Ανδρέας Ζούλας

Και την μεν άνοδο του κόμματος της κ. Κωνσταντοπούλου αποδίδω στην «πλεύση απελπισίας» σημαντικού μέρους του «εκλογικού σώματος», όπως αυτό «φωτογραφίζεται» στις δημοσκοπήσεις. Την δε παράκαμψη της Προανακριτικής, αντιμετωπίζω και χαρακτηρίζω ως την αντάξια «ταφόπλακα» μιας διαδικασίας που τα ίδια τα κόμματα, εδώ και πολύ καιρό είχαν κυριολεκτικά γελοιοποιήσει στα μάτια της κοινής γνώμης, στη συνείδηση της οποίας τελικώς τον πολιτικό κόσμο εξέθεταν και την πολιτική διαδικασία. Το τελευταίο αυτό φαίνεται επίσης καθαρότατα σε όλες τις δημοσκοπήσεις όπου το 80% πιστεύει ότι η Κυβέρνηση έκανε λάθη στο θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών, αλλά και στο ίδιο ποσοστό ακριβώς οι πολίτες πιστεύουν ότι τα κόμματα της Αντιπολίτευσης κάνουν αγρία πολιτική εκμετάλλευση του θέματος.

Είναι λοιπόν η γενικότερη απογοήτευση του μέσου πολίτη από την πολιτική και τους πολιτικούς, την Κυβέρνηση και τα κόμματα, ο βασικός λόγος για την εκτίναξη της κυρίας Κωνσταντοπούλου στην δεύτερη θέση, με τετραπλασιασμό ή και πενταπλασιασμό των εκλογικών της ποσοστών (εθνικές εκλογές 3,17 και Ευρωεκλογές 3,4%). Είναι ακριβώς το «μέτρο» της απογοήτευσης και της «απελπισίας» που ωθεί τον πολίτη να στραφεί, σε τέτοιο αδόκητο και για την ίδια την κ. Κωνσταντοπούλου ποσοστό, να στραφεί προς το κόμμα της. Πρέπει δε να σταθμιστεί και τούτο:

Το κόμμα αυτό δεν έχει τίποτε απολύτως για να προσελκύσει ψηφοφόρους. Ούτε πρόγραμμα, ούτε οργάνωση, ούτε στελέχωση με προβεβλημένα κοινοβουλευτικά πρόσωπα ή κομματικά στελέχη, ούτε, τελικά καμιά «κυβερνητική προοπτική». Ένα και μόνο στοιχείο έχει: Καταγγελτικό λόγο. Και μάλιστα εκφερόμενο, σχεδόν αποκλειστικώς, από την ιδιαιτέρως προικισμένη προς τούτο κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δηλαδή το 15% ή το 12% των «οπαδών» που καταγράφει το κόμμα αυτό, σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις, οφείλεται σε ένα και μόνο κριτήριο: «Καλά τούς τα λέει». Αυτό όμως σημαίνει επίσης ότι η Κυβέρνηση, πρώτα απ’ όλα, «δεν τα κάνει καλά». Προφανέστατα «δεν τα λέει καλά» ούτε ο κ. Ανδρουλάκης, που έχει καταβυθίσει στις δικές του δυνατότητες και προοπτικές ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ. Ο οποίος, μάλιστα, με την πρόσφατη αντιδικία του με την κυρία Λιακούλη, «έβγαλε» έναν «δικτατορίσκο» με την αποστροφή του «εγώ είμαι ο πρόεδρος, εγώ αποφασίζω». Δεν έχει ο μέσος ψηφοφόρος παρά να φανταστεί πώς θα συμπεριφερόταν αν ποτέ είχε το αξίωμα του Πρωθυπουργού, που συνεχώς «ονειρεύεται». Ο κ. Φάμελλος από την άλλη πλευρά τόσο επιθετικότερος γίνεται κατά της Κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη όσο βλέπει να καταβυθίζεται και αυτός, δημοσκοπικά, σε επίπεδα περί το 5%. Και ως δείγμα της ευθυκρισίας του ζητεί άμεσες εκλογές για να «φύγει ο Μητσοτάκης»…

Ενισχυτικό της άποψης ότι ο πολίτης βρίσκεται σε αμηχανία και απελπισία από την πορεία και πολιτεία των κομμάτων, είναι το γεγονός ότι ο άλλος μεγάλος κερδισμένος όλης αυτής της πορείας και διαδικασίας είναι ο κ. Βελόπουλος. Όσο η έλλειψη προγράμματος χαρακτηρίζει την κ. Κωνσταντοπούλου, τόσο η αφθονία «προγραμματικών» θέσεων και μεγαλεπήβολων σχεδίων και στόχων χαρακτηρίζει τον κ. Βελόπουλο. Και χωρίς να περιφρονώ το ρητό ότι «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή», δεν μπορώ να μην επισημάνω το γεγονός ότι ο πολιτικός αυτός αρχηγός προβάλλει τις θέσεις του στην Βουλή με το ίδιο πάθος και φορτικότητα που τον χαρακτηρίζουν στην προβολή των προϊόντων που διαθέτει μέσω περιθωριακών τηλεοπτικών καναλιών. Προ ημερών π.χ. αφού πρόβαλε ένα καταπότιο που περιείχε βιταμίνες και Β και C, συνέχισε, με αλλαγή «πλάνου», με οργίλο λογύδριο κατά του «Μητσοτάκη». Και σαν να μην έφθανε αυτό μετ’ ολίγον τον απήλαυσα και σε συνέντευξη, στην οποία καταφερόταν με πάθος κατά του… Πικάσο, σε μια προσπάθεια να μετάσχει και εκείνος στην «περί Τέχνης» συζήτηση που προκάλεσε ο Βάνδαλος της Πινακοθήκης. «Δεν μ’ αρέσει ο Πικάσο. Δεν ανέχομαι τον Πικάσο», ωρυόταν, για να συμπληρώσει ηρεμώντας ξαφνικά: «Εμένα μ’ αρέσει ο Μονέ»…

Και όμως αυτό είναι το «δίπολο» της επιτυχίας στην πολιτική μας ζωή: Κωνσταντοπούλου και Βελόπουλος. Μόνο τα κόμματά τους γνωρίζουν ουσιώδη άνοδο.
Το φαινόμενο αυτό πρέπει να μελετήσει το κυβερνητικό επιτελείο, και να μην εφησυχάζει από την καταβαράθρωση και απαξίωση του Σύριζα, των συριζογενών κομματιδίων και του ΠΑΣΟΚ. Και αφού εντοπίσει πολιτικές και επιλογές που έφεραν την πολύ μεγάλη φθορά από το 41% των εκλογών στο 28% των Ευρωεκλογών και τα μικρότερα τωρινά ποσοστά, να σχεδιάσει τα επόμενα βήματα μέχρι τις προσεχείς εκλογές. Παρά δε την δημοσκοπικώς διαπιστούμενη άσχημη σημερινή εικόνα, η Νέα Δημοκρατία και η Κυβέρνηση έχουν την σταθερή βάση για να προχωρήσουν, υπερβαίνοντας τις πολιτικές προεκτάσεις του δυστυχήματος των Τεμπών, οι οποίες εν πολλοίς στους κυβερνητικούς και «κρατικούς» χειρισμούς της πρώτης περιόδου οφείλονται:

- Η Νέα Δημοκρατία, ως κυβερνών κόμμα, αποτελεί σήμερα την μόνη πολιτική δύναμη, με οργάνωση, πρόγραμμα και απήχηση, δυνάμενη να αντεπεξέλθει στο φάσμα των κυβερνητικών ευθυνών.

- Διαθέτει, ακόμη και σήμερα, τον μεγαλύτερο και συμπαγέστερο «πυρήνα» ψηφοφόρων, που παραμένουν σταθερά στις τάξεις της. Το ποσοστό αυτό, στο σύνολο του «εκλογικού σώματος» έχει καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις κυμαινόμενο από το 25 μέχρι και το 30% προ λίγων εβδομάδων. Παρόμοιο ποσοστό - κατά τα σημερινά δεδομένα - είναι αδύνατον να πλησιάσει καν κάποια άλλη πολιτική δύναμη. Και αυτό είναι καθοριστικό στοιχείο στην κρίση του πολίτη, όταν γίνεται ψηφοφόρος, μπροστά στην κάλπη.

- Διαθέτει σαφές κυβερνητικό πρόγραμμα, με απτά αποτελέσματα στην ουσιαστική ανασυγκρότηση της δημόσιας, κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Παρά τυχόν επιμέρους αστοχίες ως προς επιλογές και χειρισμούς, το γενικό αποτέλεσμα είναι θετικό, όπως φαίνεται από την όλη θέση της χώρας στον διεθνή περίγυρο. Και αυτό μάλιστα, σε χρονικό διάστημα συντομότατο από την εποχή της διεθνούς καταρρακώσεως του κύρους της χώρας, που ελάμβανε μαθήματα σοβαρότητος και συνεπείας, ακόμη και από «ηγέτες» που είχαν γαλουχηθεί σε καθεστώτα πρώην ανατολικών χωρών.

Πρέπει τέλος να επισημανθεί η τελευταία παρέμβασή της στην υπόθεση της διερευνήσεως τυχόν πολιτικών ευθυνών για το δυστύχημα των Τεμπών. Η παράκαμψη της διερευνήσεως του θέματος Τριαντόπουλου από την Προανακριτική επιτροπή υπήρξε καίριας σημασίας εξέλιξη.

Πρώτον, περισώζει το κύρος του Κοινοβουλίου, το οποίο σοβαρά διακυβεύθηκε από την στάση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, που έστησαν το τέλειο σκηνικό για συνεχείς υβριστικές κυριολεκτικώς επιθέσεις κατά της Κυβέρνησης. Επιθέσεις φραστικές και μόνον, οι οποίες μηδενική «αποδεικτική» αξία είχαν, ενώ αντίθετα αποτελούσαν πλούσιο υλικό για την οποτεδήποτε προβολή τους στο διαδίκτυο. Σειρά τέτοιων καταγγελτικών αγορεύσεων, χωρίς φυσικά τον πολιτικό αντίλογο που …δεόντως περικόπτεται από τον ενδιαφερόμενο να αυτοπροβληθεί, μπορεί ο οιοσδήποτε να βρει στο διαδίκτυο.

-Δεύτερον, τίποτε και κανένα στοιχείο δεν αφαιρεί από την διερεύνηση και κρίση του «φυσικού δικαστού», της Δικαιοσύνης.

-Τρίτον, επιταχύνει την διαδικασία και διευκολύνει την ταχύτερη απόδοση της δικαιοσύνης όσο είναι δυνατόν από πλευράς κοινοβουλευτικής παρέμβασης στην διερεύνηση όχι μόνο της υποθέσεως Τριαντόπουλου, αλλά και όποιας άλλης ήθελε τεθεί ενώπιον της Βουλής, κατά την ισχύουσα ακόμη σχετική διαδικασία. Έτσι, καθίσταται φανερό ότι η υπόθεση της δικαστικής διερεύνησης του δυστυχήματος των Τεμπών δεν θα καθυστερήσει με ατέρμονες συζητήσεις στην Βουλή, κατά την κρίση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης που πολύ θα ήθελαν με το θέμα αυτό ανοιχτό να φθάσουμε στην προεκλογική περίοδο του 2027.

Διατείνονται τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και καταγγέλλουν ότι η παράκαμψη της Προανακριτικής είναι μεθόδευση αντισυνταγματική. Έχουν δοθεί από πλευράς Κυβερνήσεως πλήρεις απαντήσεις ότι τηρούνται ο τύπος, οι προβλέψεις και οι απαιτήσεις του Συντάγματος. Πέραν όμως αυτού υπάρχει κάτι μείζον που νομιμοποιεί απολύτως την ακολουθούμενη διαδικασία αυτή. Και τούτο είναι η γενική, πάνδημη, απαίτηση να καταργηθεί πλέον αυτή η ειδική δωσιδικία των μελών της Κυβερνήσεως, και τα μέλη της να λογοδοτούν στην Δικαιοσύνη όπως κάθε πολίτης.

Και τούτο δεν είναι μόνον λαϊκή επιταγή, στην οποία ο Πρωθυπουργός δεσμεύθηκε ότι θα ανταποκριθεί προτείνοντας τροποποίηση του σχετικού άρθρου του Συντάγματος στην προσεχή αναθεώρηση. Είναι και απαίτηση όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, η θέση των οποίων ως προς την υπόθεση Τριαντόπουλου και γενικότερα για την διερεύνηση των συνθηκών του δυστυχήματος των Τεμπών αποδεικνύεται αντιφατική και υποκριτική.

Η Κυβέρνηση έκανε μια κρίσιμης σημασίας λανθασμένη εκτίμηση μετά τις εκλογές του 2023. Ακριβώς επειδή είχε επαυξήσει τα ποσοστά της σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, θεώρησε ότι δεν έχει αντίπαλο. Και αυτό ήταν γεγονός τότε, αλλά μόνο σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η λαϊκή δυσφορία και ο κλονισμός της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση δεν εκτιμήθηκε, με την σκέψη ότι δεν υπάρχει άλλο κόμμα-εναλλακτική λύση. Όμως είναι λάθος τεράστιο να προκαταλαμβάνεται η αντίδραση του απογοητευμένου, απελπισμένου πολίτη, η κρίση του οποίου μπορεί να βρίσκει τελείως μη αναμενόμενες διεξόδους. Το παράδειγμα της κυβερνητικής συνύπαρξης Τσίπρα – Βαρουφάκη – Λαφαζάνη – Ζωής, με την …εθνοπρεπή στήριξη του Πάνου Καμμένου είναι πολύ πρόσφατο. Και αν κανείς πιστεύει ότι «αυτά δεν (ξανα)γίνονται», ας έχει κατά νουν την σαρκαστική ρήση του Χαριλάου Τρικούπη: «Ανθ’ ημών, ο Γουλιμής»…