Είναι… πανάκεια το 112; Αυτό το ερώτημα «τριβέλιζε» το μυαλό μου προχθές, Πέμπτη, εν μέσω της κακοκαιρίας σε μεγάλο τμήμα της χώρας -αν μπορούμε να πούμε «κακοκαιρία» τον χειμώνα… μέσα στον χειμώνα
Παρακολουθώντας ζωντανά το παιχνίδι με την Εσθονία στην τηλεόραση την περασμένη Πέμπτη, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω -όπως και τουλάχιστον η... μισή Ελλάδα, φαντάζομαι- μια κραυγή απόγνωσης, όταν είδα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να πατάει «άτσαλα» στο παρκέ και να πηγαίνει στον πάγκο με πρόβλημα στον δεξιό αστράγαλο. Ευτυχώς, τα... χαρμόσυνα νέα δεν άργησαν να έρθουν. Ο απόλυτος σταρ του Ευρωμπάσκετ και της Εθνικής Ελλάδας ήταν καλά -αν και όχι στο 100%.
Η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά. Η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο. Και μόλις χθες, Παρασκευή, η Άννα στη Δάφνη. Θύματα εγκληματικών ενεργειών, νεκρές από το χέρι των ανθρώπων που είχαν επιλέξει ως συζύγους ή συντρόφους στο πλευρό τους. Και όσο μετράμε απώλειες, όσο θρηνούμε κι αναζητούμε τα αίτια πίσω από τις δολοφονίες τους, κάποιοι φαίνεται ότι έχουν τον… χρόνο και τη διάθεση να παίξουν με τις λέξεις.
Παλινωδίες στη διαχείριση της πανδημίας. Διγλωσσία, «ήξεις αφήξεις». Τα είδαμε, τα διαπιστώσαμε, τα επισημάναμε, τα σχολιάσαμε από την πρώτη στιγμή, από τότε ακόμα που η κυβέρνηση… κουνούσε το δάχτυλο περί ατομικής ευθύνης και… ξεχνούσε να μιλήσει για την κρατική.
Ήταν 22 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2020, μόλις πριν από τέσσερις μήνες, που η λέξη «κορωνοϊός» ακουγόταν -από επίσημα χείλη- για πρώτη φορά στη χώρα μας.
Δώστε μου σας παρακαλώ μισό λεπτό, να προσπαθήσουμε να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά. «Αποκωδικοποιημένα», χωρίς πολλά λόγια, όσο πιο απλά γίνεται. Ας συμφωνήσουμε κατ' αρχήν στα βασικά: τηρήσαμε οι πολίτες -στη συντριπτική μας πλειοψηφία- την καραντίνα. Την απαγόρευση κυκλοφορίας. Τα μέτρα περιορισμού της διασποράς του ιού. Κάναμε το σλόγκαν «μένουμε σπίτι»... κορώνα στο κεφάλι μας.
Το σκηνικό είχε στηθεί τέλεια. Όλο το προηγούμενο διάστημα, από τις 23 Μαρτίου και μέχρι και πριν από λίγες ημέρες, ένας καλά οργανωμένος «στρατός» επιστημόνων, δυνάμεων του νόμου και της τάξης, καθώς και μέσων ενημέρωσης, είχε αναλάβει να μας... πείσει, σώνει και καλά, ότι η επιτυχία της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού ήταν απόλυτη και, συνεπώς, πέρα για πέρα αδιαμφισβήτητη. Και ομολογουμένως, μέχρι τις 3 Μαΐου τουλάχιστον, τα είχε καταφέρει...
Έπειτα από μία εβδομάδα «καραντίνας» -ή εκούσιου εγκλεισμού στο σπίτι, αν προτιμάτε, καθώς ο όρος «καραντίνα» περιγράφει στην ουσία μία διάρκεια 40 ημερών- έπειτα από μία εβδομάδα «cocooning», όπως το έθεσε ο πρωθυπουργός, θυμίζοντας ίσως στους παλιότερους τις εποχές που τέτοιους όρους εισήγαγε στην καθομιλουμένη ο Πέτρος Κωστόπουλος με το «ΚΛΙΚ» και το «NITRO», οδεύουμε ολοταχώς προς ολική απαγόρευση κυκλοφορίας.
Σε λίγες ημέρες από τώρα, στις 22 Ιανουαρίου συγκεκριμένα, η Ελλάδα θα γυρίζει σελίδα. Θα περνάει, από την προεδρία του Προκόπη Παυλόπουλου, σε εκείνη της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, η οποία, με μια ευρεία πλειοψηφία τουλάχιστον 266 ψήφων, αναμένεται να γίνει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας στα ελληνικά χρονικά, γράφοντας ιστορία.
Σκηνή πρώτη: Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019, ώρα 15:15 το μεσημέρι. Κρύο τσουχτερό και χιονόνερο. Ο ηλεκτρονικός πίνακας στην στάση «Πινακοθήκη» γράφει ότι το τρόλεϊ 10, «Τζιτζιφιές-Χαλάνδρι», φτάνει σε δέκα λεπτά. Το «550» που διέρχεται από την ίδια στάση και κάνει το δρομολόγιο «Δέλτα Φαλήρου-Κηφισιά», αγνοείται...
Μια παλιά ιδέα, από το υπό τις ΗΠΑ ελεγχόμενο ΝΑΤΟ, κάνει εκ νέου την εμφάνισή της στην επικαιρότητα, αναζητώντας ίσως κάτι πολύ περισσότερο, από τα... 15 λεπτά δημοσιότητας: η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, ως η πιο «ασφαλής» οδός για την διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και την αποφυγή ακόμα και ενός πολέμου με την -διαρκώς εριστική- γειτονική χώρα.
Ψευδόταν ασύστολα για το βιογραφικό του -ιδίως, για τους τίτλους σπουδών του. Εξακολουθούσε να διατηρεί επιχειρηματικές δραστηριότητες σε τρεις εταιρείες στις ΗΠΑ.
Σύμφωνοι. Μέχρι πριν λίγους μήνες μας κυβερνούσε ο... καταληψίας. Μαζί με την παρέα του. Τους... Καρανίκες, τους... Πολάκηδες, τους αμόρφωτους, τους άεργους, την κυρία που κρατούσε την ομπρέλα του Τσίπρα και ξύπνησε ένα πρωί και ήταν υπουργός, τον -πτυχιούχο, πάντως- ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ που έγινε αντιπρόεδρος του νοσοκομείου Σαντορίνης χάρη στη φιλία του με τον «αψύ» Κρητικό και τον... ράπερ γραμματέα, που βρήκε θέση, μαζί με... όλο του το σόι, στον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί μας διοικούσαν, αυτοί ήταν υπεύθυνοι, κατά κάποιον τρόπο, για τις ζωές τις δικές μας και τις τύχες του τόπου.
Όπως λέει και ο τίτλος, για κάποιους επί Χούντας ο ύπνος ήταν... ήσυχος. Κοιμούνταν, βλέπετε, όπως υποστηρίζει ο «μύθος», με τα... παράθυρα ανοιχτά. Τα μυαλά, βέβαια, ήταν μάλλον «θολωμένα», ενδεχομένως και... ερμητικά κλειστά, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τους εμπνευστές ανάλογων κλισέ...
Σύμφωνοι, με το μεταναστευτικό τα βρήκαν... σκούρα. Υπόσχονταν ότι είχαν τις «μαγικές» λύσεις που δεν είχαν οι... ανίδεοι του ΣΥΡΙΖΑ, και μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες διακυβέρνησης βρέθηκαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη ραγδαία αύξηση των προσφυγικών ροών, από τη μία, και την δική τους ιδεοληψία και ανετοιμότητα, από την άλλη. Το αξιοπερίεργο είναι ότι, κάτι τέτοιο, προκάλεσε και προκαλεί έκπληξη σε πολλούς. Θαρρείς πως δεν το είχαν καν αντιληφθεί να έρχεται...
Απορία. Αμηχανία. Ένα «γιατί», άλλο ένα «τι θέλουν να πετύχουν» κι ένα ακόμα... «μα, καλά, ήταν ανάγκη να το κάνουν αυτό στην παρέλαση για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου;».
Είχε φανεί από καιρό. Από τον Οκτώβριο του 2017, συγκεκριμένα, όπως τουλάχιστον επιλέγω να το τοποθετήσω χρονικά. Μιλώντας από το βήμα της Ολομέλειας της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου και επιχειρηματολογώντας κατά της διάταξης για την υπό προϋποθέσεις δυνατότητα επαναπροσδιορισμού φύλου από την ηλικία των 15 ετών, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, αφηγήθηκε με περίσσια σοβαρότητα την ιστορία ενός νέου παιδιού, που κάλεσε έναν ψυχίατρο να συνηγορήσει στην αλλαγή φύλου, στην οποία ήθελε να προχωρήσει, επειδή ανέβηκε στον Υμηττό και ένας... εξωγήινος του είπε να το κάνει!
Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «πέσουν οι μάσκες» στην πολιτική σκηνή της χώρας μας αποτελεί το γαλλικό βέτο στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα πολιτικά εβδομάδα αυτή που εκπνέει σε λίγες ώρες. Από τη μία, οι επαφές του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τους πολιτικούς αρχηγούς για την ψήφο των αποδήμων είχαν ξεχωριστή σημασία, αναφορικά με την επιδίωξη της κυβέρνησης να πετύχει τη μέγιστη δυνατή πολιτική συναίνεση στο σχέδιό της για τη διευκόλυνση του εκλογικού δικαιώματος των Ελλήνων του εξωτερικού.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τις 7 Ιουλίου τους χάσαμε. Ανησυχήσαμε, κοντέψαμε σχεδόν να βγάλουμε «silver alert».
«... Πέθανε ένας άνθρωπος και σχηματίστηκε μια δικογραφία, στην οποία δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για τις συνθήκες θανάτου του. Έχουν περάσει τόσες μέρες κι ακόμη δεν ξέρουμε αν το θύμα αποπειράθηκε όντως να ληστέψει το κατάστημα. Δεν συνελήφθη άμεσα ο κοσμηματοπώλης, δεν ασφαλίστηκε το σημείο -μάλιστα, τον είδαμε λίγη ώρα αργότερα στα κανάλια να καθαρίζει τον χώρο, όπου πριν λίγο είχε ξεψυχήσει ένας άνθρωπος...
Τρίποντα -από τον Νικ Καλάθη, παρακαλώ. Τρέξιμο. Αιφνιδιασμοί. Πιεστική, «σκυλίσια» άμυνα. Πάθος. Αυταπάρνηση. Ψυχή. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, κιόλας, της αναμέτρησης στη Σεντζέν κόντρα στην Τσεχία, ήταν... ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα είχε μπει στο παρκέ με το «μαχαίρι στα δόντια». Γνωρίζοντας ότι δεν έφτανε απλά μία νίκη για την πρόκριση στα προημιτελικά της διοργάνωσης, οι παίκτες του Σκουρτόπουλου τα έδιναν όλα, την ώρα που εκείνος από τον πάγκο έκανε πιθανότατα το πιο καλό του κοουτσάρισμα σε όλη τη διοργάνωση.
Την είπαν «προδοτική». Την αποκάλεσαν «κατάπτυστη». Την χαρακτήρισαν «εγκληματική». Έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους και «χάιδεψαν τα αυτιά» ενός ακροατηρίου, που ηδονιζόταν με... εθνικοπατριωτικούς «φιλιππικούς». «Χειροκρότησαν» και ενθάρρυναν το... λιντσάρισμα υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών -περί ης ο λόγος. Όλα αυτά, βέβαια, όταν και για όσο βρίσκονταν σε ρόλο -αξιωματικής- αντιπολίτευσης.
«Γιατί άνοιξε η Γεννηματά την πόρτα της εξόδου από το ΚΙΝΑΛ στο Βενιζέλο;»: ιδού η απορία. Το... μέγα ερώτημα των ημερών.
Αυτό ήταν, λοιπόν. Τα ψέματα τέλειωσαν. Κυριακή, κοντή γιορτή -για ποιους, άραγε;- πάμε στην κάλπη. Πώς φτάσαμε, όμως, ως εδώ; Με ένταση. Με τεχνητή πόλωση. Με κλίμα, που κάθε άλλο παρά θυμίζει ότι αύριο ψηφίζουμε για τους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με ανούσια, στείρα, «αναμασημένη» αντιπαράθεση.