Αντώνης Ν. Βγόντζας

Στα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης της χώρα από τον Τσίπρα οι χριστιανικές εκκλησίες έχουν υποστεί καταστροφές ή επιθέσεις σε πάνω από πεντακόσιές περιπτώσεις. Να είναι άραγε αιτία η έλλειψη σεβασμού προς την Εκκλησία εξαιτίας της πτώσης του θρησκευτικού συναισθήματος; Ή μήπως αυτή η αυξανόμενη εγκληματική δραστηριότητα οφείλεται σε συγκεκριμένες δράσεις και πρωτοβουλίες της ηγεσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας;

Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν τις προϋποθέσεις των προηγούμενων δύο ερωτημάτων. Το θρησκευτικό συναίσθημα μετά την πλήρη κατάρρευση των πολιτικών ιδεολογιών και συστημάτων έχει τονωθεί. Όλον εν και περισσότεροι συμπολίτες μας τρέχουν στις εκκλησιές μας ως καταφύγιο. Και επιδιώκουν την ευλογία της Εκκλησίας για κορυφαίες προσωπικές τους αποφάσεις. Και από την άλλη,μπορεί να ασκείται κριτική στη μία ή την άλλη απόφαση της θεσμικά οργανωμένης εκκλησίας αλλά ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ανοιχτά ο ιστορικός και παραδοσιακός ρόλος της.

Έχει λοιπόν νόημα η τοποθέτηση της βόμβας ή του εκρηκτικού μηχανισμού στα σκαλοπάτια του Αγίου Διονυσίου; Ποιοι είναι οι δράστες; Τι επιδιώκουν; Τι μήνυμα εκπέμπει αυτή η άθλια και ανίερη τρομοκρατική ενέργεια; Τα ερωτήματα είναι σαφή και πεντακάθαρα. Και επιδέχονται μόνο πεντακάθαρες απαντήσεις.

Αν εμπιστευθούμε τις κρίσεις και τις περιγραφές των στελεχών της αντιτρομοκρατικής, τότε οι δράστες πρέπει να προέρχονται από την νέα γενιά τρομοκρατών, να είναι άπειροι και να θέλουν να παίξουνε ρόλο στο χώρο της βίας και της ανομίας.

Με τα στοιχεία, που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, οι εκτιμήσεις της αντιτρομοκρατικής πρέπει να είναι τουλάχιστον βάσιμες. Τα ίδια στελέχη δεν έχουν προχωρήσει πιο πέρα. Και ειδικά δεν έχουν αξιολογήσει γιατί ο χώρος της βίας και της ανομίας έχει διευρυνθεί και επεκταθεί τα τελευταία χρόνια. Εν μέρει έχουν αποφύγει κάθε πολιτική αξιολόγηση των ίδιων γεγονότων που θα μπορούσε να ενοχλήσει την Κυβέρνηση. Η οποία σε κάθε περίπτωση δεν θα άντεχε επικοινωνιακά την κυκλοφορία απόψεων για δύο θέματα: πρώτον ποιες θα ήταν οι δραματικές επιπτώσεις σε ένα πολυπληθές εκκλησίασμα όπως εκείνο που επισκέπτεται και κατακλύζει την Εκκλησία του Αγίου Διονυσίου αν η προγραμματισμένη έκρηξη συνέβαινε λίγα λεπτά αργότερα. Και δεύτερον τι είναι αυτό που καθιστά την Ελλάδα μοναδική εξαίρεση σε όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Οι δισταγμοί της αντιτρομοκρατικής ως προς τις ενδεχόμενες απαντήσεις στα αμέσως προηγούμενα ερωτήματα είναι απλή. Θα ενοχλούσαν την Κυβέρνηση. Κυρίως επικοινωνιακά. Αυτή είναι η μεγάλη επιστήμη που υπηρετεί μονίμως η Κυβέρνηση. Το «φαίνεσθαι» και όχι η ουσία.

Όλες οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με την τρομοκρατία. Ο Γαλλικός Μάης του ’68 ήταν πηγή για την αφετηρία πολλών και σπουδαίων ιδεολογικών ρευμάτων. Στις ρίζες του, από την άλλη, ξεπήδησε και το αγκάθι της τρομοκρατίας. Όμως, οι δύο μεγάλες τρομοκρατικές οργανώσεις, οι Μπάαντερ-Μάινχοφ στην Γερμανία και οι ΜπριγκάτεΡόσσα στην Ιταλία από τη δεκαετία του ΄80 και μετά σιώπησαν. Και η αιτία είναι εύλογη. Απέναντί τους βρήκα ένα ισχυρό πολιτικό σύστημα, που σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας έδρασε αποτελεσματικά.

Ποιο είναι όμως το βασικό χαρακτηριστικό όλων των τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν συμβεί τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια. Όλες έχουν στοιχηθεί πίσω από αρρωστημένα ιδεολογήματα της παρούσας Κυβέρνησης, ή τουλάχιστον του σκληρού πυρήνα αυτής της Κυβέρνησης. Από την επίθεση σε βάρος του πρώην Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμα που κατέληξε σε βαρύ τραυματισμό του και τον οποίον δεν επισκέφθηκε, τουλάχιστον ποτέ για λόγους θεσμικής αβρότητας ο Αλέξης Τσίπρας, έως την τοποθέτηση βόμβας στο σπίτι της ταπεινής εισαγγελέα Εφετών Γεωργίας Τσατσάνη μια και η τελευταία είχε διαφωνήσει για τις πολλαπλές ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις του Παπαγγελόπουλου στα έργα της Δικαιοσύνης.

Δεν αποκλείεται ο φυσικός δράστης του εγκλήματος στην Εκκλησία του Αγίου Διονυσίου να είναι και κάποιος μουσουλμάνος με σκοτεινή ψυχή. Η Ελλάδα στην επίσημη και δημόσια έκφρασή της είναι ανεξίθρησκη. Και σωστά και δικαιωματικά. Όμως όλοι μας δραστηριοποιούμαστε σε μια συγκεκριμένη χώρα με συγκεκριμένη Κυβέρνηση. Σε αυτήν την τελευταία οφείλεται η θεσμική ανοχή στη βία και σε μεγάλο ποσοστό η ανομία. Γιατί, λοιπόν, να μην ξεσπά σε πράξεις βίας ένα μικρό κομμάτι της νεολαίας και των μεσόκοπων με πολλές ματαιώσεις στην προσωπική και συλλογική ζωή τους; Ειδικά, όταν οι εγκληματικές αυτές πράξεις μένουν ουσιαστικά ατιμώρητες και η σωφρονιστική διαχείριση των ποινών είναι εξαιρετικά επιεικής έως προκλητική;