Άννα Παναγιωταρέα

Δεν σχολιάζω την αναιδή- αν όχι αγνώμονα- δήλωσή του, ότι αυτός δεν άφησε περιθώριο στον πρωθυπουργό για να μη δεχθεί την παραίτησή του. Τι λες; Σιγά μην έχασε η Βενετιά βελόνι!

Περίμενε ότι η ανάληψη υπουργικού αξιώματος είναι κάτι σαν την καθημερινή ενασχόλησή του στα social media που θα επιβραβευόταν με likes; Πίστευε ότι δεν θα δεχόταν τοξικές επιθέσεις ως υφυπουργός, με αφορμή την υπόθεση «ΑΠΟΛΛΩΝ»; Η πραγματικότητα δεν μεταναστεύει. Αναμενόμενη και η αμφισβήτηση της αντιπολίτευσης -και από εσωκομματικούς «πικραμένους»- του «πατριωτισμού» του υφυπουργού Νίκου Τσάφου για το «πώς αποκάλεσε τα κατεχόμενα», πριν από τρία χρόνια, χωρίς να δεχτούν και τη συγγνώμη του! Η τριλογία της αστοχίας συμπληρώθηκε με την επαγγελματική ενασχόληση της υφυπουργού Αννας Ευθυμίου με τον ΕΦΚΑ.

Θεωρώ εύλογη την απορία μου: Μόνος είναι ο πρωθυπουργός, στο Μέγαρο Μαξίμου; Τόσο μόνος ώστε ο ίδιος να ελέγχει, ενδελεχώς, κάθε «βιογραφικό» προσώπου που προτίθεται να χρησιμοποιήσει; Δεν λειτουργεί σύστημα υποστηρικτικό των αποφάσεών του; Ιδού, λοιπόν, η χρησιμότητα και η αναγκαία παρουσία του Κωστή Χατζηδάκη.

Αλλά το να συντρέχουν όλα τα προηγούμενα και να πίστευε η κυβέρνηση ότι η αντιπολίτευση θα τηρούσε αιδήμονα σιγή, θα σήμαινε ότι επέλεξε... να βγει στην ανεργία. Φτάνει που το κοινό της βαρέθηκε τις διχόγνωμες παραστάσεις της. Ποιο έργο «ανέβασε» εδώ και έξι χρόνια, εκτός από «κατασκευές», υιοθέτηση fake news, που ανήγαγε σε δεξιοτεχνία; Γαντζώνεται στην ανθυπολεπτομέρεια κτίζοντας «μέγα σκάνδαλο», από συστάσεως κ.λπ. Λες και ελλείπουν τα ζέοντα θέματα της καθημερινότητας...

Ποιο κόμμα των αυτοπροσδιοριζόμενων ως κόμματα εξουσίας -με ποσοστό 6%, με 1,6% , έστω και 13,7%, δεν τα λες και στο κατώφλι της- παρουσίασε ολοκληρωμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης ή σοβαρή νομοθετική πρωτοβουλία; Ή θα βλέπουμε άδεια βουλευτικά έδρανα ή θα παρακολουθούμε κοινοβουλευτικές εντάσεις με ύβρεις ανήκουστες, και ποιος κραυγάζει δυνατότερα. Είναι κι αυτός πρόσφορος τρόπος στήριξης... του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Παράδειγμα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος -του μονοπρόσωπου- κόμματος Πλεύση Ελευθερίας - Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πολίτες βλέποντάς την να αμφισβητεί, «εμείς έχουμε μεγάλη επιφύλαξη, αν είναι πρώτη (σ.σ.: στις δημοσκοπήσεις) η Ν.Δ.», και να απειλεί, «εμείς χτίζουμε την εναλλακτική πρόταση» (σ.σ.: διακυβέρνησης), τρόμαξαν: Αν βγει πρώτη η Ζωή, τι ζωή, μ’ αυτήν, θα κάνουμε...
Στον φιλιππικό της θυμήθηκε: «Υπάρχει τεράστια ευθύνη στα κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση και αυτή η ευθύνη δεν έχει αναληφθεί». Συνηθίζει να ομιλεί ακαταπαύστως περί παντός και να μην της στέκεται κανείς εμπόδιο. Ομως, ξέχασε ότι συμπαρουσίασε, στη Βουλή, με τον Ερικ Τουσόν (σαγιονάρες και μαύρες κάλτσες) το «δημιούργημά της»: Την «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους», όπου με απλουστευτική λογική ζητούσε να μην πληρώσουν οι Ελληνες το χρέος, γιατί δεν το χρωστούσαν! Να βγει η Ελλάδα από την Ε.Ε. για να μοιραστούν λεφτά που δεν υπήρχαν στον κοσμάκη! Ανέλαβε ποτέ την ευθύνη της ανοησίας της;

Οι πρώτες μετανασχηματισμικές (νεολογισμός...) εντυπώσεις θα περάσουν. Οσο για την 36ωρη υφυπουργοποίηση, να ’χαμε να λέγαμε. Ο πολίτης σκοτίστηκε για το όνομα του όποιου υπουργού, αλλά όχι για το σχέδιό του για να τον στηρίξει να τα βγάλει πέρα. Επομένως, μέγα καλό και πρώτο η κυβέρνηση να κυνηγήσει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του. Είναι μονόδρομος που χάθηκε κάπου στα δύο χρόνια, όταν οι φήμες για την τραγωδία των Τεμπών αφέθηκαν να οργιάζουν ανεξέλεγκτες. Διδακτορικές διατριβές θα γίνουν, αναλύοντας τις άπειρες θεωρίες συνωμοσίας, με σιωπηλή την κυβέρνηση. Και όσο τις αγνοούσε, τόσο θέριευαν, ώσπου κατάντησαν απάλευτες: «Εξαέρωση βαγονιών» που είχαν μεταφερθεί δέκα χιλιόμετρα πιο πέρα. Πώς απομακρύνθηκαν; «Πάτησαν» οι γερανοί στη στερεά έδραση, την αναγκαία για να σηκώσουν τα βαγόνια. Αυτή ονομάστηκε «συγκάλυψη». Οι 3,5 τόνοι διαλυτών; Πού χώρεσαν; Κι έμειναν ανευθυνοϋπεύθυνοι σταθμάρχες και μηχανοδηγοί, ως ταμπλό βιβάν, μιας επικίνδυνης κρατικής διοίκησης, αποδεικνύοντας τη διαχρονική πολιτική εγκατάλειψη του ΟΣΕ, με εκατομμύρια ευρώ πεταμένα στις σιδηροτροχιές του...

Ας πούμε την αλήθεια, κι ας πέσει στον γιαλό: Το τραγικό δυστύχημα που συνέβη στα Τέμπη -οποτεδήποτε θα μπορούσε να συμβεί- ήταν μια σωρεία ανθρώπινων λαθών, αλλά και διαχρονικής πολιτικής αβελτηρίας. Χάθηκαν τόσο άδικα 57 άνθρωποι. Τώρα, ανάγκη πάσα, να εισαχθεί η υπόθεση ενώπιον των φυσικών της δικαστών. Τάχιστα να επέλθει η κάθαρση του άγους. Δεν γίνεται να πορεύεται η χώρα, σ’ αυτό το διεθνές δυστοπικό τοπίο, σαν σε μακρά οδό απανδόχευτο...