Αργύρης Παπαστάθης

Ως γνωστόν, για κάθε 1% ανάπτυξης που δεν επιτυγχάνεται έναντι των προβλέψεων το κράτος χάνει 1 δισ. ευρώ από αναμενόμενους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. 

Πιο απλά, αν τα λεφτά δεν τα «βάλει» η ανάπτυξη με τη διεύρυνση της πίτας θα πρέπει αναγκαστικά να τα βάλουν τα συνήθη υποζύγια πληρώνοντας περισσότερα.  

Έτσι, κάθε φορά που η κυβέρνηση υπονομεύει την ανάκαμψη καθυστερώντας την αξιολόγηση για πολιτικούς και επικοινωνικούς λόγους είναι σαν να παίρνει λεφτά από την τσέπη των συνεπών φορολογουμένων. 

Το 2016, με ανάπτυξη 0%, οι φορολογούμενοι πλήρωσαν και με το παραπάνω τα σπασμένα του 2015 και επέτρεψαν στην κυβέρνηση να πανηγυρίσει την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 4,19%. 

Φαίνεται όμως ότι τη φετινή χρονιά το υπερπλεόνασμα του 2016 δεν θα επαναληφθεί. Ευτυχώς ο στόχος του 2017 είναι χαμηλότερος (πρωτογενές πλεόνασμα 1,75%) και θα επιτευχθεί σχετικά εύκολα. Ωστόσο η κόπωση των φορολογουμένων είναι ήδη εμφανής στους αριθμούς και ο στόχος που έχει υπογράψει η κυβέρνηση για το 2018 προβλέπει διπλάσιο πλεόνασμα από το φετινό, ύψους 3,5% του ΑΕΠ. 

Όταν ετέθη αυτός ο στόχος, η κυβέρνηση και οι Θεσμοί υπολόγιζαν ότι η φόρα της ανάπτυξης, 2,7% το 2017 και 3,1% το 2018 όπως προέβλεπε η Κομισιόν τον Νοέμβριο του 2016, θα γέμιζε τα ταμεία του κράτους με έσοδα από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. 

Όλα έχουν όμως αλλάξει. Δυστυχώς η τακτική των καθυστερήσεων και της αναμονής για το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση (δύο στόχοι που δεν επιτεύχθηκαν και μετατέθηκαν για το μέλλον) είχε σημαντικό κόστος για την οικονομία που θα το βρούμε μπροστά μας. Η διαφορά έναντι των προβλέψεων για την ανάπτυξη τη διετία 2017-2018 θα είναι σημαντική και ο κίνδυνος να ζητηθούν νέα μέρα από τους Θεσμούς για το 2018 είναι πια μεγάλος. 

Βεβαίως, σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση έχει εύκολη δουλειά: πολύ απλα Θα ρίξει την ευθύνη στην τρόικα. Τη δύσκολη δουλειά θα την αναλάβουν 
πάλι τα συνήθη υποζύγια που θα πληρώσουν το λογαριασμό. Θα τα καταφέρουν και αυτή τη φορά;