνει, για πρώτη φορά, «χωρίς Αριστερά».