Βασ. Αναστασόπουλος

Άξιζε, ωστόσο, τον κόπο αυτή η «λαχτάρα» που περάσαμε; Αυτά τα αγωνιώδη, βασανιστικά λεπτά, μέχρι ο ελληνικός πάγκος να «επικοινωνήσει» ότι ο «Greek Freak» δεν είχε κάτι το ανησυχητικό; Θα απαντήσω στο ίδιο μου το ερώτημα όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ: Όχι.

Το αντίθετο, μάλιστα... Η συμμετοχή του Γιάννη σε έναν αγώνα με μηδενική βαθμολογική σημασία είχε υψηλό ρίσκο, έμοιαζε με... παιχνίδι με τη φωτιά, ήταν ένα δυνητικά τεράστιο «έγκλημα». Γιατί; Γιατί, αν δει κανείς τον τρόπο που έπαιζε ο Γιάννης από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι την στιγμή που βγήκε, λόγω τραυματισμού, μπήκε μέσα μόνο και μόνο για να «σπάσει» το ρεκόρ πόντων, που είχε κάνει την αμέσως προηγούμενη μέρα ο Ντόντσιτς.

Καταφανέστατα. Ούτε για να διατηρήσει τον ρυθμό του, ούτε για να παραμείνει σε υψηλό τέμπο αγωνιστικής έντασης -μια καλή προπόνηση της Εθνικής Ελλάδας είμαι σίγουρος ότι είναι απείρως πιο απαιτητική από έναν αγώνα με την Εσθονία- ούτε άλλα «παραμύθια». Για το ρεκόρ πόντων μπήκε. Κι αν με ρωτάτε, εκτιμώ ότι, έχοντας ήδη 25 από το ημίχρονο, αν δεν έκανε τα δύο σερί επιθετικά φάουλ και δεν τραυματιζόταν στο 24' της αναμέτρησης, θα έμενε μέσα όσο χρειαζόταν, για να κάνει το ρεκόρ.

Έρχομαι λοιπόν τώρα και ρωτάω: Γιατί να μπει ο Γιάννης κι ο Ιτούδης και όλο το team σε μια τέτοια διαδικασία, ρισκάροντας μια ανεπανόρθωτη ζημιά, που θα στερούσε τον Αντετοκούνμπο από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στη φάση των πιο κρίσιμων, των νοκ-άουτ αγώνων; Το ζήτησε ο ίδιος ο «Greek Freak»; Το ήθελαν οι Μπακς; Το ενέκρινε ο Ιτούδης, συμφώνησε η ιατρική ομάδα της Εθνικής; Δεν το γνωρίζω, σίγουρα κάποιοι κοντά στην «επίσημη αγαπημένη» θα μπορούσαν -αν τους… άφηναν- να μας το πουν, αλλά όποιο κι αν ήταν το σκεπτικό, για μένα πρόκειται για μεγάλο λάθος.

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει; Αν με ρωτάτε, να σας πω, χωρίς προφανώς να διεκδικώ για μένα αυτό που δεν αναγνωρίζω στους άλλους: Το αλάθητο. Θα μπορούσε, λοιπόν, δυνητικά μιλώντας και αν το ζητούμενο ήταν να διατηρηθεί ο Γιάννης σε υψηλό τέμπο και να μην μεσολαβήσει μεγάλο διάστημα αγωνιστικής απραξίας μέχρι τον αγώνα της Κυριακής με την Τσεχία στους «16», να γίνει ένα «deal». «Έλα εδώ αγόρι μου» να του είχε πει/έλεγε ο Ιτούδης. «Θέλω να σε προστατέψω από ενδεχόμενο τραυματισμό, αλλά δεν γίνεται να είσαι… κρύος μέχρι την Κυριακή. Διάλεξε ένα ημίχρονο να παίξεις και τόσο θα παίξεις. 20 λεπτά. Ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω». Θα μπορούσε, υποθετικά μιλώντας, να είχε γίνει μια τέτοια κουβέντα; Προσωπικά, λέω «ναι». Αν έγινε; Δεν το ξέρω, εικάζω ωστόσο, από την εικόνα που είδα στο παρκέ, ότι δεν έγινε. Γιατί ο Γιάννης πήγαινε σαν… ταύρος σε υαλοπωλείο σε όλες τις φάσεις. Και αν δεν έκανε τα δύο συνεχόμενα επιθετικά στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, με το δεύτερο να σημειώνεται μάλιστα στη φάση του τραυματισμού του, στο 24ο λεπτό της αναμέτρησης, εικάζω ότι μπορεί και να τελείωνε το παιχνίδι, να σκούπιζαν το παρκέ, να έσβηναν τα φώτα κι αυτός να ήταν ακόμα εκεί, να εφορμά στο αντίπαλο καλάθι.

Στον αντίποδα, διάβασα δεξιά κι αριστερά, ως επιχειρήματα, μεταξύ άλλων, ότι καλά έκανε ο Ιτούδης και τον έβαλε μέσα, για να έχει ρυθμό, καθώς το παιχνίδι του στηρίζεται στην ένταση και την ταχύτητα. Ότι θα μπορούσε να είχε τραυματιστεί… περπατώντας στον δρόμο, να είχε χτυπήσει στην προπόνηση ή να χτυπήσει στο πρώτο λεπτό του πρώτου νοκ-άουτ αγώνα. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, ένα-ένα.

Ναι, προφανώς θα μπορούσε να τραυματιστεί περπατώντας στον δρόμο, αλλά υποθέτω ότι το… περπάτημα είναι μια διαδικασία που δεν μπορείς να αποφύγεις, όπως το να αναπνέεις, να τρως, να κάνεις σεξ, να ξυπνάς, να κοιμάσαι. Το να μην τραυματιστείς σε έναν αδιάφορο αγώνα, ωστόσο, μάλλον μπορείς να το αποφύγεις. Πώς; Απλούστατα. Δεν μπαίνεις να παίξεις.

Να είχε χτυπήσει, λέει, στην προπόνηση. Ε, λοιπόν, ο κίνδυνος να χτυπήσεις σε μια προπόνηση επιπέδου Εθνικής Ελλάδας του Ιτούδη, που πάει για μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ, είναι κατά την γνώμη μου απείρως μεγαλύτερος, από το να χτυπήσεις σε αγώνα με τους Εσθονούς. Λόγω έντασης, λόγω ρυθμού, λόγω επιπέδου προπονητή και παικτών θες; Απείρως μεγαλύτερος. Όμως, από την άλλη, την προπόνηση ίσως μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν μπορείς να την αποφύγεις. Απροπόνητος δεν παίζει κανείς. Άρα, στα δικά μου τα μάτια, δυο-τρεις γερές προπονήσεις με υψηλό, αλλά ελεγχόμενο βαθμό έντασης, αρκούν για να συντηρήσουν τον αγωνιστικό ρυθμό, πολύ περισσότερο από ένα 20λεπτο-25λεπτο με την Εσθονία. Γιατί αυτό μας είπε ο κόουτς. Ότι θα τον έβγαζε ούτως ή άλλως σε εκείνο το λεπτό, ασχέτως τραυματισμού. Άρα, για 20-25 λεπτά αγωνιστικής έντασης, πήγαμε να ρισκάρουμε τη συμμετοχή του κορυφαίου μας παίκτη στη συνέχεια του Ευρωμπάσκετ. Δεν μπορούσαμε αυτά τα ποιοτικά λεπτά να τα αναζητήσουμε μέσα από τις προπονήσεις. Μάλιστα…

Όσο για το να χτυπήσει στο πρώτο λεπτό του πρώτου νοκ-άουτ αγώνα; Ε, ας πούμε ότι… μπορώ να ζήσω με αυτό. Μπορώ να ζήσω με την γνώση ότι ο καλύτερος παίκτης μου τραυματίστηκε, κυνηγώντας την πρόκριση στους προημιτελικούς, στα ημιτελικά, στον τελικό. Κυνηγώντας το μετάλλιο. Τουναντίον, δεν θα μπορούσα να ζήσω με την γνώση ότι πήγε και τραυματίστηκε, κυνηγώντας ένα ατομικό ρεκόρ πόντων στον πιο αδιάφορο αγώνα της διοργάνωσης.

Τίποτα από τα παραπάνω, φυσικά, δεν σημαίνει ότι ξέρουμε τα πράγματα καλύτερα από τον Ιτούδη και τον Γιάννη -και κάθε Ιτούδη και κάθε Γιάννη- που φτύνουν αίμα στο παρκέ, όσο εμείς φτύνουμε… σπόρια από τον καναπέ μας. Άποψη καταθέτουμε, κριτική σε πράγματα που δεν μας αρέσουν ασκούμε και χειροκροτούμε, όταν βλέπουμε την προσπάθεια. Τίποτα παραπάνω, αλλά όχι και να μην τα λέμε ή να μην τα γράφουμε, σαν να είναι όλα καλώς καμωμένα. Άμα πιστεύουμε ότι δεν είναι, εδώ είμαστε να τα λέμε. Κι αν τελικά μας αποδείξουν το αντίθετο, βγαίνουμε καθαρά και ξάστερα και ντόμπρα και λέμε «συγγνώμη, μάγκες, κάναμε λάθος. Μας το βουλώσατε και μπράβο σας».

Μέχρι τότε, όμως, ας κρατήσουν οι χοροί -από τον κόσμο, κυρίως, και όχι από τον Ιτούδη, που κρατάει «χαμηλά» την μπάλα. Το «ταμείο» θα το κάνουμε, αν όλα πάνε κατ' ευχήν, τη νύχτα της 18ης Σεπτεμβρίου. Και το πιθανότερο είναι το πρόσημο να έχει βγει κάτι πολύ περισσότερο από θετικό...