Αντώνης Πανούτσος

Την περασμένη Πέμπτη περιλήφθηκε μια τροπολογία στο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αφορά την αποφυλάκιση κρατουμένων με ποινές μέχρι και δεκαετούς κάθειρξης. Ταυτόχρονα, από το υπουργείο Δικαιοσύνης δόθηκε στη δημοσιότητα το στοιχείο ότι οι ελληνικές φυλακές έχουν 12.000 φυλακισμένους, εκ των οποίων αλλοδαποί είναι 7.000, ενώ η χωρητικότητά τους είναι για 9.700 κρατουμένους.

Το πρώτο αντιφατικό στοιχείο είναι ότι ενώ το υπουργείο ονομάζει το νομοσχέδιό του μέτρο ενάντια στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό, το ίδιο έμπρακτα ομολογεί το πόσο συνυπολογίζει το «ξένος». Οι φυλακισμένοι δεν διαιρούνται κατά φύλο, κατά ηλικία ή μόρφωση αλλά κατά ιθαγένεια και το συμπέρασμα είναι ότι στις φυλακές βρίσκονται 62% ξένοι και 38% Ελληνες, ποσοστό δυσανάλογο σε σχέση με τον πληθυσμό. Μια υπόθεση θα μπορούσε να είναι ότι οι ξένοι έχουν μεγαλύτερες εγκληματικές τάσεις από τους Ελληνες, υπόθεση γελοία για ένα νομοσχέδιο κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, αφού έμπρακτα θα ομολογούσε ότι δίκιο έχει ο κόσμος, να είναι ξενόφοβος και ρατσιστής. Ενα άλλο συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι ότι τα δικαστήρια καταδικάζουν ευκολότερα τους ξένους. Πρόκειται για ακόμα πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα, αφού τότε, εκτός από τον κόσμο, και τα δικαστήρια θα ήταν ρατσιστικά. Ενα τρίτο συμπέρασμα θα ήταν ότι τα δικαστήρια καταδικάζουν τον ίδιο αριθμό ξένων και Ελλήνων αναλογικά, αλλά οι Ελληνες έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια να εξαγοράζουν τις ποινές τους οπότε περισσότεροι ξένοι καταλήγουν στη φυλακή. Αυτό το συμπέρασμα πρέπει να έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας, μόνο που τότε πάμε σε έναν αντίστροφο ρατσισμό, σύμφωνα με τον οποίο όποιος είναι Ελληνας αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον αλλοδαπό.

Η πραγματικότητα είναι ότι προσπαθώντας να αποσυμφορήσουν τις φυλακές κόλλησαν μια άσχετη τροπολογία σε ένα απίθανο νομοσχέδιο. Γιατί οι Ελληνες μέχρι πριν από 10 χρόνια δεν ήταν ρατσιστές αλλά έγιναν όταν οι μόνοι ξένοι με τους οποίους έρχονται σε επαφή είναι αυτοί που καβάλησαν τα σύνορα. Οι Ελληνες δεν τσουβάλιασαν κάθε εθνικότητα και φυλή λέγοντας: «Μακριά, αυτός είναι Φιλιππινέζος και θα μας μπουκάρει στο σπίτι». Οπως και τη δεκαετία του ’80, που η Ελλάδα είχε γεμίσει με Πολωνούς, κανένας δεν είπε: «Αμαν πια με τη ζητιανιά τους». Οι Φιλιππινέζοι πέρασαν στο ελληνικό φολκλόρ σαν υπάκουοι οικιακοί βοηθοί και οι Πολωνοί σαν καλά μαστόρια στις οικοδομές που θέλουν μια κάσα μπίρες στην καθισιά τους. Και έτσι ήταν. Ο ρατσισμός βασίζεται στις γενικεύσεις, αλλά οι γενικεύσεις έρχονται από την πραγματικότητα. Αν ο Ελληνας έγινε ρατσιστής, το έκανε όχι επειδή του κάπνισε, αλλά από τις εμπειρίες των τελευταίων χρόνων. Αν αδειάσουν λοιπόν τις φυλακές, στέλνοντας τους αποφυλακισμένους στις πατρίδες τους, δεν χρειάζεται κανένα νομοσχέδιο για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Αν τους αφήσουν και πάλι δίχως δουλειά στους δρόμους, ας μην μπαίνουν στον κόπο. Ράβε ξήλωνε, δουλειά να μην τους λείπει.

Το πρόβλημα

Κάθε φορά που μπαίνει το ευρώ απέναντι στη δραχμή αυτοί που το συζητάνε ξεχνάνε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι, κατά κύριο λόγο, οικονομικό. Το να συζητάει ένα καθηγητής από το Yale με έναν καθηγητή του London School of Economics εάν βολεύει την Ελλάδα να χρησιμοποιεί ένα «σκληρό» νόμισμα, όπως το ευρώ, έναντι ενός «μαλακού», όπως θα είναι η δραχμή, έχει νόημα μόνο αν στις εκτιμήσεις υπάρχει και το όνομα αυτού που θα τυπώνει τις δραχμές.

Τύπωμα χρήματος

Είναι εντελώς διαφορετικό το μηχάνημα που τυπώνει να βρίσκεται στη διάθεση πολιτικών όπως εκείνων της δεκαετίας του ’50, που κράταγαν το δολάριο στις 30 δραχμές και τον πληθωρισμό σε μονοψήφια νούμερα, και άλλο να το δώσεις σε πολιτικούς της δεκαετίας του ’80, που κάθε μέρα αγόραζες τσιγάρα από το περίπτερο και προτού τα πάρεις ρώταγες «Πόσο έχουν σήμερα;». Είναι εξευτελιστικό, αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι αν έχουμε πολιτικούς που θα μπορέσουν να αντέξουν στις πιέσεις ενός διψασμένου για αυξήσεις συνδικαλισμού του Δημοσίου ή αν βολεύει η ευρωπαϊκή κηδεμονία του ευρώ. Αργά ή γρήγορα, με πιθανότερο το δεύτερο, το ερώτημα θα απαντηθεί, και μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες ουδέν λάθος θα αναγνωρίζεται.

Ο τρόπος ζωής

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν αντέχουμε να επιστρέψουμε σε έναν άλλον τρόπο ζωής, στον οποίο κάποια προϊόντα που θεωρούμε σήμερα φθηνά θα ακριβύνουν και το αντίστροφο. Το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί με ένα τεστ. Τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο κοιτάξτε τα αντικείμενα στον χώρο όπου βρίσκεστε. Ο,τι έχει κατασκευαστεί ή παραχθεί στην Ελλάδα θα φθηνύνει και ό,τι είναι εισαγόμενο η τιμή του θα πάει στο διάολο. Κάποια εισαγόμενα προϊόντα, φυσικά, θα παραχθούν στο μέλλον στην Ελλάδα, αλλά θα πάρει χρόνο.

Σοβαρότητα

Στις επόμενες εκλογές οι Ελληνες θα ξέρουν ότι αυτός που θα βγει θα διαχειριστεί όχι δανεικά των ξένων, αλλά τα λεφτά που θα του δίνουν με τους φόρους τους. Αν μπορούν να διαλέξουν έναν σοβαρό που θα τους εξαγγείλει κάτι εφικτό, δεν υπάρχει κίνδυνος ακόμα και να φύγει από το ευρώ και να πάει στο ρούβλι ή το εσκούδο. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και τα πολιτικά προβλήματα λύνονται από σοβαρούς πολιτικούς που εκλέγουν σοβαροί πολίτες.