Αντώνης Ν. Βγόντζας

Οι συνθήκες ήταν έκτακτες. Η αντίσταση δεν έχει όρια. Αλλά, δεν τα εξαντλείς αμέσως. Κλιμακώνεις τον αγώνα σου. Πριν φτάσουμε στην κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο 1973 και του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο 1973, είχαμε καταφύγει ακόμα και στα Δικαστήρια διεκδικώντας ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Και μετά; Διαδηλώσεις στους δρόμους… Ποτέ, όμως, δεν παρεμποδίσαμε τη μαθησιακή και ερευνητική λειτουργία του Πανεπιστημίου.

Θυμάμαι και τα μαθητικά μας χρόνια. Αρχές τις δεκαετίας του ’60. Είχαμε και τότε (οι γυμνασιόπαιδες της εποχής!) κατέβει σε διαδηλώσεις. Στο Υπουργείο Παιδείας! Για «το 15%» του Κρατικού Προϋπολογισμού στην Παιδεία (κάτι αλησμόνητοι διάλογοι με τον τότε Υπουργό Παιδείας Γρηγόρη Κασιμάτη!) και «Προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία»! Στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με τα ίδια συνθήματα για την Παιδεία. Και μερικά πρόσθετα, για το Κυπριακό.

Μετά την κατάρρευση της Δικτατορίας βρέθηκε ένας εύκολος δρόμος. Με αφορμή ο,τιδήποτε. Μερικές φορές ασήμαντη και γελοία! Κλειδαμπαρώναμε τα σχολειά μας. Ποιοι πρωταγωνιστούσαν; Διάφοροι αναρχοαυτόνομοι και όσοι σήμερα συναποτελούν το ΣΥΡΙΖΑ. Πρωταγωνίστησε, τότε και ο Αλέξης. Δεν έχει συμμετάσχει σε κανέναν κοινωνικό αγώνα. Ήταν ο εύκολος δρόμος όλων όσοι εγκατέλειψαν το ΚΚΕ. Οι μεταπολιτευτικές καταλήψεις είχαν και ένα καινούργιο χαρακτηριστικό. Καταργούσαν το σχολείο. Παρεμπόδιζαν τα μαθήματα. Αρκούσαν για την κατάληψη 10-15 άτομα. Και ελάχιστοι ομόφρονες καθηγητές. Η ανοχή είχε πάρει τερατώδεις διαστάσεις. Πολλά από τα παιδιά αυτής της εποχής έμειναν αγράμματα ή τουλάχιστον ημιμαθή. Τέτοιες καταλήψεις δεν έχουν γνωρίσει άλλες χώρες, τουλάχιστον της Ευρώπης. Έτσι, γιγαντώθηκε η ιδιωτική παιδεία.

Στους ‘ρθουμε στα σημερινά. Ξεκίνησαν από τη Βόρεια Ελλάδα οι καταλήψεις μ’ ένα απλό, έως απλοϊκό σύνθημα. «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Και σιγά – σιγά προστέθηκαν και άλλα. Οι καταλήψεις γρήγορα πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας. Τα περισσότερα σχολειά της Μακεδονίας. Βρήκε την ευκαιρία και η «Χρυσή Αυγή» να στείλει εκεί κάποια στελέχη της, μήπως και καπελώσει το κίνημα. Είχε κάποιες μικρές «επιτυχίες» σε ορισμένα σχολειά. Είχε και πάλι «επιτυχίες» σε… κάποιες φωτογραφίες. Το φαινόμενο επεκτάθηκε και στα νότια. Ακόμα και στην Πελοπόννησο.

Τότε διαφάνηκε και ο μεγάλος κίνδυνος να χαθεί το «παιχνίδι» το ΣΥΡΙΖΑ, που είχε επιχειρήσει να παίξει στη νέα γενιά. Τους είχε χαρίσει την ψήφο στο 17. Και, ουσιαστικά, στα 16 μέσα από γραφειοκρατικές ταχυδακτυλουργίες. Και σ’ αυτό είχε επενδύσει κάποιους πόντους στις δημοσκοπήσεις και κάποια ποσοστά στις τελικές εθνικές εκλογές. Και τότε σκαρφίστηκε το νέο σχέδιο. Τις αντικαταλήψεις ενάντια τις καταλήψεις της Βόρειας Ελλάδας. Αχ, αυτή η συγκεκριμένη «Αριστερά». Δεν έχει διδαχθεί τίποτα από το δικό της παρελθόν, στα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους. Πόσο της είχαν κοστίσει οι αντισυγκεντρώσειςπου είχαν οργανώσει οι Καπελώνηδες και οι δωσίλογοι Γιοσμάδες…

Ευτυχώς, η αντικαταληψίες των Αθηνών φυλλορρόησαν πολύ νωρίς. Ο κακός καιρός βοήθησε στο να μαζευτούν λίγοι. Ακόμα λιγότεροι και οι κουκουλοφόροι. Το πράγμα φαίνεται να ξεφουσκώνει. Θα έλεγα ότι πρόκειται για την πρώτη οργανωτική ήττα αυτής της αντίληψης. Όμως, μίλησαν πολλοί. Και είμαι έτοιμος να προσθέσω άλλες δύο δικές μου θέσεις.

Η πρώτη. Όλα τα παιδιά, κυρίως τη Βόρειας Ελλάδας, που κατέλαβαν τα σχολειά τους και βγήκαν στους δρόμους δεν ανήκουν στη «Χρυσή Αυγή». Ούτε παρασύρθηκαν από τη Χρυσή Αυγή. Όλοι οι Ελλαδίτες έχουν μεγάλη ευαισθησία για τον τρόπο που η σημερινή κυβέρνηση χειρίστηκε το «Μακεδονικό». Στις οικογένειές τους και στις αυλές των σχολείων συζητάνε για το εθνικό αυτό ζήτημα. Και τα παιδιά είτε μεταφέρουν τις κουβέντες των γονιών τους (που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι δημοκράτες), είτε τις επεξεργάζονται εσωτερικά με βάση τις δικές τους, πλην ελάχιστες, ιστορικές εμπειρίες και τις μεταφέρουν στις παρέες τους. Με τίποτα δεν μπορώ να διανοηθώ ότι όλα αυτά τα παιδιά ανήκουν ή καθοδηγούνται (αυτά και οι γονείς τους) από τη «Χρυσή Αυγή».

Η δεύτερη πρόσθετη θέση μου. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να χρησιμοποιεί το ρήμα «παρασύρω». Δεν «παρασύρθηκαν» τα παιδιά της Βόρειας Ελλάδας. Και δεν δικαιούμαστε να χρησιμοποιούμε αυτό το ρήμα, από τη στιγμή που τους δώσαμε το δικαίωμα ψήφου! Είναι σα να λέμε ότι δώσαμε το δικαίωμα ψήφου σε ανθρώπους, που παρασύρονται εύκολα.

Δυστυχώς, αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα θέμα, στη δημιουργία του οποίου έχει μεγάλη συμβολή. Είτε με την προηγούμενη συμπεριφορά της, είτε με τις θεσμικές της πρωτοβουλίες. Άλλωστε πρέπει να καταλάβει και κάτι εξαιρετικά απλό. Η συμμετοχή στους αγώνες, δεν προϋποθέτει την ύπαρξη ή και άσκηση εκλογικού δικαιώματος.