Άννα Παναγιωταρέα

Δεν γνωρίζει, να υποθέσω, ότι παγκοσμίως το Χάρβαρντ είναι πρότυπο ίδρυμα της ακαδημαϊκής αριστείας. Εκεί να δει... τόνους «ρετσινιάς»! Θυμήθηκε τη, μετά βδελυγμίας, δήλωσή του (στις 8 Μαρτίου του 2024) κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, βέβαιος ότι «δεν θα ευδοκιμήσουν»; Δεν γνωρίζει, να υποθέσω, ότι το Χάρβαρντ είναι ιδιωτικό πανεπιστήμιο -πιο ιδιωτικό δεν γίνεται!- με ετήσιο προϋπολογισμό περί τα 7 δισ. δολάρια από δωρεές επιχειρήσεων και δικές του επιχειρηματικές δραστηριότητες. Τι φρικτός κι ανήκουστος... ο ακαδημαϊκός καπιταλισμός!

Αλλά θυμάστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας, τον Οκτώβριο του 2017, κατά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Τραμπ, στις ειδήσεις του τηλεοπτικού δικτύου ABC, είχε αποφανθεί ότι μπορεί «ο τρόπος (σ.σ.: εννοεί ο καπιταλιστικός) που ο πρόεδρος Τραμπ προσεγγίζει τα πράγματα να είναι κακός, αλλά είναι για το καλό».

Να υποθέσω, αυτό που δεν ξέρει ο Αλέξης Τσίπρας είναι ότι ο σκοπός της σχολής John F.Kennedy School of Government στο Χάρβαρντ είναι η προετοιμασία των παγκόσμιων ηγετών στον δημόσιο τομέα για την προαγωγή της καλής διακυβέρνησης. Στο πρόγραμμα του καθηγητή Ντάνιελ Ζίμπλατ -εκεί θα κάνει έξι διαλέξεις- αναλύονται όχι μόνο οι καλές πολιτικές πρακτικές, αλλά κυρίως οι κακές, με προσκεκλημένους αποτυχόντες στην άσκηση διακυβέρνησης για να παρουσιάσουν τα λάθη που οδήγησαν στην αποτυχία τους. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως government policy expert in destruction*, φυσικά και αποτελεί το καταλληλότερο παράδειγμα προς αποφυγή.

Οφείλω να επισημάνω και αυτό: Εφυγε μεν, άφησε δε -για το λίγο διάστημα της απουσίας του- αυτάρεσκο πόνημα με τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα», 26 σελίδων, για να το μελετήσουν ενδελεχώς όσοι τσιπρικοί που ναι μεν δεν προσδοκούν ανάσταση νεκρών, αλλά ευαγγελίζονται εκείνην του Τσίπρα. Οι προτάσεις του για τη νέα εθνική στρατηγική έχουν έναν και μόνο στόχο: τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που «εξέθεσε τη χώρα τόσο σε οικονομικούς όσο και σε γεωπολιτικούς κινδύνους». Επιτέλους, ήρθε στα ίσα του παλιού Τσίπρα. Ζητά να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός λόγω «της λαϊκής απονομιμοποίησής του μετά τις πρωτοφανείς διαδηλώσεις» «γιατί θέτει σε κίνδυνο και την εθνική ακεραιότητα»; Τι μου λες; Κινδυνεύει η Ελλάς από... την πλατεία; Αυτή είναι ο ελλοχεύων εθνικός κίνδυνος; Απατηλή η λέξη Νέα» στη συγγραφή της «Εθνικής Πυξίδας», όταν ο συγγραφέας της μένει πάντα... αυθεντικός Τσίπρας 2015-2019!

Επιτρέψτε μου να σημειώσω την αγωνία μου μήπως οι «9+1 προτάσεις του για την εξωτερική πολιτική» ρίξουν τον λίαν συμπαθή Γιώργο Γεραπετρίτη σε βαθιά περισυλλογή. Δεν γίνεται να μην προβληματιστεί ο υπουργός Εξωτερικών ότι το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κατά την έξοδο της χώρας από την τραυματική επταετία, είναι «όχι μόνο παρωχημένη εξωτερική πολιτική, αλλά και λανθασμένη». Κατά την αυθεντία της θεωρίας του Τσίπρα περί εξωτερικής πολιτικής, η ορθή πολιτική επιβάλλει «να ανήκουμε και στη Δύση και στην Ανατολή και στον Βορρά και στον Νότο». Αϊντε, γύρω-γύρω όλοι...

Αλλά προς τι χρειάζεται «νέα πυξίδα»; Οταν θα οδηγείται η Ελλάδα από τον Τσίπρα όπου φυσάει άνεμος κι όπου τη βγάλει, σαν ανεμοδούρα. Οταν θα πηγαίνουμε με τον Τσίπρα με όποιους βρούμε κι όποιοι να ’ναι. Χώρα ριγμένη στην άγρια θάλασσα, σαν καλαμωτή σχεδία, χωρίς πανιά Ιστορίας, χωρίς πολιτιστικό αποτύπωμα, χωρίς συνείδηση ταυτότητας, χωρίς αρχές και προσανατολισμό. Αλλά και τι να κάνει και τις γεωπολιτικές συντεταγμένες, έτσι, χωρίς συμμαχίες - και αυτές τι να χρειάζονται, αφού ο Τσίπρας καταργεί ως άχρηστη την άμυνα για να γλιτώσει τα «πολυδάπανα εξοπλιστικά προγράμματα»;

Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πικρή αναφορά του Ντόναλντ Τραμπ, ότι η απόφαση του Τσίπρα για την αναβάθμιση από τις ΗΠΑ των μαχητικών αεροσκαφών της Ελλάδας θα αυξήσει την απασχόληση δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας - όχι στην Ελλάδα των μνημονίων, της ανεργίας και της ανέχειας, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες...

Τι λείπει στο θριαμβευτικό χρονικό της εσωτερικής - εξωτερικής - πολιτικής καταστροφής που ευαγγελίζεται ο βουλευτής (sic) Τσίπρας; Να καλέσουμε όσους βούλονται και προτίθενται να μας «επισκεφθούν» έτσι: Νύχτα, cool και free...

* Ειδικός σε κυβερνητική πολιτική καταστροφής.