Βασ. Αναστασόπουλος

Μπλα, μπλα, μπλα... Το «παραμύθι» είναι γνωστό, χιλιοειπωμένο και η «καραμέλα» έχει πια λιώσει από το πολύ αναμάσημα. Φτάσαμε αισίως στα περίπου 3,5 χρόνια της «πρώτης φοράς αριστερής» διακυβέρνησης, κι όμως ο αντιπολιτευτικός λόγος που διατυπώνεται, μοιάζει να έχει «κολλήσει» πίσω στο 2015. Είπε ο Τσίπρας ότι θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, δεν το έκανε. Είπε ο Τσίπρας ότι θα έβαζε τέλος στα Μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο» -κι όμως έφερε ένα τρίτο. Πήρε το «όχι» της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 και το μετέτρεψε σε «ναι» -θα μου επιτρέψετε όμως να πούμε περισσότερα επ' αυτού την επόμενη εβδομάδα, που θα πλησιάζει και η επέτειος των τριών ετών από εκείνη την 5η Ιουλίου.

Ναι, όντως συνέβησαν όλα αυτά. Ναι, όντως ο Αλέξης Τσίπρας μας είπε ψέματα. Μπορούμε να το ξεπεράσουμε; Να πάμε παρακάτω; Ούτως ή άλλως, πάντοτε εκείνον που μας έλεγε το πιο «εύηχο» ψέμα επιλέγαμε, ως ψηφοφόροι, να μας κυβερνήσει. Τον γιο του Αντρέα Παπανδρέου τον κάναμε πρωθυπουργό, πιστεύοντας ότι «λεφτά υπάρχουν», τον Αντώνη Σαμαρά, επειδή τάχα «θα έσκιζε τα Μνημόνια». Τελικά, ούτε λεφτά υπήρχαν ούτε τα Μνημόνια σκίστηκαν. Αντιθέτως, όχι μόνο μας έφεραν άλλο ένα, αλλά αναλήφθηκαν και δεσμεύσεις-«μέγγενη» για την χώρα τουλάχιστον μέχρι το 2060.

«Ε, και;» θα επιμείνω. Ποιος θα μπορούσε να τα είχε κάνει διαφορετικά και πώς; Ποιος θα μπορούσε να τα είχε κάνει... αναίμακτα, όπως ο Αλέξης Τσίπρας; Μπορεί να του πήρε έξι μήνες και ένα Μνημόνιο, ύψους 86 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να συνειδητοποιήσει ότι σε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε αυτήν την ευρωζώνη, οι χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος δεν μπορούν, παρά να γίνουν προτεκτοράτα της Γερμανίας και των Βρυξελλών, ωστόσο, όταν το κατάλαβε, άρχισε να κυβερνάει. Και αυτό είναι, που δεν μπορούν ακόμα να «χωνέψουν» με τίποτα οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Το «παιδαρέλι» της πολιτικής, που θα ήταν απλά μια «παρένθεση» στην... πατροπαράδοτη, οικογενειοκρατούμενη πολιτική ιστορία της χώρας, «ωρίμασε» και «αναγκάστηκε» να κυβερνήσει. Έκλεισε τη συμφωνία για το χρέος, βγάζει -τύποις- τη χώρα από τα Μνημόνια, «έλυσε» το Σκοπιανό και από «πολέμιος» των μεγάλων δυνάμεων, έγινε ο καλύτερος σύμμαχός τους. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να κάνει αλλιώς; Κάθε «ίχνος», κάθε «υποψία» διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας είχε κάνει... φτερά από το πρώτο, κιόλας, Μνημόνιο. Προτεκτοράτο παρέλαβε, προτεκτοράτο θα έπρεπε να κυβερνήσει, όσο κι αν θα 'θελε να είναι ένας άλλος Αστερίξ σε ένα νέο γαλατικό χωριό. Αυτές οι ιστορίες είναι μόνο για τα κόμικς...

Είπα για κόμικς, όμως, και έφερα ξανά στο μυαλό την κωμικοτραγική φιέστας της Παρασκευής στο Ζάππειο Μέγαρο. Ακόμα και αυτό το σκηνικό της ιλαροτραγωδίας, ο κ. Τσίπρας κατάφερε να το μετατρέψει σε σόου: θα βάλει γραβάτα ή δεν θα βάλει; Την έβαλε και την έβγαλε μέσα σε μόλις 24 λεπτά. Ήταν κόκκινη η γραβάτα ή μήπως ήταν μπορντό; Ήταν εκείνη που του χάρισε ο Ζάεφ κατά την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, ή ήταν άλλη, «δανεική» από κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης; Την ώρα που οι αντίπαλοί του έψαχναν πάλι στη «δεξαμενή» της περιόδου προ του 2015, για να «αντλήσουν» από κει την επιχειρηματολογία τους για όσα έλεγε τότε για την επιμήκυνση του χρέους ο σημερινός πρωθυπουργός, εκείνος «έσπαγε πλάκα» μαζί τους, στήνοντας μια ολόκληρη επικοινωνιακή φιέστα πάνω σε μία... γραβάτα.

Όσο για το χρέος; Αυτό πέρασε σε... δεύτερη μοίρα. Αν και, επισήμως πλέον, έγινε βιώσιμο και θα παραμείνει τέτοιο για τα επόμενα δέκα χρόνια, στην ουσία οι εταίροι δεν «κούρεψαν» ούτε ένα ευρώ από το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος της χώρας. Φυσικά, σε δεύτερη μοίρα πέρασαν και τα δυσθεώρητα δημοσιονομικά πλεονάσματα που προβλέπονται: 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060. Κάπως έτσι, η Ελλάδα θα μείνει στα παγκόσμια χρονικά ως η πρώτη και η μοναδική χώρα που θα καταγράφει συνεχή υψηλά δημοσιονομικά πλεονάσματα για... 42 συνεχόμενα χρόνια! Τουλάχιστον γι' αυτό, ναι, αξίζουμε οι νεοέλληνες να μείνουμε στην Ιστορία.

Γιατί, κατά τα άλλα, από την Ιστορία μας δεν μαθαίνουμε ποτέ. Ή δεν θέλουμε να μάθουμε, για παράδειγμα, ότι είναι άλλο πράγμα η Μακεδονική γλώσσα -διάλεκτος της Αιολικής- την εποχή του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και άλλο τα Μακεδονίτικα ή Σλαβομακεδόνικα που μιλούσε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας τον 18ο και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Σήμερα, που η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ αναγκάζεται να αλλάξει το όνομα και το Σύνταγμα της χώρας, οι νεοέλληνες αντιμετωπίζουν την υπογραφή της συμφωνίας με τα Σκόπια περίπου ως... εθνική καταστροφή. Και το κάνουν αυτό, καθώς δεν έχουν ιδέα για την ιστορία της γεωγραφικής Μακεδονίας τις δεκαετίες της Οθωμανικής κυριαρχίας και την εποχή που προηγήθηκε και ακολούθησε τους Βαλκανικούς πολέμους. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν ότι, χωρίς τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την επιμονή του να συμμαχήσει η Ελλάδα με τις Βαλκανικές χώρες στον Α' Βαλκανικό πόλεμο, δίνοντας εντολή στον βασιλιά Κωνσταντίνο να καταλάβει πριν τους Βούλγαρους την Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία σήμερα πιθανότατα δεν θα ήταν ελληνική.

Αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό, σε μια εποχή κοινωνικής κατάρρευσης, όπου οι ανόητοι εθνικιστές κάνουν «πάρτι». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να σκεφτεί, να μιλήσει, να ακούσει. Το μόνο που ακούγεται, είναι άναρθρες κραυγές και «ουγκ, ουγκ». Και αυτή η αδιανόητη «αριστεροφοβία» που καλλιεργείται τεχνηέντως, αρχίζει να θυμίζει ημέρες Μακαρθισμού, με τους μισούς «νομιμόφρονες» να κατηγορούν και να «καρφώνουν» τους άλλους μισούς ως προδότες. Το «αβγό του φιδιού», όμως, δεν εκκολάπτεται μόνο με τους συνειδητούς φασίστες-ναζί. Χρειάζεται και την συμμετοχή της ανίκητης «φυλής των ηλιθίων»...

Ξέρετε, αυτών που τους κάνει πλάκα ο Τσίπρας με μια γραβάτα.