Βασ. Αναστασόπουλος

Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις και αντιδράσεις, όταν είδα το βίντεο από τη μαθητική παρέλαση στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, την περασμένη Δευτέρα, με την παρέμβαση-«εικαστικό δρώμενο» από δέκα κοπέλες, «μαθήτριες» όπως ειπώθηκε στην αρχή, που θέλησαν, μιμούμενες βαδίσματα από το «Ministry of Silly Walks» των Monty Python, να περάσουν το δικό τους, αντι-μιλιταριστικό μήνυμα.

Η εικόνα, ομολογώ, δεν μου άρεσε. Ούτε σήμερα, λίγες ημέρες μετά και με «καθαρό» μυαλό, μου αρέσει -ξέρω, πολλοί θα περιμένατε, ίσως, το αντίθετο. Το... ανόητο βάδισμα των κοριτσιών μόνο το «silly walk» των Monty Python δεν μου έφερε στο μυαλό, τουλάχιστον αρχικά. Χρειάστηκε να ανατρέξω στα βίντεο των «αναρχικών» της βρετανικής κωμωδίας και του ευρηματικού John Cleese, για να διαπιστώσω, «ιδίοις όμμασι», τις ομοιότητες. Κι έπειτα διάβασα το «μανιφέστο» των κοριτσιών, έτσι όπως δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Και στη συνέχεια ήρθαν οι αντιδράσεις...

Αυτές ακριβώς οι αντιδράσεις, τόσο με τον τρόπο που εκφράστηκαν όσο και το από πού προήλθαν, ήταν που με έβαλαν σε... δεύτερες σκέψεις. Γιατί ήταν τόσο σφοδρές; Γιατί τόσο άγριες; Γιατί να ζητήσουμε την κεφαλή αυτών των κοριτσιών επί πίνακι και να μην κάτσουμε λίγο να συλλογιστούμε εάν υπάρχει κάτι που κάνουμε λάθος με τις παρελάσεις, κάτι που έχουμε πάρει στραβά... Κι όντως, υπάρχει -πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη.

Το 1940, οι Έλληνες είπαν «όχι» στους Ιταλούς -και τους Γερμανούς. Το 1821, ξεσηκώθηκαν ενάντια στους Τούρκους. Και στις δύο περιπτώσεις των εθνικών μας επετείων, ο λαός πολέμησε -κυριολεκτικά και μεταφορικά- την εξουσία που ήθελαν να του επιβάλουν ξένες δυνάμεις. Κι όμως, σήμερα, στις παρελάσεις, τιμούμε την εξουσία -πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική. Και είναι οι αντιστασιακοί και οι ανάπηροι πολέμου που, παρελαύνοντας, αποδίδουν τιμές στην εξουσία, γυρίζοντας προς αυτήν το κεφάλι. Σε μια ιδανική κοινωνία, θα έπρεπε μάλλον να συμβαίνει το αντίθετο. Αυτοί που πολέμησαν θα βρίσκονταν στην εξέδρα και από κάτω θα περνούσαν οι πολιτικοί, οι «γαλονάδες» και οι παπάδες, για να τους αποδώσουν τιμές. Εκτός κι αν είναι κανένας στις μέρες μας τόσο... ικανοποιημένος από την πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική ηγεσία του τόπου, που θεωρεί ότι οφείλουν οι απλοί πολίτες να τους αποδίδουν τιμές.

Και αν τα παραπάνω συμβαίνουν στις στρατιωτικές παρελάσεις, τι να πει κανείς για τις μαθητικές... Παιδιά που αγνοούν την ιστορία, 15χρονοι λειτουργικά αναλφάβητοι -σε μεγάλο ποσοστό, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα- δεν διδάσκονται για τους αγώνες των προγόνων τους και για τις αξίες της πατρίδας και της ελευθερίας, αλλά μαθαίνουν πώς να κάνουν... συγχρονισμένο βηματισμό!

Η ιστορία του τόπου μας είναι γεμάτη από μεγάλες ή μικρότερες μάχες. Από παραδείγματα ανθρώπων που αντιστάθηκαν, που... έβγαλαν τη γλώσσα στην εξουσία και στις μεγάλες δυνάμεις... Και τον αγώνα τους αυτό δεν μπορούν να τον οικειοποιηθούν ούτε οι αυτάρεσκοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί του σήμερα, ούτε οι ιερείς που δεν τιμούν τους όρκους τους και ούτε, φυσικά, οι στρατιωτικοί που η μεγαλύτερη... μάχη που έδωσαν, ήταν στα «σκηνάκια».

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το «silly walk» είναι η εθνική μας ιστορία, η πολιτιστική μας κληρονομιά. Είναι η πιο «τρανή» διακήρυξη ελευθερίας, ανυπακοής και ανεξαρτησίας. Συνεπώς, αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω, τότε θα προτιμήσω το περιπαικτικό «silly walk» των κοριτσιών στη Νέα Φιλαδέλφεια, όχι ενάντια στους νεκρούς και στους αγωνιστές του '40, αλλά στον καθωσπρεπισμό της διεφθαρμένης εξουσίας και της καθεστηκυίας τάξης.

Χίλιες φορές με τους Monty Python και το... άγαρμπο «silly walk» της Νέας Φιλαδέλφειας, παρά με την παρέλαση... απορριμματοφόρων στο Δήμο Αμπελοκήπων Μενεμένης ή με τα συνθήματα υπέρ του Κωνσταντίνου Κατσίφα από μαθητές Λυκείου κατά την παρέλαση στην Κατερίνη. Το πρώτο φαντάζει πλέον στα μάτια μου πολύ πιο «ηρωικό» -και ελπιδοφόρο...