Βασ. Αναστασόπουλος

Επειδή η γραμμή που χωρίζει την κριτική από την «ανθρωποφαγία» είναι για κάποιους δυσδιάκριτη και επειδή ονόματα και υπολήψεις θίγονται και φτάνουν έως τον διασυρμό, απλά και μόνο επειδή υπακούν στη φωνή της συνείδησής τους...

Η δημοσιογραφία, ως λειτούργημα, οφείλει ακόμα να κρατάει το λάβαρο της αντίστασης σε αυτή την λαίλαπα. Ο δημοσιογράφος οφείλει να ψάχνει, να ρωτά, να ερευνά και να αποκαλύπτει. Να «ενοχλεί» την εκάστοτε εξουσία, αντί να της γλείφει το χέρι σαν πειθήνιο κατοικίδιο. Να ελέγχει την αντιπολίτευση, αντί να της «χαϊδεύει» τ' αυτιά.

Εσχάτως, όμως, φαίνεται ότι η «μπάλα» κάπου έχει χαθεί. Κάποιοι έχουν αντιληφθεί διαφορετικά τον ρόλο τους, ενδεχομένως έχουν «μπερδευτεί». Δημοσιογράφοι, για παράδειγμα, μιλούν για στρατευμένους δημοσιογράφους, λες και ο όρος «στρατευμένος» πρέπει απαραίτητα να έχει αρνητική χροιά. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Γιατί «στρατευμένος» είναι ο δημοσιογράφος που έχει αφοσιωθεί, με όλο του το «είναι», στην αποκάλυψη της αλήθειας. «Στρατευμένος» είναι ο δημοσιογράφος που έχει αντιληφθεί ότι ο ρόλος του είναι να «ενοχλεί», γράφοντας αυτά που οι άλλοι δεν θέλουν να δουν δημοσιευμένα.

Αντίθετα, «κατά παραγγελία» δημοσιογράφος -ή «δημοσιογράφος» εντός εισαγωγικών, αν προτιμάτε- είναι αυτός που στοχοποιεί τους ίδιους τους συναδέλφους του. Που ζητά πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, «τσουβαλιάζει» αυθαίρετα και καταρτίζει λίστες με τους φίλα προσκείμενους και τους αρνητικά διακείμενους στο καθεστώς, επιδιδόμενος σε ένα ανελέητο «κυνήγι μαγισσών», βγαλμένο θαρρείς από την σκοτεινή και ανεπίστρεπτη εποχή του Μακαρθισμού.

Στα παραπάνω, ένας μονάχα αστερίσκος: επειδή πολιτική και δημοσιογραφία τείνουν να γίνουν συγκοινωνούντα δοχεία, καλό θα ήταν οι εκπρόσωποι εκείνοι των μέσων ενημέρωσης, που βλέπουν την δημοσιογραφία ως ένα «όχημα» μετεπιβίβασης στην πολιτική και που χρησιμοποιούν το δημόσιο βήμα που τους δίνεται, για να κάνουν προεκλογικό αγώνα, να σπεύδουν από μόνοι τους στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, για τους μη γνωρίζοντες) και να παραδίδουν την δημοσιογραφική τους ταυτότητα. Μαζί τους ας σπεύδουν και εκείνοι που θεωρούν ότι προσφέρουν υπηρεσίες στην κοινωνία ή ότι ασκούν λειτούργημα, στοχοποιώντας συναδέλφους τους.

Για να ξεχωρίσουν μια και καλή οι αμνοί από τα ερίφια, οι δημοσιογράφοι από τους «δημοσιοκάφρους» και οι αντικειμενικοί υπηρέτες της δημοσιογραφίας από τους «αμερόληπτους» σχολιαστές. Στην τελική, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και είναι μάλλον καιρός να καθαρίσουμε τα του οίκου μας, παρά να κουνάμε το δάχτυλο στους πολίτες.