Ανδρέας Ζούλας

Σύμφωνα με σειρά δημοσκοπήσεων των τελευταίων ημερών αρχίζει μια μικρή αλλά σταθερή ανάκαμψη του κυβερνώντος κόμματος, που κινείται πλέον σε επίπεδα Ευρωεκλογών, ενώ σε μία δημοσκόπηση μετρήθηκε να ξεπερνά το 30%. Παράλληλα, καταγράφεται θεαματική και συνεχώς αυξανόμενη άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας, η οποία αναδεικνύεται ως ο εν δυνάμει κύριος πόλος της Αντιπολίτευσης. Όλα τα άλλα κόμματα καταρρέουν και τα ίδια ως «οργανισμοί», αλλά και – πολύ περισσότερο – οι «αρχηγοί» τους.

Μου είναι αδύνατο να κάνω σε ένα σύντομο σημείωμα συνολική παρουσίαση των δημοσκοπήσεων των τελευταίων ημερών, τα γενικότατα συμπεράσματα των οποίων συνόψισα ήδη. Θα μείνω μόνο σε μία δημοσκόπηση, αυτή της Interview, η οποία καταγράφει και το πιο ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου «πολιτικό στοιχείο», στο οποίο θα αναφερθώ στην συνέχεια.

Η Κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι ο μόνος πολιτικός φορέας, ο λόγος και η δράση του οποίου δεν αναφέρονται τόσο «στα Τέμπη», όσο σε σειρά όλη ζητημάτων γενικής πολιτικής, σε μείζονα θέματα οικονομικών συνεργασιών και επιλογών, καθώς και σε θέματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Η «πόντιση του καλωδίου», με διεθνή συνεργασία, η επίσπευση των διαδικασιών για τις έρευνες της Chevron, νότια της Κρήτης, η παρέμβαση Μητσοτάκη για την προσέγγιση ΗΠΑ – Ευρώπης στο θέμα των δασμών, που έγινε αμέσως και ευμενέστατα δεκτή από τον Αμερικανό Πρόεδρο, είναι τρία μείζονος σημασίας ζητήματα που άπτονται μεγάλων, συνθέτων ζητημάτων οικονομικής, αλλά και εθνικής σημασίας.

Στην σχετική κυβερνητική δράση δεν υπάρχει ψήγμα «στήριξης» από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, ή και διατύπωσης «άλλου λόγου». Την πρώτη ημέρα της ανακοίνωσης των αμερικανικών δασμών, κάτι ψέλλισαν ορισμένα συριζογενή κόμματα ότι η Κυβέρνηση «δεν έχει σχέδιο» για το θέμα αυτό. Βεβαίως είναι κωμικοτραγικό ότι από την ίδια πλευρά - του ενιαίου τότε Σύριζα - είχαμε πρόσφατα σχετικώς δείγματα της πλήρους συγχύσεως που επικρατούσε στα «επιτελεία» τους μεταξύ των εννοιών «Φόροι» και «Φορολογικά έσοδα»…Αλλά και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, διακόπτων την μακρόχρονη σιωπή του, με διάθεση ακραιφνώς «ετοιμοπόλεμη», υπέδειξε ότι πρέπει να ταχθούμε με την Κίνα (θυμίζοντας την εποχή που ο υπουργός του κ. Λαφαζάνης έκανε την… ιστορική εδαφιαία υπόκλιση μπροστά στον … εμβρόντητο Πρόεδρο Πούτιν)…

Κατά τα λοιπά, τα κόμματα επικεντρώνοντας την δραστηριότητά τους και τον πολιτικό τους λόγο «στα Τέμπη» φθάνουν σε πολιτικά «εμμονικές» θέσεις (και καταστάσεις). Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου λέει ότι δεν θα σταματήσει τον αγώνα της πριν οδηγήσει τον Κώστα Καραμαλή, τον Τριαντόπουλο και τον Μητσοτάκη στην φυλακή. Το ότι με αυτές τις θέσεις διατυπούμενες σοβαρά εκτοξεύεται σε ποσοστά πολλαπλάσια εκείνων που πέτυχε στις εθνικές εκλογές και στις ευρωεκλογές, προβαλλόμενη πια ως εν δυνάμει «αξιωματική αντιπολίτευση», δείχνει όχι τόσο την ορθότητα των θέσεων της, όσο την γυμνότητα των λοιπών αρχηγών της Αντιπολίτευσης.

Το κυρίαρχο στοιχείο-κριτήριο της πολιτικής απαξίωσης των αρχηγών των λοιπών κομμάτων της Αντιπολίτευσης είναι τούτο: Στο ερώτημα για το πόσο κατάλληλοι κρίνονται για την θέση του Πρωθυπουργού κανείς απολύτως δεν συγκεντρώνει ούτε τα ποσοστά του κόμματός του. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι οι μισοί περίπου ή το ένα τρίτο των πολιτών που υποστηρίζουν το κόμμα του όποιου αρχηγού, δεν τον θεωρούν κατάλληλο για πρωθυπουργό, τον απορρίπτουν. Και τον κ. Φάμελλο και τον κ. Ανδρουλάκη, και τον κ. Βελλόπουλο (ο οποίος τελευταίως τρέπεται πλέον και προς τις…κατάρες). Ακόμη και ο κ. Χαρίσης δεν συγκεντρώνει το αναιμικότατο 1% των «ψηφοφόρων» του κόμματός του. Κατόπιν όλων αυτών η κυρία Κωνσταντοπούλου (παρά το γεγονός ότι και αυτή υπολείπεται του ποσοστού του κόμματός της) έχει αρχίσει να συζητεί με τον εαυτό της το ενδεχόμενο να γίνει Πρωθυπουργός...

Όμως, τα στοιχεία αυτά μπορεί να πει κανείς ότι δεν προδικάζουν τίποτε, ιδίως αν ληφθεί υπόψιν ότι ο τυπικός χρόνος των εκλογών είναι οι αρχές του καλοκαιριού του 2027. Υπάρχει όμως και το κρίσιμο «πολιτικό στοιχείο» της συγκεκριμένης δημοσκόπησης που μπορεί να έχει μια – την όση έχει – διαχρονικότητα. Αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ:
«Στην ίδια δημοσκόπηση οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να απαντήσουν αν θέλουν μια αυτοδύναμη Κυβέρνηση ή μια Κυβέρνηση συνεργασίας, με το 50% να τάσσεται υπέρ της πρώτης λύσης και το 43 να επιθυμεί την δεύτερη».

Η τοποθέτηση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική ιδίως αν ληφθεί υπόψιν ότι στην ίδια δημοσκόπηση, οι ίδιοι «συμμετέχοντες», με τις καταγεγραμμένες προτιμήσεις τους (ποιο κόμμα θα ψήφιζαν) δίνουν ποσοστό πάνω από το όριο εισόδου στην Βουλή (3%) σε ένδεκα κόμματα. Πράγμα που σημαίνει ότι οι «ψηφοφόροι» που με την επιλογή τους αποκλείουν την αυτοδύναμη Κυβέρνηση (με ένδεκα κόμματα στην Βουλή αυτό, μαθηματικώς, αποκλείεται), οι ίδιοι, σε ποσοστό 50% προτιμούν να κυβερνηθεί η χώρα από αυτοδύναμη Κυβέρνηση.

Αυτή η ιδιόρρυθμη έκφραση του «εκλογικού σώματος», είναι ταυτόχρονα έκφραση της επιθυμίας του πολίτη, στην συντριπτική, απόλυτη, πλειοψηφία, να έχει ο τόπος διακυβέρνηση με πολιτική σταθερότητα. Και αυτό, φυσικά, είναι στοιχείο που μόνον υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να λειτουργήσει, όσο πλησιάζουμε στον χρόνο των εκλογών. Για ένα λόγο περισσότερο που ο κ. Μητσοτάκης κρίνεται ως ο καταλληλότερος για την θέση του Πρωθυπουργού από την σχετική πλειοψηφία (28,5%), με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο (που είναι η κυρία Κωνσταντοπούλου, με 11%).

Αλλά και αν δεχθούμε ότι και το 43% που κατά την δημοσκόπηση αυτή θέλει Κυβέρνηση συνεργασίας, κάθε άλλο παρά μικρό ποσοστό είναι - όπως πράγματι δεν είναι - πρέπει να δούμε πώς ανταποκρίνονται στην επιθυμία των πολιτών αυτών τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Μιλάμε, φυσικά, για το ΠΑΣΟΚ και τον Σύριζα πρωτίστως, αλλά και για τα «συριζογενή» κομματίδια, γιατί πιστεύω ότι σε ένα κεντροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό ουδείς θα συνυπολόγιζε το φύσει αυτόνομα και ανάδελφο ΚΚΕ, τον κ. Βελλόπουλο, την κυρία Λατινοπούλου και τον κ. Νατσιό. Αν λοιπόν μιλάμε για μια κυβέρνηση συνεργασίας, μιλάμε για μία σύμπραξη ΠΑΣΟΚ, Σύριζα, Νέας Αριστεράς, Κασσελάκη και Βαρουφάκη και φυσικά Πλεύσης Ελευθερίας της κυρίας Κωνσταντοπούλου, όλων μαζί ή σε κάποιο σχήμα που θα έδιδε «κυβερνητική πλειοψηφία».

Ερώτημα πρώτον: Ποιος θέλει συνεργασία με την κυρία Κωνστνατοπούλου, η οποία και ως Πρόεδρος της Βουλής είχε, σχεδόν κυριολεκτικώς «πεθάνει» συναδέλφους και μη, αρνούμενη να θέσει σε ψηφοφορία το μνημόνιο Τσίπρα; Και εμμονικά και αυτάρεσκα υπογράμμιζε στον κ. Βαγγέλη Βενιζέλο «αυτή η Βουλή μνημόνια δεν ψηφίζει» (κι ας τα ψήφισε…). Δεν έχω διαγνώσει επιθυμία οποιουδήποτε των προαναφερομένων – πλην του κ. Κασσελάκη – για συνεργασία με την κυρία Κωνσταντοπούλου.

Ο κ. Ανδρουλάκης, από την πλευρά του αγνοεί παντελώς τις εναντίον του εσωκομματικές βολές για «πασιφανή ανεπάρκειά» του ως ηγέτου του ΠΑΣΟΚ και διακηρύσσει την αυτόνομη πορεία, με τελικό στόχο να ρίξει την Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν συνεργάζεται με κανέναν, απορρίπτοντας ασυζητητί τις προτάσεις Φάμελλου.

Οι προτάσεις Φάμελλου επενεργούν πολύ περίεργα στους ομογάλακτους «συντρόφους» του. Οι του εναπομείναντος Σύριζα θεωρούν την άμεση σύμπραξη πρωτίστως με την Νέα Αριστερά επιβεβλημένη, ώστε ο το κόμμα τους να ξαναγίνει αξιωματική Αντιπολίτευση (όπως θα γινόταν αν αθροίζονταν οι βουλευτές του με τους βουλευτές της Νέας Αριστεράς και ξεπερνούσαν έτσι τον αριθμό των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ).

Οι μισοί περίπου βουλευτές της Νέας Αριστεράς αποδέχονται την προοπτική αυτή, αλλά οι άλλοι μισοί την απορρίπτουν, ως «πολιτικό καιροσκοπισμό». Και την όλη κατάσταση - εξαιρουμένου του ναυάρχου κ. Αποστολάκη που «βάζει πλώρη» για το ΠΑΣΟΚ - παρακολουθούν εναγωνίως και εκ του σύνεγγυς οι βουλευτές του κλίματος Κασσελάκη (δεν μπορώ να το πω κόμμα), ενώ ο κ. Βαρουφάκης δεν έχει «ανοίξει τα χαρτιά του»…

Αυτές είναι οι μέχρι στιγμής «ζυμώσεις» περί την «Κυβέρνηση συνεργασίας», που πρέπει να προκύψει κατ’ άλλους τώρα προεκλογικώς κατ’ άλλους μετεκλογικώς, με… προγραμματικές πάντως συγκλίσεις. Με μοναδικό μέχρι τώρα σημείο κοινής δράσης «τα Τέμπη», θέμα στο οποίο οι πάντες γαντζωμένοι, βυθίζονται. Και δίνουν ένα «υπέροχο» δείγμα τού τι σημαίνει «χαμένη ψήφος».

Το δυστύχημα των Τεμπών θα διερευνηθεί πλήρως, στον μόνο χώρο που μπορεί να γίνει αυτό. Στον χώρο της Δικαιοσύνης, την οποία οφείλουν να αφήσουν απερίσπαστη στο εξ αντικειμένου δυσχερέστατο έργο της οι πάντες. Πρωτίστως εγκαταλείποντας την τακτική των εναντίον της βολών.