«Στο όνομα του Λαού»!

Αυτό είναι η κυβερνητική επιλογή. Στο θέμα της οικονομίας η κυβέρνηση θα περιοριστεί στην προσπάθεια άρσης των μέτρων που εκείνη ψήφισε. Αφού προηγουμένως τα συμφώνησε με τους δανειστές. Η ψήφιση των σχετικών νομοσχεδίων ήταν μια απλή μετάφραση των εντολών της «Τρόικας» και του «Κουαρτέτου»! Των «Θεσμών», εν πάση περιπτώσει... Είναι φυσικά αντικείμενο και η συμπεριφορά και η πολιτική απόδοση της κυβέρνησης και των υποκατάστατων αυτής στο καυτό ζήτημα του Μεταναστευτικού. Που ελπίζει να αποκτήσει πλεονεκτήματα και πόντους η κυβέρνηση; Στη Δικαιοσύνη!

Και αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Η Δικαιοσύνη πρέπει να απέχει από τους ανταγωνισμούς των κομμάτων. Η Δικαιοσύνη δεν υπακούει στα κελεύσματα των καιρών. Δεν είναι καιροσκόπος. Κρατάει ίσες αποστάσεις από τα ανταγωνιζόμενα μέρη. Από την άλλη, δεν είναι ουδέτερη, ούτε αδρανής στα ζητήματα που έρχονται ενώπιόν της. Τα παλεύει με κριτήριο την αντικειμενικότητα και τη νομιμότητα. Μια τιτάνια προσπάθεια. Ετσι πρέπει!

Η κυβέρνηση πιστεύει ότι ελέγχει τη Δικαιοσύνη. Και υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι αυτό συμβαίνει. Γνωρίζουμε τους παράγοντες που έχουν πείσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι αυτοί και διάφοροι επίορκοι δικαστές (υπάρχουν και τέτοιοι) θα τα καταφέρουν. Γνωρίζουμε τα κέντρα της δικαστικής παραεξουσίας.

Σε όλο της τον δημόσιο βίο η κυβέρνηση και τα κυβερνητικά στελέχη έχουν δείξει πολλαπλώς την ασέβεια και την περιφρόνησή τους απέναντι στον θεσμό της Δικαιοσύνης. Και διερωτάται ένας έντιμος, μέσος πολίτης: Από πού αντλούν τη δύναμη αυτής της συμπεριφοράς; Δεν είναι ένα κυβερνητικό στέλεχος. Δεν πρόκειται για έναν υπουργό. Από τον πρωθυπουργό και τον εκπρόσωπό του μέχρι το τελευταίο στέλεχός του. Μέχρι και τους διορισμένους από εκείνον και τους υποτακτικούς του σε θέσεις που απαιτούν αμεροληψία και αντικειμενικότητα.

Πού βρήκαν τη δύναμη οι διάφοροι κεντρικοί τύποι της κυβέρνησης για να εξεμούν τόσες χυδαιότητες, τόσες ύβρεις, τόσους εκβιασμούς σε βάρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και των δικαστών του με αφορμή ή και αιτία την ενασχόληση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας με τον τρισάθλιο νόμο του Νίκου Παππά;

Πού βρήκε τη δύναμη ο πάλαι ποτέ υπουργός της Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος με το νομοθέτημά του και τις διάφορες τροποποιήσεις του, με τις οποίες κατάργησε το ουσιαστικό περιεχόμενο των δικαστικών αποφάσεων και γέμισε την ελληνική κοινωνία με εκατοντάδες αδίστακτους εγκληματίες; Η κοινή γνώμη έχει απορρίψει τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του. Ενα μικρό ακροατήριο του έχει απομείνει, που απολαμβάνει τα ρήγματα της έννομης τάξης. Αλλοι από ιδεοληψία. Και άλλοι ως συνειδητοί κατεδαφιστές των μεγάλων αρχών και ιδεών της αστικής φιλελεύθερης και όχι της νεοφιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Πού βρίσκει τη δύναμη ο Παύλος Πολάκης για να υβρίζει καθημερινά αυτούς που αυθαίρετα επιλέγει ως στόχους; Και ταυτόχρονα να αναγιγνώσκει επικείμενες δικαστικές αποφάσεις σε διαδικασίες που δεν έχουν καν ξεκινήσει! Τελευταίο κρούσμα; Καλεί τον κεντρικό τραπεζίτη, ένα πρόσωπο με τεράστιο διεθνές κύρος, να βλέπει τη σύζυγό του πίσω από τα κάγκελα που αυτός κατασκευάζει.

Πού βρίσκει τη δύναμη η Ρένα Δούρου να δηλώνει ότι θα προσέλθει στη Δικαιοσύνη «για να συμβάλει με κάθε μέσο» στο έργο της διαστρέφοντας την πραγματικότητα; Δεν μπορεί να μην έχει κατανοήσει ότι έχει κληθεί ως ύποπτη και κατηγορούμενη στο επόμενο στάδιο για το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ξέχασε στο συρτάρι της επί τρία χρόνια τις ώριμες μελέτες για τα αντιπλημμυρικά έργα στη Μάνδρα. Είναι άραγε έτοιμη «για να συμβάλει στο έργο της Δικαιοσύνης» ως ύποπτη, πάλι, για την εθνική τραγωδία στο Μάτι;

Ας μην ξεχνάμε, και αυτοί και όλοι μας, ότι η απονομή της Δικαιοσύνης είναι μια συλλογική προσπάθεια. Πέρα από τις προδικαστικές πράξεις, υπάρχει πάντοτε η ουσιαστική εκδίκαση των υποθέσεων. Με όλες τις λύσεις της προφορικότητας και της δημοσιότητας. Και τα ακροατήρια κάθε υπόθεσης δεν περιορίζονται σ’ αυτούς που βρίσκονται μέσα στη δικαστική αίθουσα. Υπάρχει και ο Τύπος. Και η κοινή γνώμη. Με ειδικούς και μη ειδικούς. Αλλά έμφρονες. Υπάρχουν και οι βαθμοί εκδίκασης μιας υπόθεσης. Τυπικά δύο. Ουσιαστικά τρεις. Μέσα από τον έλεγχο της αιτιολογίας των δικαστικών αποφάσεων παίρνει μερίδιο ευθύνης και ο Αρειος Πάγος. Υπάρχουν και τα διεθνή δικαστήρια. Το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο Λουξεμβούργο. Και στο τέλος-τέλος, υπάρχει η Ιστορία.

Κάποιοι δικαστές έχουν γράψει λαμπρές σελίδες. Κάποιοι άλλοι μουντζούρωσαν ακόμα και τις ενδεχόμενες επιστημονικές περγαμηνές τους. Οπως ο Κωνσταντίνος Κόλλιας. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που δεν ήθελε να προχωρήσει η έρευνα για τη δολοφονία Λαμπράκη, με φυσική κατάληξή του να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Τελικά, υπάρχει και ο λαός! Στο όνομά του απονέμεται η Δικαιοσύνη.